سمیع و بصیر: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سمیع''' و '''بصیر''' از اوصاف مشترک میان انسان و خدا است که در [[قرآن]]، بارها در مورد خداوند به کار رفته است. این [[صفات الهی|صفات]] معانی مختلفی دارند اما هنگامی که خداوند به آنها متصف می‌شود، به معنای «شنوا» و «بینا» هستند بی آن که مستلزم اندام بدنی و قوای حسی سمع و بصر باشند. به باور برخی از [[کلام امامیه|متکلمان امامیه]]، سمع و بصر خدا در حقیقت، همان علم و ادراک اوست؛ اما به باور [[سهروردی]]، چون [[علم خدا]] از سنخ علوم حضوری و شهودی و رویت بی‌واسطه است، در حقیقت به بصر و دیدن بی‌واسطه باز می‌گردد. بسیاری از متفکران امامیه، اتصاف خداوند به این اوصاف را به خاطر استعمال آنها در دین، مُجاز دانسته و از اتصاف خدا به اوصاف مشابه (مثلا چشنده و بوینده و ...) پرهیز کرده و بر [[توقیفی بودن اسماء الهی|توقیفی بودن اوصاف]] مذکور تاکید می‌کنند.