قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

بر طبق برخی از آیات قرآن، این کتاب در [[ماه رمضان]] و [[شب قدر]] نازل شده است.<ref>سوره بقره، آیه ۱۸۵؛ سوره قدر، آیه ۱.</ref> {{یادداشت|شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِي أُنْزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ «ماه رمضان [همان ماه‌] است كه در آن، قرآن فرو فرستاده شده است» إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ «ما [قرآن را] در شب قدر نازل كرديم.» }} بر این اساس میان مسلمانان در زمینه این‌که قرآن [[نزول دفعی|یک‌جا]] نازل شده است یا به صورت [[نزول تدریجی|تدریجی]]، اختلاف نظر وجود دارد.<ref>اسکندرلو، علوم قرآنی، ۱۳۷۹ش، ص۴۱.</ref> برخی گفته‌اند: قرآن هم به صورت دفعی نازل شده است و هم به صورت تدریجی؛<ref>مصباح یزدی،  قرآن‌شناسی،  ۱۳۸۹، ج۱، ص۱۳۹؛ اسکندرلو، علوم قرآنی، ۱۳۷۹ش، ص۴۱.</ref> گروهی بر این باورند که آنچه قرار بوده است در یک سال بر [[پیامبر(ص)]] نازل شود، در شب قدر هم یک‌جا بر او نازل می‌شده است؛<ref>اسکندرلو، علوم قرآنی، ۱۳۷۹ش، ص۴۲.</ref> باور کسانی نیز این است که قرآن تنها به صورت تدریجی نازل شده و آغاز نزول آن در [[ماه رمضان]] و شب قدر بوده است.<ref>اسکندرلو، علوم قرآنی، ۱۳۷۹ش، ص۴۲و۴۹.</ref>

قرآن مشهورترین نام این کتاب است. این واژه در لغت به معنای خواندنی است و همراه با الف و لام، پنجاه بار در قرآن به کار رفته است که در همهٔ آن کاربردها منظور کتاب قرآن است؛ همچنین بدون الف و لام، بیست بار در قرآن آمده است که در سیزده مورد، کتاب قرآن معنا می‌دهد.<ref>مصباح یزدی،  قرآن‌شناسی،  ۱۳۸۹ش، ج۱، ص۴۳.</ref>قرآن با القاب متعددی که ریشه‌ی قرآنی دارند معرفی شده است مانند: مجید، کریم، حکیم، مبین. نویسنده کتاب قرآن و قرآن‌پژوهی براین باور است که در فـرهـنـگ [[اسلام]] و [[شیعه|تشيع]]، [[قرآن]] را همواره  [[اهل سنت و جماعت|اهل سنت]] با صفت كريم به صورت «قرآن كريم» و  اهل تشیع با صفت مجيد، به صورت «قرآن مجيد» مى‌نامند و اين دو صفت منشا قرآنى دارد. <ref>خرمشاهی، قرآن و قرآن پژوهی، ص۱۰.</ref>[[ملاصدرا|صدر المتالهین]] فصل پانزدهم از موقف هفتم کتاب [[الحکمة المتعالیة فی الاسفار العقلیة الاربعة (کتاب)|اسفار]] را با عنوان «الفصل (۱۵) فی القاب القرآن و نعوته» اختصاص به نام‌ها و القاب قرآن داده است و بیش از بیست نام و لقب (با استناد به آیات قرآن) را برای قرآن ذکر و به تشریح آنها پرداخته است. <ref>الملا صدرا، الحكمة المتعالية في الأسفار العقلية الأربعة، ۱۹۸۱م، ج۷، ص۵۲.</ref>{{یادداشت|نور، حکمت،خیر، روح، حق، هدی، ذکر... شفا، رحمت، تنزیل و بُشری از جمله این نام ها والقاب هستند.}}

برای نمونه از پیامبر اسلام، گزارش کرده‌اند: هر سخنی که از من برای شما نقل می‌شود، اگر با قرآن سازگار باشد، من آن را گفته‌ام و اگر با آن منافات داشته باشد، من آن را نگفته‌ام.<ref>کلینی، کافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۶۹.</ref> {{یادداشت|أَيُّهَا النَّاسُ مَا جَاءَكُمْ عَنِّي يُوَافِقُ كِتَابَ اللَّهِ فَأَنَا قُلْتُهُ وَ مَا جَاءَكُمْ يُخَالِفُ كِتَابَ اللَّهِ فَلَمْ أَقُلْهُ.}} در روایتی از [[امام صادق(ع)]] نیز آمده است که هر حدیثی که با قرآن منافات داشته باشد، دروغ است.<ref>کلینی، کافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۶۹.</ref>

ریجارد بل،{{یادداشت|Richard Bell ۱۸۷۶-۱۹۵۶ م.متخصص بریتانیایی زبان، فرهنگ و ادبیات عرب  }} گفته است:‌ سبک ادبیات قرآن که در آن سجع و تکرار و تشبیه فراوان به کار رفته است، از متون یهودی و مسیحی و آیین حُنَفاء تأثیر گرفته است؛ در مقابل، نولدکه، سوره‌های قرآن به ویژه‌های سوره‌های مکی آن را  به لحاظ ادبی، اعجازگونه دانسته و آیات قرآن را به نغمه فرشتگان تشبیه کرده است که جان مؤمنان را به وجد می‌آورد. موریس بوکای مستشرق فرانسوی، [[اعجاز علمی قرآن]] را مد نظر قرار داده و نوشته است: برخی از آیات قرآن با اکتشافات علمی جدید، کاملا مطابقت دارد. وی نتیجه گرفته است که قرآن دارای منشأ الهی است.<ref>کریمی، «مستشرقان و قرآن»، ص۳۵. </ref>