حجاز: تفاوت میان نسخه‌ها

در ۳۵۸، پس از فتح [[مصر]] به دست [[فاطمیان]]، جعفر بن محمد بن حسن، از [[سادات حسنی]]، در مکه اعلام خودمختاری کرد و در خطبه جمعه از خلیفه فاطمی نام برده شد و در ۳۶۰ طاهر بن مسلم حسینی در مدینه اعلام استقلال کرد و به نام خلیفه فاطمی، المعز لدین اللّه، خطبه خواند.<ref>رجوع کنید به ابن اثیر، ج۸، ص۶۱۲؛ سیده اسماعیل کاشف، ص۹۶ـ۹۷؛ محمد جمال الدین سرور، ص۲۴ـ ۲۸؛ نیز رجوع کنید به فاسی، ۱۴۰۵، ج۲، ص۳۵۰ـ۳۵۲</ref> بدین ترتیب، شماری از علویان در دو شهر مقدّس مکه و مدینه به ولایت رسیدند و به سبب انتساب به [[رسول اکرم]]، حکام آنها لقب شریف یافتند.<ref>محمد جمال الدین سرور، ص۲۴ـ۲۵</ref> و حکومت آنان به شرفاء (جمع شریف) مشهور شد. [[حکومت شرفا]] در منطقه حجاز نزدیک به هزار سال طول کشید؛ اما این حاکمان در بیشتر دوران حکومت خود مستقل نبودند و تحت سلطه ممالیک مصر و عثمانی قرار داشتند. در اواخر دوره عثمانی، اعتبار و نفوذ شرفا در حجاز به گونه‌ای بود که حکومت عثمانی بدون آنها توان اداره امور حجاز را نداشت.{{مدرک}}