اصحاب امام مهدی(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

در بیشتر روایات، تعداد یاران امام مهدی(عج) ۳۱۳ نفر بیان شده و آمده است ایشان به طور ناگهانی و معجزه‌آسا از مسافت‌های دور و نزدیک در یک شب یا صبح‌گاه در [[مکه]] معظمه گرد می‌آیند و به حضرت می‌پیوندند. از جمله ایشان، [[حضرت مسیح]](ع) و برخی از اصحاب [[پیامبر(ص)]] و [[ائمه]](ع) همچون [[سلمان فارسی]] و [[مالک اشتر نخعی]] است. زنان نیز در میان یاران حضرت حضور دارند.

اما برخی روایات، تعداد اصحاب و یاوران مهدی(عج) را بیش از ۳۱۳ نفر ذکر کرده‌اند. این دسته روایات بعضاً عدد ده هزار را آورده‌اند؛ از جمله [[امام صادق]](ع) می‌فرماید: مهدی ظهور نمی‌کند، مگر اینکه حلقه کامل گردد. ایشان در پاسخ به این سؤال که آنان چند نفرند، می‌فرماید: ده هزار نفر.<ref> نعمانی، ''الغیبة''، ص۳۰۷؛ حر عاملی، ''اثبات الهداه''، ج۳، ص۵۴۵.</ref> همچنین [[ابوبصیر]] نقل می‌کند: مردی از اهالی [[کوفه]] از امام صادق(ع) پرسید آنان چند نفرند؟ مردم می‌گویند همراهان مهدی به تعداد [[اصحاب بدر]] ۳۱۳ نفرند؟ امام(ع) در پاسخ فرمود: مهدی ظهور نمی‌کند، مگر با نیروی قدرتمندی که تعداد آنان کمتر از ده هزار رزمنده نخواهند بود.<ref> صدوق، ''کمال الدین''، ج۲، ص۶۵۴؛ حر عاملی، ''اثبات الهداه''، ج۳، ص۵۴۸؛ عروسی حویزی، ''نور الثقلین''، ج۴، ص۹۸؛ حلی، ''العدد القویه''، ص۶۵.</ref> برخی دیگر از روایات، تعداد اصحاب مهدی (عج) در هنگام ظهور را دست کم دوازده هزار و حداکثر پانزده هزار نفر ذکر کرده‌اند؛ <ref> ابن‌طاووس، ''الملاحم''، ص۶۵</ref> حتی در بعضی روایات عدد یکصد هزار نفر نیز نقل شده است.<ref>حر عاملی، ''إثبات الهداه''، ج۳، ص۵۷۸؛ مجلسی، ''بحارالأنوار''، ج۵۲، ص۳۰۷ و ص۳۶۷؛ کاظمی، ''بشارة الإسلام''، ص۱۹۰.</ref>

امام مهدی (عج) در بیعتی از یارانش تعهد می‌گیرد با حضرت بر سر شرایطی که اعلام می‌کند، پیمان وفاداری ببندند. از جمله شرایطی که برای بیعت امام مهدی(عج) با یارانش نقل شده، پایمردی در میدان رزم، تحمل سختی‌ها و مشکلات، [[امر به معروف و نهی از منکر]] و دوری از حرام و کارهای منکر نظیر دزدی، زراندوزی، احتکار، رباخواری، تخریب مساجد، شهادت ناحق، نوشیدن شراب، تجمل‌گرایی، تحقیر مؤمنان، تعقیب افراد فراری، خونریزی ناحق، انفاق به منافقان و کافران و انجام عمل نامشروع است. اصحاب نیز این پیمان را می‌پذیرند و تک‌تک به حضرت دست تعهد می‌دهند.<ref> سلّمی شافعی، ''عقد الدرر''، ص۹۶؛ طبسی، ''الشیعة والرجعه''، ج۱، ص۱۵۷.</ref>

از جمله کسانى که در زمان ظهور در جمع اصحاب و لشکریان [[امام مهدی]](عج) قرار مى‌گیرند، عده‌اى از مؤمنان شایسته و برجسته‌اى‌اند که پیش تر از دنیا رفته‌اند. خداوند آنان را دوباره زنده مى‌کند و آنان به سپاه مهدى(عج) ملحق مى‌شوند.

[[یوشع وصی موسی]](ع)، [[مؤمن آل فرعون]] و [[اصحاب کهف]]<ref>دیلمی، ''ارشاد القلوب''، ص۳۶۵؛ بحرانی، ''حلیة الابرار''، ج۲، ص۶۰۱؛ طبری، ''دلائل الامامه''، ص۲۷۴؛ اربلی، ''کشف الغمه''، ج۳، ص۲۵۶؛ مجلسی، ''بحارالانوار''، ج۵۲، ص۳۴۶.</ref> و برخی دیگر جزو پیشگامان و برجستگان عصر [[پیامبر اکرم(ص)]] و [[ائمه|امامان معصوم‌]]اند، نظیر [[سلمان فارسی]]، [[ابو دجانه انصاری]]، [[مالک اشتر|مالک اشتر نخعی]]، <ref> نیشابوری، ''روضة الواعظین''، ج۲، ص۲۶۶؛ طبری، ''دلائل الامامه''، ص۲۷۴؛ طبرسی، ''مجمع البیان''، ج۲، ص۴۸۹؛ حر عاملی، ''إثبات الهداه''، ج۷۳، ص۵۵۰.</ref> جبیر بن خاربون، <ref> رواندی، ''الخرائج والجرائح''، ج۷۱، ص۱۸۵؛ مجلسی، ''بحارالانوار''، ج۴۱، ص۲۹۶.</ref> [[اسماعیل فرزند امام صادق]](ع)، <ref> حر عاملی، ''الایقاظ من الهجعه''، ص۲۶۶.</ref> عبداللّه بن شریک عامری، <ref> مجلسی، ''بحارالانوار''، ج۵۳، ص۶۷؛ حر عاملی، ''إثبات الهداه''، ج۳، ص۵۶۱.</ref> [[مفضل بن عمر]] <ref> طبری، ''دلائل الامامه''، ص۲۴۸؛ حر عاملی، ''إثبات الهداه''، ج۳، ص۵۷۳.</ref> و... .

با ظهور امام مهدی (عج) [[حضرت مسیح]](ع) نیز از آسمان فرود می‌آید و به امام (عج) گوید: من به عنوان وزیر فرستاده شده‌ام، نه امیر و فرمانروا.<ref> ابن طاووس، ''الملاحم''، ص۸۳؛ ابن حماد، ''الفتن''، ص۱۶۰.</ref> امام مهدی (عج) وی را عهده دار فرماندهی عملیات تهاجمی علیه لشکریان [[دجال]] می‌کند.<ref> طبسی، ''الشیعة والرجعه''، ج۷۱، ص۱۶۷.</ref>

در روایات، از حضرت عیسی(ع) به دلیل نقش کلیدی ایشان در میان اصحاب و کارگزاران امام مهدی (عج)، با عناوین «‌وزیر»، «‌پرده‌دار‌» و «‌جانشین‌» یاد شده است.<ref> بحرانی، ''غایة المرام''، ص۶۹۷؛ بحرانی، ''حلیة الابرار''، ج۷۲، ص۶۲۰.</ref> همچنین از برخی دیگر از یاران شاخص امام مهدی (عج) نظیر [[شعیب بن صالح]]، با عنوان «‌پرچمدار سپاه مهدی (عج)‌» یاد شده است.<ref> ابن‌طاووس، ''الملاحم''، ص۵۳؛ شبلنجی، ''نور الابصار''، ص۱۳۸؛ سلّمی شافعی، ''عقد الدرر''، ص۱۳۰؛ طبسی، ''الشیعة والرجعه''، ج۷۱، ص۲۱۱.</ref>