Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۶٬۰۱۷
ویرایش
عثمان بن سعید عمری: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←اسامی و القاب
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
جز (←اسامی و القاب) |
||
| خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
مهم‌ترین شهرت او عَمْری است و گفته شده او را به دو جهت به این لقب می‌خوانند. یکی اینکه امام عسکری اجازه نداد نام عثمان (خلیفه سوم) و لقب او یعنی «ابوعمرو» در او جمع شود و از آن پس او را عمری خواندند. دیگر آنکه به «عمرو» جد پدری‌اش انتساب داشته و عمری خوانده‌اند.<ref>طوسی، الغیبه، ۱۴۱۱ق، ص۳۵۴.</ref> محدث قمی هم علت عمری خواندن او را انتساب او از طرف مادر به عمر بن اطرف اعلی گفته است.<ref>قمی، سفینة البحار، ۱۴۱۴ق، ج۶، ص۱۴۵.</ref> | مهم‌ترین شهرت او عَمْری است و گفته شده او را به دو جهت به این لقب می‌خوانند. یکی اینکه امام عسکری اجازه نداد نام عثمان (خلیفه سوم) و لقب او یعنی «ابوعمرو» در او جمع شود و از آن پس او را عمری خواندند. دیگر آنکه به «عمرو» جد پدری‌اش انتساب داشته و عمری خوانده‌اند.<ref>طوسی، الغیبه، ۱۴۱۱ق، ص۳۵۴.</ref> محدث قمی هم علت عمری خواندن او را انتساب او از طرف مادر به عمر بن اطرف اعلی گفته است.<ref>قمی، سفینة البحار، ۱۴۱۴ق، ج۶، ص۱۴۵.</ref> | ||
ملقب شدن عثمان به «سمّان» و «زیات» از این جهت بود که او به خرید و فروش روغن و زیتون می‌پرداخت. وی مسئولیت‌های وکالت و نیابت از جانب امام را مخفی می‌کرد تا از گزند حکومت محفوظ بماند. عثمان، اموال و نامه‌های شیعیان را در ظرف‌های روغن می‌گذاشت تا نزد امام ببرد و کسی از وجود و محتوای آن باخبر نشود.<ref>طوسی، الغیبه، ۱۴۱۱ق، ص۳۵۴.</ref> | ملقب شدن عثمان به «سمّان» و «زیات» از این جهت بود که او به خرید و فروش روغن و زیتون می‌پرداخت و این تجارت را پوششی برای کار اصلی خویش انتخاب کرده بود. وی مسئولیت‌های وکالت و نیابت از جانب امام را مخفی می‌کرد تا از گزند حکومت محفوظ بماند. عثمان، اموال و نامه‌های شیعیان را در ظرف‌های روغن می‌گذاشت تا نزد امام ببرد و کسی از وجود و محتوای آن باخبر نشود.<ref>طوسی، الغیبه، ۱۴۱۱ق، ص۳۵۴.</ref> | ||
او را به دلیل انتساب به قبیله بنی اسد، اسدی نیز خوانده‌اند و عسکری هم گفته‌اند چون او از محله «عسکر» در سامرا بوده است.<ref>طوسی، الغیبه، ۱۴۱۱ق، ص۳۵۴.</ref> | او را به دلیل انتساب به قبیله بنی اسد، اسدی نیز خوانده‌اند و عسکری هم گفته‌اند چون او از محله «عسکر» در سامرا بوده است.<ref>طوسی، الغیبه، ۱۴۱۱ق، ص۳۵۴.</ref> | ||