احمد بن محمد برقی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''احمد بن محمد بن خالد بن عبدالرحمان بَرْقی''' مشهور به '''برقی''' (حدود ۲۰۰ - ۲۷۴ یا ۲۸۰)[[حدیث|محدث]]، مورخ و عالم رجالی [[شیعه]] در قرن سوم [[هجری قمری|قمری]]. وی از  [[اصحاب امام جواد(ع)]] و [[امام هادی(ع)]] و صاحب کتاب [[المحاسن]] و [[رجال البرقی|رجال]] است. بیشتر رجالیان شیعه و [[اهل‌سنت]]، او را [[توثیق]] کرده‌ و عده‌ای نیز او را به دلیل روایت از ضعفا، ضعیف شمرده‌اند.

در کتاب رجال برقی به هنگام شرح حال برقی، خودش را از یاران [[امام جواد(ع)]] و [[امام هادی(ع)]] معرفی کرده است.<ref>شیخ طوسی، رجال الطوسی، ج۱، ص۳۸۳؛ شیخ طوسی، الفهرست، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۱۱۶.</ref> اما در روایاتش، ذکری از این دو [[امام]] نیست. تنها در روایتی آمده هنگامی که او در [[سامرا]] بود، از جانب «آن مرد» فرستاده‌ای به نزد او و همراهش آمده و درباره [[ثقه|وثاقت]] برخی از راویان و اصحاب به آنان مطلبی را گفته است {{یادداشت|کنت أنا وأحمد بن أبی عبد الله البرقی بالعسکر فورد علینا رسول من الرجل فقال لنا: الغائب العلیل ثقة، وأیوب بن نوح، وابراهیم بن محمد الهمدانی، وأحمد بن حمزة، وأحمد ابن اسحاق ثقات جمیعا.}} که قرائن نشان می‌دهد مراد از «آن مرد»، امام هادی(ع) بوده است.<ref>کشی، اختیار معرفة الرجال، ج۲، ص۸۳۱.</ref>

رجالیان [[شیعه]] مانند [[احمد بن علی نجاشی|نجاشی]]، [[شیخ طوسی]] و [[علامه حلی]] برقی را ستوده و او را مورد وثوق و اعتماد دانسته‌اند.<ref>نجاشی، رجال، ۱۴۱۶ق، ص۷۶؛ شیخ طوسی، الفهرست، ۱۴۱۷ق، ص۶۲؛ علامه حلی، خلاصة الاقوال، ۱۴۱۷ق، ص۶۳.</ref> احمد بن محمد خالد نزد [[اهل‌سنت]] نیز دارای جایگاه والایی است.{{مدرک}}

[[وحید بهبهانی]] می‌نویسد: «مورد اعتمادبودن برقی قطعی است و آن چه منتقدان گفته‌اند برای ما ثابت نشده، حتی اگر او بر ضعیفان اعتماد کرده باشد می‌توان گفت روش او در نقل حدیث صحیح نبوده است.»<ref>وحید بهبهانی، الفوائد الرجالیة، ص۴۳.</ref> [[ابن غضائری]] نیز معتقد است که طعن قمی‌ها مربوط به کسانی است که احمد از آنها حدیث نقل کرده است نه خود او.<ref>ابن غضائری، رجال، ۱۴۲۲ق، ص۳۹.</ref>

برقی از حدود ۲۰۰ نفر نقل [[حدیث]] و کتاب‌های بیش از ۱۰۰ نفر را نیز روایت کرده است<ref>آقایی، مقایسه تحلیلی سه چاب کتاب الرجال برقی.</ref> [[آیت‌الله خویی]] در جای جای کتاب خویش به آنان اشاره می‌کند.<ref>خویی، معجم رجال الحدیث، ۱۴۱۳ق، ج۲، ص۳۱ و ۳۲، ۲۲۶ و ۲۲۷، ۲۶۶ و ۲۶۷.</ref>

[[آیت‌الله خوئی]] شاگردان و راویان برقی را این گونه نام می‌برد:

مهم‌ترین اثر برقی، کتاب [[المحاسن]] و [[رجال برقی|کتاب الرجال]] است که از وی به جای مانده است. دیگر آثار او عبارتند از:<ref>زرکلی، الاعلام، ۱۹۸۰م، ج۱، ص۲۰۵؛ کحاله، معجم المؤلفین، ج۲، ص۹۸.</ref>