عام الحزن
عامُ الحُزْن بهمعنای سال غم و اندوه، به دلیل وفات دو حامی پیامبر و شدت حزن و اندوه پیامبر(ص) در مرگ آن دو به این نام خوانده میشود.
بر اساس نقل مشهور دهمین سال بعثت است[۱] که در آن حضرت خدیجه(س) همسر پیامبر(ص) و ابوطالب عموی پیامبر(ص) وفات یافتند.[یادداشت ۱] نامگذاری این سال به پیامبر(ص) نسبت داده شده است. پایان محاصره سهساله مسلمانان در شعب ابیطالب نیز در همین سال اتفاق افتاد.[۲]
ابوطالب و خدیجه سه سال قبل از هجرت وفات کردند. درباره ترتیب و فاصله زمانی وفات ابوطالب و خدیخه در منابع تاریخی اختلاف نظر وجود دارد: برخی وفات ابوطالب را در ماههای ذیالقعده، شوال یا رمضان ذکر کردهاند و برای وفات حضرت خدیجه(س) نیز فاصلههای سه، سی، سیوپنج یا پنجاهوپنج روز پس از ابوطالب نقل شده است؛ برخی نیز وفات خدیجه(س) را مقدم دانستهاند.
پانویس
یادداشت
- ↑ با این حال گزارشهای معدودی از وقوع این اتفاق در سالهای ششم تا نهم بعثت وجود دارد.
منابع
- ابن جوزی، المنتظم فی تاریخ الأمم و الملوک، تحقیق محمد عبدالقادر عطا و مصطفی عبد القادر عطا، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۱۲ق.
- ابنسعد، محمدبنسعد، الطبقات الکبری، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ دوم، ۱۴۱۸ق.
- بلاذری، احمدبن یحیی، انساب الاشراف، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۷ق.
- دیار بکری، شیخ حسین، تاریخ الخمیس فی أحوال انفس النفیس، بیروت، دارصادر.
- شیخ مفید، مسار الشیعه فی مختصر تواریخ الشریعه، قم، کنگره شیخ مفید، چاپ اول، ۱۴۱۳ق.
- مقریزی، تقیالدین، إمتاع الأسماع به ما للنبی من الأحوال و الأموال و الحفدة و امتاع، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۲۰ق.