ودیعه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''وَدیعَه''' نوعی امانت و عنوان یکی [[ابواب فقه|ابواب فقهی]] است. به‌موجب این عقد انسان مالَش را به دیگری می‌سپارد تا آن را به‌رایگان نگهداری کند؛ مانند سپردن کفش به کفش‌داریِ [[مسجد|مساجد]].

[[مجتهد|فقیهان]] این عقد را جایز و دارای [[ایجاب و قبول]] دانسته‌‌ و عقل، [[بلوغ]]، اختیار و [[محجور|محجور نبودنِ]] طرفین عقد را از شرایط آن شمرده‌ و [[احکام شرعی|احکامی]] برای آن بیان نموده‌اند.<br>

وَدیعَه قراردادی است که به‌موجب آن، فردی مالَش را به دیگری می‌سپارد تا آن را به‌رایگان نگهداری کند.<ref>امامی، حقوق مدنی، انتشارات اسلامیة، ج۲، ص۱۶۱.</ref> فرد ودیعه‌گذار را مُوَدِّع و کسی که آن را قبول می‌کند را وَدَعیّ یا مُستَودَع نامیده‌اند.<ref>امامی، حقوق مدنی، انتشارات اسلامیة، ج۲، ص۱۶۱؛ محمدی خراسانی، علی، شرح تبصرة المتعلمین، ۱۳۷۶ش، ج۲، ص۴۰.</ref><br>

ودیعه عنوان یکی از [[ابواب فقه|ابواب فقهی]] است<ref>شیخ طوسی، الخلاف، ۱۴۰۷ق، ج۴، ص ۱۶۹؛ شیخ مفید، المقنعة، ص۶۲۵.</ref> که در قانون مدنی [[ایران]] نیز قوانینی برای آن وضع گردیده است.<ref>[https://rc.majlis.ir/fa/law/show/92778 قانون مدنی]، مواد ۶۰۷-۶۳۴، مرکز پژوهشهای مجلس شورای اسلامی.</ref> تحویل امانات به نگهبانی ادارات و سپردن کفش به کفش‌داری [[مسجد|مساجد]] از مصادیق این عقد شمرده شده است.<ref>

*ودیعه عقدی جایز است<ref>حلّی، السرائر الحاوی، ۱۴۱۰ق، ج۲، ص۴۳۴؛ علامه حلّی، تحریر الأحکام، ۱۴۲۰ق، ج۳، ص۱۹۱-۱۹۲.</ref> و طرفین عقد هر وقت بخواهند می‌توانند آن را فسخ کنند،<ref>بنی‌هاشمی، توضیح المسائل مراجع، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۴۳۴، م۲۳۳۲.</ref> که در این صورت ودعیّ باید هر چه زودتر ودیعه را به مالکش برگرداند.<ref>بنی‌هاشمی، توضیح المسائل مراجع، ۱۴۲۴ق، ج۲، ص۴۳۴، م۲۳۳۳.</ref>

*اگر ودیعه از بین برود یا آسیبی ببیند، مُستَودع ضامن نیست، مگر اینکه وی در نگهداری از آن کوتاهی کرده یا بدون اذن مالک در آن تصرف نموده باشد.<ref>شهید ثانی، الروضة البهیة فی شرح اللمعة الدمشقیة، ج۱، ص۳۸۴.</ref>

*جزیری، عبد الرحمن و دیگران، الفقه علی المذاهب الأربعه و مذهب أهل البیت وفقاً لمذهب أهل البیت(علیهم السلام)‌، بیروت، دار الثقلین‌، چاپ اول، ۱۴۱۹ق.

*محمدی خراسانی، علی، شرح تبصرة المتعلمین، قم، دار الفکر، ۱۳۷۶ش.