غزوه تبوک: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←بازگشت پیامبر به مدینه: افزایش
جز (←بازگشت پیامبر به مدینه: افزایش) |
|||
| خط ۴۸: | خط ۴۸: | ||
==بازگشت پیامبر به مدینه== | ==بازگشت پیامبر به مدینه== | ||
پیامبر در [[رمضان]] سال نهم به مدینه بازگشت.<ref>واقدی، ج۳، ص۱۰۵۶؛ یعقوبی، ج۲، ص۶۸</ref> آن حضرت عذر و [[سوگند]] کسانی را که از رفتن به غزوه تبوک سر باز زده بودند، پذیرفت و برایشان [[استغفار]] کرد. حضرت امر فرمود که مسلمانان با سه تن، سخن نگویند و نشست و برخاست نکنند. آن سه تن [[توبه]] کردند و خداوند آیات ۱۱۷ تا ۱۱۹ [[سوره توبه]] را نازل فرمود و آنان را بخشید.<ref>زهری، ص۱۰۸-۱۱۱؛ واقدی، ج۳، ص۱۰۴۹ ۱۰۵۶؛ طبری، ج۳، ص۱۱۱؛ نیز رجوع کنید به ابن قدامه، ص۸۹-۹۳</ref> | پیامبر در [[رمضان]] سال نهم به مدینه بازگشت.<ref>واقدی، ج۳، ص۱۰۵۶؛ یعقوبی، ج۲، ص۶۸</ref> آن حضرت عذر و [[سوگند]] کسانی را که از رفتن به غزوه تبوک سر باز زده بودند، پذیرفت و برایشان [[استغفار]] کرد. حضرت امر فرمود که مسلمانان با سه تن، سخن نگویند و نشست و برخاست نکنند. آن سه تن [[توبه]] کردند و خداوند آیات ۱۱۷ تا ۱۱۹ [[سوره توبه]]{{یادداشت| وَعَلَى الثَّلَاثَةِ الَّذِينَ خُلِّفُوا حَتَّىٰ إِذَا ضَاقَتْ عَلَيْهِمُ الْأَرْضُ بِمَا رَحُبَتْ وَضَاقَتْ عَلَيْهِمْ أَنْفُسُهُمْ وَظَنُّوا أَنْ لَا مَلْجَأَ مِنَ اللَّهِ إِلَّا إِلَيْهِ ثُمَّ تَابَ عَلَيْهِمْ لِيَتُوبُوا ۚ إِنَّ اللَّهَ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ و [نيز] بر آن سه تن كه بر جاى مانده بودند، [و قبول توبه آنان به تعويق افتاد] تا آنجا كه زمين با همه فراخى‌اش بر آنان تنگ گرديد، و از خود به تنگ آمدند و دانستند كه پناهى از خدا جز به سوى او نيست. پس [خدا] به آنان [توفيق ]توبه داد، تا توبه كنند. بى ترديد خدا همان توبه‌پذير مهربان است.}} را نازل فرمود و آنان را بخشید.<ref>زهری، ص۱۰۸-۱۱۱؛ واقدی، ج۳، ص۱۰۴۹ ۱۰۵۶؛ طبری، ج۳، ص۱۱۱؛ نیز رجوع کنید به ابن قدامه، ص۸۹-۹۳</ref> | ||
آن سه نفر از منافقین نبودند و حتی وقتی از پادشاه غَسّان برایشان نامه ایی آمد از اینکه دشمنان اسلام به آنها طمع کردند بسیار ناراحت شدند. این سه نفر کعب بن مالک، مرارة بن ربیع و هلال بن امیه بودند که بایکوت اجتماعی و خانوادگی بسیار برایشان گران تمام شد. خودشان هم برای توبه از یکدیگر جدا شدند تا سرانجام بعد از پنجاه روز خداوند [[توبه]] آنها را پذیرفت.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج ۸ ص۲۱۳</ref> | آن سه نفر از منافقین نبودند و حتی وقتی از پادشاه غَسّان برایشان نامه ایی آمد از اینکه دشمنان اسلام به آنها طمع کردند بسیار ناراحت شدند. این سه نفر کعب بن مالک، مرارة بن ربیع و هلال بن امیه بودند که بایکوت اجتماعی و خانوادگی بسیار برایشان گران تمام شد. خودشان هم برای توبه از یکدیگر جدا شدند تا سرانجام بعد از پنجاه روز خداوند [[توبه]] آنها را پذیرفت.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج ۸ ص۲۱۳</ref> | ||