عثمان بن سعید عمری: تفاوت میان نسخه‌ها

نام او در منابع رجالی «عثمان بن سعید» آمده، اما در [[رجال کشی]] با نام «حفص بن عمرو» نیز یاد شده که شاید اسم مستعار وى در ديدارهاى پنهانى با ساير وكلا باشد.<ref>طوسی، اختیار معرفة الرجال، ص۸۱۳.</ref> کنیه‌اش در همه کتاب‌ها به اعتبار جد پدری، «ابوعمرو» ذکر شده، اما در کتاب [[بحارالانوار]] و [[سفینة البحار]]، ابومحمد نیز گفته‌اند، چون پسری به نام محمد داشت.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۹، ص۲۹۳.</ref> <ref>قمی، سفینة البحار، ۱۴۱۴ق، ج۶، ص۱۴۵.</ref>

مهم‌ترین شهرت او عَمْری است و گفته شده او را به دو جهت به این لقب می‌خوانند. یکی اینکه امام عسکری اجازه نداد نام [[خلیفه سوم]] (عثمان) و لقب او (ابوعمرو) در عثمان بن سعید جمع شود و از آن پس او را عَمری خواندند. دیگر آنکه به «عمرو» جد پدری‌اش انتساب داشته و عمری خوانده‌اند.<ref>طوسی، الغیبه، ۱۴۱۱ق، ص۳۵۴.</ref> [[محدث قمی]] هم علت عَمْری خواندن او را، انتساب وی از طرف مادر به ُعَمر بْن اَطْرَف اَعْلی گفته است.<ref>قمی، سفینة البحار، ۱۴۱۴ق، ج۶، ص۱۴۵.</ref> <ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۹، ص۳۱۰.</ref>

ملقب شدن عثمان به «سمّان» و «زیات» از این جهت بود که او به خرید و فروش روغن و زیتون می‌پرداخت و این تجارت را پوششی برای کار اصلی خویش انتخاب کرده بود چراکه وی مسئولیت‌های وکالت و نیابت از جانب امام را مخفی می‌کرد تا از گزند حکومت محفوظ بماند. عثمان، اموال و نامه‌های شیعیان را در ظرف‌های روغن می‌گذاشت و نزد امام می‌برد تا کسی از وجود و محتوای آن باخبر نشود.<ref>طوسی، الغیبه، ۱۴۱۱ق، ص۳۵۴.</ref>

او را به دلیل انتساب به قبیله بنی اسد، اسدی نیز خوانده‌اند و عسکری هم گفته‌اند چون از محله «عسکر» در سامرا بوده است.<ref>طوسی، الغیبه، ۱۴۱۱ق، ص۳۵۴.</ref>