بیعت: تفاوت میان نسخه‌ها

رسم بیعت پس از رحلت پیامبر(ص) نیز برقرار ماند. اما ویژگی این بیعتها آن بود که معمولاً یک فرد را به عنوان [[خلیفه]] پیامبر و حاکم اسلامی، برمی‌گزیدند و سپس گروهی خاص یا عموم مردم با او بیعت می‌کردند. نقطه آغاز این تحول، ماجرای [[سقیفه]] بود؛ در روز رحلت پیامبر(ص)، ابتدا عده‌ای از جمله [[عمر بن خطاب]]، [[ابو عبیده جراح]] و برخی از سران [[مهاجران]] و [[انصار]] در محلی به نام [[سقیفه بنی ساعده]] با کنار زدن سعد بن عباده با [[ابوبکر]] بیعت، و [[خلافت]] وی را تحکیم کردند، و سپس عده‌ای از مردم با او بیعت نمودند و از برخی دیگر نیز به اکراه بیعت گرفته شد.<ref>تستری، بهج الصّباغة فی شرح نهج البلاغه، ج۶، ص۲۸۸۲۸۹</ref> عمل بیعت با [[خلیفه]] درباره خلفای بعدی، [[عمر بن خطاب]] و [[عثمان]] نیز به همین روال انجام شد و به صورت رسم سیاسی درآمد.<ref>مسعودی، مروج الذّهب، ج۲، ص۳۱۲، ۳۴۰</ref> همچنین مردم با امام [[علی(ع)]] که با اصرار فراوانِ آنها امور را به دست گرفت، در مسجد بیعت کردند<ref>زحیلی، الفقه الاسلامی و ادلّته، ج۶، ص۶۹۲</ref> و پس از شهادت وی، با امام حسن(ع) بیعت نمودند<ref> ابن شهرآشوب، مناقب، ج۴، ص۲۸</ref>. از دیگر بیعتهای صورت گرفته با امامان شیعه، بیعت شمار بسیاری از مردم [[کوفه]] با [[مسلم بن عقیل]] به نیابت از [[امام حسین(ع)]]<ref>مسعودی، مروج الذّهب، ج۳، ص۶۴</ref> و نیز بیعت مردم [[خراسان]] با [[امام رضا]](ع) برای ولایت عهدی [[مأمون]] عباسی قابل ذکر است.<ref>مجلسی، بحار، ج۴۹، ص۱۴۴، ۱۴۶، ج۶۴، ص۱۸۴۱۸۶</ref>