رساله لقاءالله (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها
←محتوای کتاب
| خط ۴۷: | خط ۴۷: | ||
{{جعبه نقل قول|نقل‌قول = [[سید محمدحسین حسینی تهرانی|علامه طهرانی]]:{{-}}'''«این کتاب برای مبتدیان در سلوک آنقدر سودمند است که شاید تا مدّت‌ها آنان را از استاد بی‌نیاز کند.».'''<ref>حسن‌زاده، طبیب دل‌ها، ۱۳۹۰ش، ص۲۳.</ref>|تراز = چپ| عرض = ۲۳۰px| اندازه خط = ۱۴px|رنگ پس‌زمینه =#FFF9E7| تراز منبع = چپ}} | {{جعبه نقل قول|نقل‌قول = [[سید محمدحسین حسینی تهرانی|علامه طهرانی]]:{{-}}'''«این کتاب برای مبتدیان در سلوک آنقدر سودمند است که شاید تا مدّت‌ها آنان را از استاد بی‌نیاز کند.».'''<ref>حسن‌زاده، طبیب دل‌ها، ۱۳۹۰ش، ص۲۳.</ref>|تراز = چپ| عرض = ۲۳۰px| اندازه خط = ۱۴px|رنگ پس‌زمینه =#FFF9E7| تراز منبع = چپ}} | ||
مؤلف در مقدمه بخش اول کتاب، با بررسی و نقد نظرات عالمان شیعه درباره نحوه دیدار خدا و معنای صحیح آن، ممکن بودن آن را اثبات و چگونگی وقوع آن را بیان کرده است.<ref>ملکی تبریزی، رساله لقاءالله، ۱۳۸۵ش، ص۱۱.</ref> بخش دوم رساله را نیز، به اثبات نظریه وحدت شخصی وجود بر طبق برداشت عارفان اختصاص داده است.<ref>ملکی تبریزی، رساله لقاءالله، ۱۳۸۵ش، ص۱۷۴.</ref> | مؤلف در مقدمه بخش اول کتاب، با بررسی و نقد نظرات عالمان شیعه درباره نحوه دیدار خدا و معنای صحیح آن، ممکن بودن آن را اثبات و چگونگی وقوع آن را بیان کرده است.<ref>ملکی تبریزی، رساله لقاءالله، ۱۳۸۵ش، ص۱۱.</ref> بخش دوم رساله را نیز، به اثبات نظریه وحدت شخصی وجود بر طبق برداشت عارفان اختصاص داده است.<ref>ملکی تبریزی، رساله لقاءالله، ۱۳۸۵ش، ص۱۷۴.</ref> | ||
=== | ===بخش اول=== | ||
مولف با بیان اینکه از یک سو در [[قرآن|قرآن کریم]] و بیان [[امامان شیعه|ائمه(ع)]] عبارت لقاءالله و نظر بر [[خدا|خداوند]] وارد شده است و از سوی دیگر در [[حدیث|روایات]]، در [[تنزیه صفات|تنزیه خداوندمتعال]] کلماتى وارد شده که ظاهرش تنزیه صرف از جمیع مراتب معرفتی (شناخت) است، با پذیرش قول برخی از [[متکلم|متکلمان]] (تنزیه صرف) در این باب به بیان اقوال علماء شیعه در باب تنزیه خداوندمتعال (تاویل تنزیه و ممکن بودن حمل تنزیه) می‌پردازد.<ref>ملکی تبریزی، رساله لقاءالله، ۱۳۸۵ش، ص۲۴-۶۰.</ref> در آخر این بخش از رساله، معرفت نفس و ترقی آن و کیفیت تکامل [[روح انسان|روح]] را بررسی می‌نماید. <ref>ملکی تبریزی، رساله لقاءالله، ۱۳۸۵ش، ص۶۹.</ref> | مولف با بیان اینکه از یک سو در [[قرآن|قرآن کریم]] و بیان [[امامان شیعه|ائمه(ع)]] عبارت لقاءالله و نظر بر [[خدا|خداوند]] وارد شده است و از سوی دیگر در [[حدیث|روایات]]، در [[تنزیه صفات|تنزیه خداوندمتعال]] کلماتى وارد شده که ظاهرش تنزیه صرف از جمیع مراتب معرفتی (شناخت) است، با پذیرش قول برخی از [[متکلم|متکلمان]] (تنزیه صرف) در این باب به بیان اقوال علماء شیعه در باب تنزیه خداوندمتعال (تاویل تنزیه و ممکن بودن حمل تنزیه) می‌پردازد.<ref>ملکی تبریزی، رساله لقاءالله، ۱۳۸۵ش، ص۲۴-۶۰.</ref> در آخر این بخش از رساله، معرفت نفس و ترقی آن و کیفیت تکامل [[روح انسان|روح]] را بررسی می‌نماید. <ref>ملکی تبریزی، رساله لقاءالله، ۱۳۸۵ش، ص۶۹.</ref> | ||
=== | ===بخش دوم=== | ||
مؤلف ابتدا در راه اثبات وحدت شخصی وجود و دفاع از آن؛ با استناد به [[حدیث|روایتی]] از [[امام محمد باقر علیه‌السلام|امام باقر(ع)]] بیان می‌دارد که اهل سیر و سلوک در این خصوص دچار اشکالات و توهمات و ادعاهاى مختلف شده اند که بعضى از نظریه‌ها غیرمعقول و بعضى از آنها نیز به رد و [[تکفیر اهل قبله|تکفیر]] ختم شده است. <ref>ملکی تبریزی، رساله لقاءالله، ۱۳۸۵ش، ص۱۷۴.</ref> در ادامه با بیان حکایتی از حکیمی اصفهانی؛ مخالفان وحدت وجود را به تعقل و اندیشه دعوت می‌کند.<ref>ملکی تبریزی، رساله لقاءالله، ۱۳۸۵ش، ص۱۷۸.</ref> مؤلف با بیان اینکه «وجود منبسط از شئون وجود حقیقى و از ظهورات و تجلیات خدا است» به تحلیل نظریه کسانی که از طریق مکاشفه، به وحدت وجود عرفانی رسیده‌اند می‌پردازد.<ref>ملکی تبریزی، رساله لقاءالله، ۱۳۸۵ش، ص۱۹۰-۲۱۶.</ref> | مؤلف ابتدا در راه اثبات وحدت شخصی وجود و دفاع از آن؛ با استناد به [[حدیث|روایتی]] از [[امام محمد باقر علیه‌السلام|امام باقر(ع)]] بیان می‌دارد که اهل سیر و سلوک در این خصوص دچار اشکالات و توهمات و ادعاهاى مختلف شده اند که بعضى از نظریه‌ها غیرمعقول و بعضى از آنها نیز به رد و [[تکفیر اهل قبله|تکفیر]] ختم شده است. <ref>ملکی تبریزی، رساله لقاءالله، ۱۳۸۵ش، ص۱۷۴.</ref> در ادامه با بیان حکایتی از حکیمی اصفهانی؛ مخالفان وحدت وجود را به تعقل و اندیشه دعوت می‌کند.<ref>ملکی تبریزی، رساله لقاءالله، ۱۳۸۵ش، ص۱۷۸.</ref> مؤلف با بیان اینکه «وجود منبسط از شئون وجود حقیقى و از ظهورات و تجلیات خدا است» به تحلیل نظریه کسانی که از طریق مکاشفه، به وحدت وجود عرفانی رسیده‌اند می‌پردازد.<ref>ملکی تبریزی، رساله لقاءالله، ۱۳۸۵ش، ص۱۹۰-۲۱۶.</ref> | ||