غیبت صغرا: تفاوت میان نسخه‌ها

امام یازدهم شیعیان، [[امام عسکری(ع)]]، مدت شش‌ ساله [[امامت]] خود را در خفا و [[تقیه]] می‌‏زیست؛ زیرا خلیفه وقت، [[معتمد عباسی]]، ارتباطات امام(ع) را محدود کرده بود و از طریق جاسوسان خود، آن حضرت را به‌شدت زیر نظر داشت. از این رو، بیشتر شیعیان از تماس با امام محروم بودند و تنها برگزیدگانی از شیعیان می‌‏توانستند شخصا با او در تماس باشند. <ref>ابن شهر آشوب، مناقب، ج۳، ص۵۳۳</ref> [[امام عسکری]](ع) سرانجام در سال ۲۶۰ق/ ۸۷۴م به [[شهادت]] رسید. <ref>طبری، دلائل الامامه، ص۲۲۳، </ref>

از نظرگاه [[امامیه]] مجموعه [[ائمه(ع)]] با [[امام دوازدهم]] خاتمه می‏‌یابد. بنابر منابع کهن امامیه، امام عسکری(ع) [[امام مهدی (عج)|فرزند خویش]] را به صورت علنی به امامت بعد از خود منصوب نکرد؛<ref>نوبختی، فرق الشیعه، ص۷۹ و قمی، مقالات، ص۱۰۲.</ref> بلکه به اشاره و تنها به برخی خواص او را معرفی کرد.<ref>نک: کلینی، ج1، ص28 و 29.</ref> از سوی دیگر، شیعیان امام(ع)از ستم [[عباسیان]] به ستوه آمده بودند. خلیفه معتمد در جستجوی فرزند امام عسکری(ع) بود و می‏‌کوشید تا او را بیابد و دستگیر کند. باورهای شیعیان درباره [[امام مهدی]] در سطح جامعه مشهور و مطرح بود؛ از جمله آنکه آنان در انتظار قیام اویند. از این رو، امام عسکری(ع) فرزند خویش را پنهان می‌ساخت و تنها برخی از خواص توانستند فرزند امام را ببینند. <ref> کلینی، ج1، ص330 - 333؛ الارشاد، ص۹۰- ۳۸۹ و کمال، ج۱، ص۱۰۱</ref>

در منابع روایی امامیه نام و گواهی بسیاری از شیعیان که فرزند امام عسکری(ع) را به چشم خود دیده‌اند، ثبت و ضبط شده‌است. بنابر روایتی منسوب به [[محمد بن عثمان]]، [[سفیر دوم]] امام دوازدهم،امام عسکری(ع) چهل نفر از پیروان مورد اعتماد خود را گرد هم آورد و فرزندش را به آنها نشان داد. <ref>صدوق، کمال الدین، ص۴۳۵، کلینی، الکافی، ج۱، ص۱- ۳۳۰، طوسی، الغیبه، ص۱۴۸ و ۱۵۲.</ref>

پس از شهادت امام عسکری در سال ۲۶۰ق.، فرزندش [[امام مهدی (عج)]] بر پیکرش نماز گزارد و از آن روز غیبت صغرا آغاز شد و تا سال ۳۲۹ق. ادامه یافت. برخی منابع این دوره را «‌غیبت صغیره‌» <ref>نوبختی، فرق الشیعه، ص۹- ۸۸</ref>و برخی دیگر «‌غیبت صغری‌» <ref> قمی، مقالات، ص۱۰۳</ref> خوانده‌اند.