ابراهیم (پیامبر): تفاوت میان نسخه‌ها

از منظر بسیاری از عارفان اسلامی، حضرت ابراهیم (ع)، سالکی است که در سیر باطنی و با گذر از مقامات سلوکی به بالاتریت مراتب کمالی دست یافته است. [[عبدالکریم قشیری]]، عارف و مفسّر قرن چهارم و پنجم، رویت ملکوت توسط حضرت را جذبه ای قبل از سلوک دانسته<ref>قشیری، ۱۹۸۱، ج۱، ص۴۸۴</ref> و [[رشیدالدین میبدی]] معتقد است که این جذبه، او را نسبت به همه تجلیات و مظاهر حق، شیفته ساخت؛ اما با رویت عدم بی‌ثباتی ایشان، در می‌یابد که آنها نمی‌توانند متعلق عشق مطلق باشند.<ref>میبدی، ۱۳۷۱ش، ج۱، ص۳۵۱.</ref>