بنی‌قریظه: تفاوت میان نسخه‌ها

بنی قریظه، در برخی منابع، به همراه بنی نضیر، از نسل [[حضرت هارون |هارون]] برادر [[حضرت موسی]] (ع) دانسته شده‌اند.<ref>ابوالفرج اصفهانی، الأغانی، ۱۹۹۴م، ج۲۲، ص۳۴۳؛ مقدسی، ج۴، ص۱۲۹-۱۳۰؛ یاقوت حموی، ج۵، ص۸۴.</ref> برخی دیگر از منابع، این قبیله را از طایفة جُذام سکنة [[فلسطین]] می‌دانند که در عهد عادیابن سموئل (شموئل؛ حک ح۱۰۷۵-۱۰۴۵ قم). به دین یهود گرویدند.<ref>یعقوبی، ج۱، ص۴۰۸.</ref>

درباره پیشینه تاریخی و زمان مهاجرت بنی قریظه به مدینه گزارش‌های متفاوتی وجود دارد. گفته شده است آنان پیش از رویداد سیل عَرِم که به مهاجرت قبایل عربِ اَوْس و خَزْرَجْ به [[یثرب]] انجامید، به مدینه مهاجرت کردند.<ref>ابوالفرج اصفهانی، الأغانی، ۱۹۹۴م، ج۲۲، ص۳۴۳؛ مقدسی، ج۴، ص۱۲۹-۱۳۰؛ یاقوت حموی، ج۵، ص۸۴.</ref> بر اساس این نقل‌ها، به دنبال جنگ رومیان با یهود (۷۰ میلادی)، بنی قریظه به [[حجاز]] گریخته و در مَهزور از نواحی یثرب ساکن شده بودند.<ref>ابوالفرج اصفهانی، الأغانی، ۱۹۹۴م، ج۲۲، ص۳۴۴.</ref> برخی دیگر از منابع، این قبیله را از طایفة جُذام سکنة [[فلسطین]] می‌دانند که در عهد عادیا بن سموئل (شموئل؛ حک ح۱۰۷۵-۱۰۴۵ قم). به دین یهود گرویدند.<ref>یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج۱، ص۴۰۸.</ref>

بنی قریظه در کنار دیگر قبایل یهود توانستند اداره و حکومت شهر یثرب را به دست گیرند. فرمانروای آنان القیطوان یا فطیون خراجگزار مرزبان ایرانی الزاره (در بحرین) بود.<ref>یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۸۳، ۸۵.</ref>

شکست دولت یهودی [[یمن]] از پادشاه مسیحی [[حبشه]] که تحت حمایت [[روم]] بود (سال ۵۲۵ میلادی)، قدرت یهودیان را در مدینه کاهش داد. سرانجام، در جنگ قبیلة [[خزرج]] با یهودیان، فرمانروای یهود به قتل رسید و اعراب اداره شهر را به دست گرفتند.<ref>مقدسی، کتاب البدء و التاریخ، ج۴، ص۱۳۰. </ref>

مسلمانان قلعه‌ها و خانه‌های بنی قریظه را ۱۵ روز محاصره کردند<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ۱۴۱۰ق، ج۲، ص۵۷.</ref> و چون آنها توان مقابله را در خود نمی‌دیدند، پیشنهاد صلح دادند و داوری [[سعد بن معاذ]] را پذیرفتند.<ref>ابن عبد ربه، العقد الفرید، ۱۴۰۷ق، ج۳، ص۳۲۷.</ref> سعد در حالتی که مجروح و بیمار بود، از چادر خود به طرف محل بنی قریظه رفت و برخلاف انتظار طایفه‌اش که هم پیمان بنی قریظه بودند، حکم کرد که سزای مردان جنگجوی بنی قریظه قتل است و باید اموال‌شان تقسیم و کودکانشان اسیر گردند.<ref>ابن اثیر، أسد الغابة، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۲۲۲-۲۲۳.</ref> در منابع آمده است پیامبر(ص) درباره این حکم سعد فرمود: او همان حکم خدا را گفت.<ref>ابن اثیر، أسد الغابة، ۱۴۰۹ق، ج۲، ص۲۲۲-۲۲۳؛ تاریخ یعقوبی، ج۱، ص۴۱۲، ج۲، ص۵۲؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ۱۴۱۰ق، ج۲، ص۵۷-۵۹؛ مزی، تهذیب الکمال، ۱۴۰۹ق، ج۱۰، ص۳۰۲.</ref>