کاربر ناشناس
رمی جمرات: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
imported>Pourrezaei جز (←جمرات سه‌گانه) |
imported>Pourrezaei جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[Image:جمره قدیم.jpg|thumb|230px|عکسی قدیمی از رمی جمرات ]] | [[Image:جمره قدیم.jpg|thumb|230px|عکسی قدیمی از رمی جمرات ]] | ||
'''رَمْیِ جَمَرات''' (پرتاب سنگ‌ریزه‌ها)، یکی از اعمال واجب در [[مناسک حج]] به معنی پرتاب کردن ۷ سنگ‌ریزه به سوی نمادهای شیطان. این عمل در سرزمین [[منا|مِنا]] و در روز [[عید قربان]] و دو روزِ بعد از آن انجام می‌شود. این عمل به نوعی پیروی نمادین از رفتار [[ابراهیم]] پیامبر شمرده می‌شود. | '''رَمْیِ جَمَرات''' (پرتاب سنگ‌ریزه‌ها)، یکی از اعمال واجب در [[مناسک حج]] به معنی پرتاب کردن ۷ سنگ‌ریزه به سوی نمادهای شیطان. این عمل در سرزمین [[منا|مِنا]] و در روز [[عید قربان]] و دو روزِ بعد از آن انجام می‌شود. این عمل به نوعی پیروی نمادین از رفتار [[ابراهیم]] پیامبر شمرده می‌شود. | ||
==واژه شناسی== | ==واژه شناسی== | ||
جَمْرَه (جمع آن جَمَرات و جِمار) واژه‌ای عربی است که به معنای قطعه سوزان آتش، سنگ‌ریزه و جز این‌ها به کار رفته است.<ref>ابن فارس، ذیل «جمر»</ref> در اصطلاح دینی، جمرات یا جمرات ثلاث، نام سه محل مخصوص در سرزمین مِناست که با ستونهای سنگی مشخص شده‌اند و از آن رو به آنها جَمْره گفته می‌شود که محل تجمع سنگ‌ریزه‌هایی هستند که حاجیان به سوی آنها پرتاب می‌کنند یا بدین سبب که توده سنگ‌ریزه (جِمار) به سوی آنها پرتاب می‌شود یا از آن رو که مردم گرد آنها جمع می‌شوند.<ref>ابن منظور، لسان العرب، ذیل «جمر»</ref> | جَمْرَه (جمع آن جَمَرات و جِمار) واژه‌ای عربی است که به معنای قطعه سوزان آتش، سنگ‌ریزه و جز این‌ها به کار رفته است.<ref>ابن فارس، ذیل «جمر»</ref> در اصطلاح دینی، جمرات یا جمرات ثلاث، نام سه محل مخصوص در سرزمین مِناست که با ستونهای سنگی مشخص شده‌اند و از آن رو به آنها جَمْره گفته می‌شود که محل تجمع سنگ‌ریزه‌هایی هستند که حاجیان به سوی آنها پرتاب می‌کنند یا بدین سبب که توده سنگ‌ریزه (جِمار) به سوی آنها پرتاب می‌شود یا از آن رو که مردم گرد آنها جمع می‌شوند.<ref>ابن منظور، لسان العرب، ذیل «جمر»</ref> | ||
==جمرات | بر اسای نظر [[فقه|فقهی]]، اگر جَمرَه، ستونهای نصب شده در جمرات باشند اصابت سنگ به آنها شرط صحیح بودن رمی است و اگر مکان ستونها که سنگ‌ریزه‌ها در آن جمع می‌شوند جمرَه باشد، اصابت سنگ به ستونها لازم نیست.<ref>[http://www.hawzah.net/fa/Magazine/View/4789/6436/73419/%D8%B1%D8%A7%D8%B2-%D9%88-%D8%B1%D9%85%D8%B2%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%AD%D8%AC%D8%AC%D9%85%D8%B1%D8%A7%D8%AA-%DA%A9%D8%AC%D8%A7%D8%B3%D8%AA سایت حوزه]</ref> | ||
==سابقه تاریخی رمی جمرات== | |||
در برخی [[روایات]]، اولین کسی که در این سرزمین [[شیطان]] را رمی کرد [[حضرت آدم]](ع) معرفی شده است؛<ref>صدوق، علل الشرائع، قم، مکتبة الداوری، صص ۴۲۳; شیخ حر عاملی، وسائل الشیعه، قم، مؤسسة آل البیت، ج۱۴، ص۵۴ و ۵۵</ref><ref group="یادداشت"> از امام صادق علیه‌السلام نقل شده است:ان الله تبارک و تعالی لما اراد ان یتوب علی آدم... نخستین كسی كه «رمی جمار» نمود (به جمرات سنگ انداخت) آدم علیه‌السلام بود. چون خداوند اراده فرمود كه آدم را توبه دهد، جبرئیل را نزد او فرستاد، جبرئیل گفت: خداوند مرا نزد تو فرستاده تا مناسكی كه به وسیله آن توبه تو پذیرفته می‌شود به تو آموزش دهم و آنگاه او را به مشاعر (عرفات، مشعر و منا) برد. وقتی كه خواست او را از منا به طواف خانه خدا آورد، در ناحیه جمره عقبه شیطان بر آدم آشكار گشت و از او پرسید: آهنگ كجا داری؟ جبرئیل به آدم گفت: او را هفت سنگ بزن و با انداختن هر سنگی تكبیر بگو. آدم چنانكه جبرئیل گفت، انجام داد و شیطان رفت.جبرئیل روز دوم دست آدم را گرفت تا به جمره اولی رسید. ابلیس بر او آشكار شد، جبرئیل گفت: هفت سنگ به او بزن و با هر سنگی تكبیر بگو. آدم چنان كرد. ابلیس رفت و دوباره در محل جمره وسطی بر او آشكار شد و به آدم گفت: آهنگ كجا داری؟ جبرئیل گفت: او را هفت سنگ بزن و با هر سنگی تكبیربگو، و آدم چنان كرد و ابلیس فرار كرد و این عمل را تا چهار روز انجام داد و جبرئیل بعد از آن به آدم گفت: شیطان را بعد از این هرگز نخواهی دید. صدوق، علل الشرائع، قم، مکتبة الداوری، صص ۴۲۳; شیخ حر عاملی، وسائل الشیعه، قم، مؤسسة آل البیت، ج۱۴، ص۴۰۱، بحارالانوار، چاپ بیروت، ج۹۶، باب علل الحج و افعاله، ح۵ و ح۱۴</ref> | |||
در روایاتی از [[امام سجاد]] و [[امام کاظم(ع)]]، علت سنت شدن رمی جمرات، ماجرای ظاهر شدن چندباره شیطان بر [[حضرت ابراهیم]] در ماجرای ذبح فرزندش [[اسماعیل]] دانسته شده که ابراهیم علیه‌السلام شیطان را در سه موضعی که الان جمرات قرار دارند رمی کرد و این کار سمبلی برای مبارزه و راندن شیطان شد.<ref group="یادداشت"> علی بن جعفر از برادرش امام موسی بن جعفر پرسید: چرا رمی جمره مشروع شده است؟ امام پاسخ داد: چون شیطان لعین در محل جمرات بر ابراهیم(ع) ظاهر شد و ابراهیم بر او سنگ زد و سنت بر این جاری گشت. صدوق، علل الشرائع، قم، مکتبة الداوری، ص۴۲۳; مجلسی، بحارالانوار، بیروت دارالوفاء، ج۹۶، ص۲۷۳؛ همچنین امام چهارم از پیامبر(ص) و ائمه پیشین نقل می‌کند: از این رو به رمی جمره دستور دادهاند که ابلیس لعین در محل جمرات بر ابراهیم آشکار شده و ابراهیم او را سنگ زده است و از این جهت سنت بر این جاری شده است. شیخ حر عاملی، وسائل الشیعه، قم، مؤسسة آل البیت، ج۱۴، ص۵۴ و ۵۵</ref> | |||
رمی جمرات در [[دوران جاهلیت]] نیز جزئی از [[مناسک حج]] بوده است<ref>ابن هشام، سیرةالنبی، قاهره، مطبعة مصطفی البابی الحلبی، ج۱، ص۱۲۵ و ۱۲۶</ref> و در شعری از جناب [[ابوطالب]] نیز به رمی جمرات اشاره شده است.<ref group="یادداشت">وبالجَمْرة الکبری اذا صَمَدوا لها *** یؤُمون قَذْفاً رأسها بالجنادل؛ ابن هشام، سیرةالنبی، قاهره، مطبعة مصطفی البابی الحلبی، ج۱، ص۲۹۳</ref> | |||
[[Image:ساختمان جمرات.jpg|thumb|250px|ساختمان و پل های جمرات ]] | [[Image:ساختمان جمرات.jpg|thumb|250px|ساختمان و پل های جمرات ]] | ||
[[Image:پلهای جمرات.jpg|thumb|250px| ساختمان و پل های جمرات]] | [[Image:پلهای جمرات.jpg|thumb|250px| ساختمان و پل های جمرات]] | ||
==جمرات سه‌گانه== | |||
* جمره اولیٰ، نزدیک‌ترین جمرات سه گانه به [[مسجد خیف]] و دورترین آنها به [[مکه]] است.<ref>فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام؛ جلد۳، صفحه ۱۰۳-۱۰۴</ref> | * جمره اولیٰ، نزدیک‌ترین جمرات سه گانه به [[مسجد خیف]] و دورترین آنها به [[مکه]] است.<ref>فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام؛ جلد۳، صفحه ۱۰۳-۱۰۴</ref> | ||
* جمره وُسْطیٰ بین جمره اولی و جمره عقبه قرار دارد که قبلا به صورت یک ستون بود ولی در تغییرات انجام گرفته در سال ۱۴۲۵ [[قمری]] به صورت دیواری به طول ۲۵ و عرض یک متر درآمده است.<ref>فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام، جلد۳، صفحه۱۰۵</ref> | * جمره وُسْطیٰ بین جمره اولی و جمره عقبه قرار دارد که قبلا به صورت یک ستون بود ولی در تغییرات انجام گرفته در سال ۱۴۲۵ [[قمری]] به صورت دیواری به طول ۲۵ و عرض یک متر درآمده است.<ref>فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام، جلد۳، صفحه۱۰۵</ref> | ||