پرش به محتوا

حدوث و قدم: تفاوت میان نسخه‌ها

۱۶۸ بایت حذف‌شده ،  ‏۲۵ دسامبر ۲۰۱۷
imported>S.j.mousavi
جز (درج لینک زبان‌ها)
خط ۳۵: خط ۳۵:


==نظرات در باب حدوث و قدم==
==نظرات در باب حدوث و قدم==
در باب حدوث و قدم عالم، پنج قول مطرح شده است:
در باب حدوث و قدم عالم، چهار قول مطرح شده است:
#بیشتر متکلمان مسلمان و یهودی و مسیحی و [[مجوس]]: ذات و صفاتِ اجسام، هر دو، حادث‌اند؛
#بیشتر متکلمان مسلمان و یهودی و مسیحی و [[مجوس]]: ذات و صفاتِ اجسام، هر دو، حادث‌اند؛
#پاره‌ای از فیلسوفان، از جمله [[ارسطو]] و نیز منسوب به [[دهریه]]:ذات و صفات اجسام، هر دو، قدیم‌اند؛
#پاره‌ای از فیلسوفان، از جمله [[ارسطو]] و نیز منسوب به [[دهریه]]:ذات و صفات اجسام، هر دو، قدیم‌اند؛
#ذات اجسام قدیم است و صفات آنها حادث. این دیدگاه به نظریه پاره‌ای از [[معتزله]] نزدیک است که به احوال پنج‌گانه ازلی قائل شده‌اند و نیز در منابع اسلامی آن را قول بیشتر فیلسوفانِ پیش از ارسطو دانسته‌اند که اصل اشیا را آب یا آتش یا هوا و امثال اینها می‌دانستند یا قول کسانی که به [[هیولی]] و [[صورت]] یا نور و ظلمت و مانند آن به عنوان مبادی اجسام قائل بودند.
#ذات اجسام قدیم است و صفات آنها حادث. این دیدگاه به نظریه پاره‌ای از [[معتزله]] نزدیک است که به احوال پنج‌گانه ازلی قائل شده‌اند و نیز در منابع اسلامی آن را قول بیشتر فیلسوفانِ پیش از ارسطو دانسته‌اند که اصل اشیا را آب یا آتش یا هوا و امثال اینها می‌دانستند یا قول کسانی که به [[هیولی]] و [[صورت]] یا نور و ظلمت و مانند آن به عنوان مبادی اجسام قائل بودند.
#ذات اجسام حادث است و صفاتشان قدیم. این قول هیچ قائلی نداشته است و باطل بودنش بدیهی و واضح است؛
#[[جالینوس]]: توقف و عدم اظهار نظر در این مسئله.<ref>رجوع کنید به: اصول‌الدین، ص۵۵، ۵۹ـ۶۰؛ کتاب الفصل فی الملل و الاهواء و النحل، ج ۱، ص۹، ۲۳ـ۲۵، ۳۴؛ نهایة الاقدام فی علم الکلام، ص۵ـ ۶؛ الاربعین فی اصول‌الدین، ج ۱، ص۲۹ـ۳۲؛ انوار الملکوت فی شرح الیاقوت، ص۲۸ـ۲۹</ref> البته رگه‌هایی از این نظریه را نزد [[ابن‌ میمون]]<ref>دلاله الحائرین، ج ۱، ص۱۸۱، ۱۸۳</ref> نیز می‌توان یافت.
#[[جالینوس]]: توقف و عدم اظهار نظر در این مسئله.<ref>رجوع کنید به: اصول‌الدین، ص۵۵، ۵۹ـ۶۰؛ کتاب الفصل فی الملل و الاهواء و النحل، ج ۱، ص۹، ۲۳ـ۲۵، ۳۴؛ نهایة الاقدام فی علم الکلام، ص۵ـ ۶؛ الاربعین فی اصول‌الدین، ج ۱، ص۲۹ـ۳۲؛ انوار الملکوت فی شرح الیاقوت، ص۲۸ـ۲۹</ref> البته رگه‌هایی از این نظریه را نزد [[ابن‌ میمون]]<ref>دلاله الحائرین، ج ۱، ص۱۸۱، ۱۸۳</ref> نیز می‌توان یافت.