شاه سلطان حسین صفوی: تفاوت میان نسخه‌ها

اگر تمامى علل انقراض [[صفویه]] را به سلطان حسین نسبت دهیم، منصفانه نخواهد بود، زیرا مجموعه‌اى از عوامل داخلى و خارجى و علل دراز مدت و كوتاه مدت، دولت صفوى را به انقراض كشاندند، اما آنچه به سلطان حسین و دوره او مربوط می‌شود،علاوه ‌بر شخصیت ضعیف‌ و تسلیم‌پذیر او، بی‌توجهی‌اش به اوضاع مملكت بوده است. به گفته وارد،<ref>ص 99</ref> سلطان حسین، فاضل و خداترس، اما برعكس نیاكانش، به اوضاع سپاه بی‌اعتنا بود تا جایى كه حقوق دو سال سپاهیان [[تركمان]] را نپرداخت و در نتیجه آنان به [[آذربایجان]] گریختند و به قتل و غارت دست زدند. از دیگر موارد ضعف حكومت سلطان حسین، تعدد مراكز تصمیم‌گیرى در امور مملكت بود كه در جنگ [[گلناباد]] و عقب‌نشینى نابهنگام سپاهیان صفوى از [[فرح‌آباد]]، خود را نشان داد. افزون بر آن، خلع سلاح ارمنیان [[جلفا]] و یارى نرساندن به ایشان در مقابله با افغانها، برخورد نادرست با والى [[گرجستان]] و سرانجام بالا گرفتن دعواى [[متشرعه]] و [[متصوفه]] و نیز غفلت از تحولاتى كه در دنیاى پیرامون روى داده بود، همراه با كنار گذاشتن احكام شرع و بی‌اعتنایى و بی‌حرمتى به صوفیانى كه حامى اولیه و اصلى صفویان بودند، همه در سقوط دولت صفوى كارساز بودند.<ref>نیریزى، ص 33ـ35؛كروسنیسكى، ج 1، ص 72ـ76؛ گاهنامه كرملیها در ایران، ج 1، ص 471ـ472؛علل بر افتادن صفویان، ص 19ـ37؛رومر، ص 312ـ313</ref>