Automoderated users، confirmed، movedable، templateeditor
۲٬۳۸۱
ویرایش
(←منابع) |
|||
خط ۱۰۹: | خط ۱۰۹: | ||
== سیمای حضرت ابراهیم در عرفان اسلامی == | == سیمای حضرت ابراهیم در عرفان اسلامی == | ||
از منظر بسیاری از عارفان اسلامی، حضرت ابراهیم (ع)، سالکی است که در سیر باطنی و با گذر از مقامات سلوکی به بالاتریت مراتب کمالی دست یافته است. [[عبدالکریم قشیری]]، عارف و مفسّر قرن چهارم و پنجم، رویت ملکوت توسط حضرت را جذبه ای قبل از سلوک دانسته<ref>قشیری، لطائف الاشارات، ۱۹۸۱م، ج۱، ص۴۸۴.</ref> و [[رشیدالدین میبدی]] معتقد است که این جذبه، او را نسبت به همه تجلیات و مظاهر حق، شیفته ساخت؛ اما با رویت عدم بیثباتی ایشان، دریافت که آنها نمیتوانند متعلق عشق مطلق باشند.<ref>میبدی، ۱۳۷۱ش، ج۱، ص۳۵۱.</ref> | از منظر بسیاری از عارفان اسلامی، حضرت ابراهیم (ع)، سالکی است که در سیر باطنی و با گذر از مقامات سلوکی به بالاتریت مراتب کمالی دست یافته است. [[عبدالکریم قشیری]]، عارف و مفسّر قرن چهارم و پنجم، رویت ملکوت توسط حضرت را جذبه ای قبل از سلوک دانسته<ref>قشیری، لطائف الاشارات، ۱۹۸۱م، ج۱، ص۴۸۴.</ref> و [[رشیدالدین میبدی]] معتقد است که این جذبه، او را نسبت به همه تجلیات و مظاهر حق، شیفته ساخت؛ اما با رویت عدم بیثباتی ایشان، دریافت که آنها نمیتوانند متعلق عشق مطلق باشند.<ref>میبدی، کشف الاسرار، ۱۳۷۱ش، ج۱، ص۳۵۱.</ref> | ||
از نظر عارفان فرازهای داستان حضرت ابراهیم در قرآن کریم، نظیر [[سرد شدن آتش]]، [[ذبح اسماعیل]]، عدول از اجرام سماوی، [[درخواست احیاء اموات]] و [[چهار مرغ ابراهیم|کشتن مرغان]] و … مملوء از اشارات عرفانی و تاویلات باطنی است. <ref>ر.ک. نزهت، «تحول شخصیت در نگرش تأویلی تفاسیر عرفانی با تأکید بر قصه حضرت ابراهیم»، زمستان ۱۳۹۹ش، ص ۱۳–۴۱؛ کرمانی، «حضرت ابراهیم (ع) در عرفان اسلامی»، ۱۳۹۹ش، ص۱–۱۸.</ref> | از نظر عارفان فرازهای داستان حضرت ابراهیم در قرآن کریم، نظیر [[سرد شدن آتش]]، [[ذبح اسماعیل]]، عدول از اجرام سماوی، [[درخواست احیاء اموات]] و [[چهار مرغ ابراهیم|کشتن مرغان]] و … مملوء از اشارات عرفانی و تاویلات باطنی است. <ref>ر.ک. نزهت، «تحول شخصیت در نگرش تأویلی تفاسیر عرفانی با تأکید بر قصه حضرت ابراهیم»، زمستان ۱۳۹۹ش، ص ۱۳–۴۱؛ کرمانی، «حضرت ابراهیم (ع) در عرفان اسلامی»، ۱۳۹۹ش، ص۱–۱۸.</ref> |