کشتار شیعیان هزاره به‌دستور عبدالرحمن: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از ورود اولین آوارگان شیعیان [[هرات|هراتی]] و سپس [[هزاره]] به [[مشهد]] در پاییز ۱۲۷۱ش، اخبار سرکوب آنان در این شهر و سپس [[تهران]] و [[نجف]] پیچید.<ref>پولادی، هزاره‌ها، ۱۳۹۰ش، ص۳۹۷و۳۹۸.</ref> اسماعیل ترشیزی، محمدتقی بجنوردی و سید زین‌العابدین سبزواری (رئیس الطلاب) عالمان مقیم مشهد، از این پناهندگان دستگیری کردند و تاجری به‌نام میرزا حبیب‌الله، کمک مالی نمود.<ref>ریاضی هروی، عین الوقایع، ۱۳۶۹ش، ص۲۲۶و۲۲۷.</ref>

[[محمدتقی بجنوردی]] و والی [[خراسان بزرگ|خراسان]]، نامه‌ای به [[ناصرالدین شاه قاجار]] نوشتند و نگرانی و ترس شیعیان [[هراتی]] و [[هزاره]] مقیم مشهد را گزارش دادند. این دو از تهدید نمایندگان عبدالرحمن در مشهد، توسط این شیعیان نیز خبر دادند.<ref>بهمنی قاجار، ایران و افغانستان از یگانگی تا تعیین مرزهای سیاسی، ۱۳۸۶ش، ص۴۲۷و۴۲۸.</ref> والی خراسان، نامه‌ای نیز به عبدالرحمن فرستاد. ناصرالدین به وزیرش، امین‌السطان دستور داد با حاکم بریتانیایی هند نامه بنویسد که از عبدالرحمن، توضیح بخواهد<ref>بهمنی قاجار، ایران و افغانستان از یگانگی تا تعیین مرزهای سیاسی، ۱۳۸۶ش، ص۴۲۷و۴۲۸.</ref> و ویس‌رای، حاکم هندوستان نامه‌ای به عبدالرحمن فرستاد.<ref>پولادی، هزاره‌ها، ۱۳۹۰ش، ص۳۹۷و۳۹۸.</ref> اندکی بعد، [[محمدحسن آشتیانی]]، روحانی مقیم تهران، از طرف [[سید محمدحسن شیرازی]]، فقیه مقیم نجف، نامه‌ای به ناصرالدین داد. شیرازی از طریق ملا کاظم دُرافشانی (بعدها [[آخوند خراسانی]]) از این واقعه خبر شده بود. او هم‌چنین نامه‌ای به ویکتوریا، ملکه انگلیس ارسال کرد.<ref>مدنی بجستانی، «میرزای شیرازی»، ۱۳۸۵ش، ص۳۸۸.</ref> امین‌السلطان هم چندی بعد در جواب درخواست‌های علمای مشهد و سبزوار و میرزای آشتیانی به آنان گفت آنچه از دست و قلم و زبان وی برمی‌آید انجام داده ولی انگلیسی‌ها پاسخی نداده‌اند.<ref>بهمنی قاجار، ایران و افغانستان از یگانگی تا تعیین مرزهای سیاسی، ۱۳۸۶ش، ص۴۳۵و۴۳۶.</ref><br>