جنگ صفین: تفاوت میان نسخه‌ها

هنگامی که امام علی(ع) به خلافت رسید، معاویه حاکم [[شام]] بود. سال‌ها پیش از آن (در سال ۱۸ق)، [[خلیفه دوم]] او را امیر [[دمشق]] کرده بود<ref>ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ۱۴۰۸ق، ج۲، ص۱۷۲، به نقل از: منتظری مقدم، «روابط امام علی(ع) و معاویه»، ص۴۳.</ref> و در زمان [[خلیفه سوم]]، معاویه حاکم منطقه شام شده بود.<ref>ابن عساکر، تاریخ دمشق الکبیر، ۱۴۲۱ق، ج۶۲، ص۸۱، به نقل از: منتظری مقدم، «روابط امام علی(ع) و معاویه»، ص۴۳.</ref> امیرالمؤمنین تصمیم گرفت [[عبدالله بن عباس]] را حاکم [[‏شام]] کند؛ پس نامه‏‌ای به [[معاویه]] نوشت و در آن نامه، از او خواست تا همراه اَشراف شام به [[مدینه]] بیاید و با حضرت بیعت کند؛ اما معاویه نه تنها از بیعت سر باز زد، خونخواهی از عثمان را پیش کشید.

:::"[[بیعت]] من یک بیعت عمومی است و شامل همه [[مسلمانان]] می‌شود، اعم از کسانی که در موقع بیعت در [[مدینه]] حاضر بوده و یا کسانی که در [[بصره]] و [[شام]] و شهرهای دیگر باشند و تو گمان کرده‌ای ‏که با تهمت زدن قتل [[عثمان]] نسبت به من می‌توانی از بیعت من سرپیچی کنی . همه می‌دانند که او را من نکشته‌ام تا [[قصاص|قصاصی]] بر من لازم آید و [[ارث|ورثه]] [[عثمان بن عفان|عثمان]] در طلب خون او از تو سزاوارترند و تو خود از کسانی هستی که با او مخالفت کردی و در آن موقع که از تو کمک خواست، وی را یاری نکردی تا کشته شد."<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، داراحیاء التراث العربی، ج۳، ص۸۹.</ref>

پس از خاتمه [[جنگ جمل]]، امام(ع) در [[کوفه]] مستقر شد و کوشید معاویه را به اطاعت قانع کند.<ref>ابن اعثم، الفتوح، ‍۱۴۱۱ق، ج۲، ص۳۷۵.</ref> پس از آنکه امام(ع) مطمئن شد [[معاویه]] قصد [[بیعت]] و اطاعت ندارد و بزرگان [[کوفه]] مدافع حضرت در جنگ با شام‌اند، در [[خطبه|خطبه‏‌ای]] عمومی، مردم را به جهاد فرا خواند.