تکیه: تفاوت میان نسخه‌ها

واژه تکیه به معنای پشت به چیزی گذاشتن، اعتماد کردن، پشت دادن و آسایش نمودن است.<ref>دهخدا، ذیل واژه.</ref> این واژه در زبان ترکی و فارسی و سپس [[عربی]] معنای اصطلاحی است. سبب این امر، آن بوده است که ساکنان تکیه برای گذران زندگی بر درآمد اوقاف و کمکهای نیکوکاران اتکا می‌کرده‌اند.<ref>الموسوعة الفلسطینیه، ذیل «‌تکایا‌».</ref> این واژه قطعاً [[عربی]] نیست و در فرهنگهای کهن لغت عربی نظیر آثار [[ابن فارس]]، [[جوهری]]، [[ابن منظور]] و [[مرتضی زبیدی]] وجود ندارد.

در ایران تکیه در معانی مختلف، کاربرد گسترده‌ای داشته است.<ref>قس د. اسلام، چاپ دوم، ذیل «‌تکّه‌».</ref> عبدالرحیم ضرّابی در تاریخ [[کاشان]] <ref>ص ۳۳۸</ref> از احداث مراکز بسیاری برای اسکان و پذیرایی از فقیران و [[صوفیان]]، توسط امیر بهلول دُنبَلی (متوفی ۷۶۲)، یاد کرده و آن مکانها را تکایا نامیده است. میرحیدر تونی (متوفی ۸۳۰ق)، پیشوای [[حیدریه]]، شاخه‌ای از سلسله [[قلندریه]]، در شهرها تکیه می‌ساخت و درویشی از مریدان خود را در آنجا ساکن می‌کرد.<ref>ابن کربلائی، ج۱، ص۴۶۷.</ref> این گفته نصرآبادی<ref>ص ۴۳۰</ref> که [[شاه عباس]] عنوان «‌بابایی‌» تکیه حیدر را در [[اصفهان]] به بابا سلطان قمی، متخلص به لوایی، داده است، این گمان را تقویت می‌کند که میان لقب بابا (عنوان درویشان قلندریه و حیدریه) و تکیه ارتباطی وجود داشته و شاید در ایران به خانقاه‌های حیدری، قلندری و بکتاشی تکیه می‌گفته‌اند. اشاره صریحی وجود دارد که تکیه، خانقاهِ سلسله [[خاکساریه]] است.<ref>چهاردهی، ص۱۸۵.</ref>

* ستوده، منوچهر، جغرافیای تاریخی شمیران، تهران، موسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی،

۱۳۷۱ـ۱۳۷۴ش.

* شریف، یوسف، تاریخ فن العمارة العراقیة فی مختلف العصور، بغداد، وزارة الثقافة والأعلام،

۱۹۸۲م.