تذکرة الاحباب (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

نگاشتن فقه به زبان فارسی در دوره [[صفویه]] رواج یافت تا آن‌جا که چهره‌هایی مانند [[میر داماد]]، کتاب فقهی-استدلالی خود، [[شارع النجاة]] را نیز به زبان فارسی نوشت و دیگر رساله‌های مختلف تک‌نگاری در موضوعات [[نماز جمعه]]، [[جهاد]] و... که عموما استدلالی و پژوهشی بوده‌اند، در این عصر بسیار بروز و ظهور پیدا کرد. این امر با کم‌رنگ شدن فعالیت حوزه‌های علمیۀ شیعه در ایران، در اواخر عصر صفوی و اوایل دوره قاجار در انزوا قرار گرفت.  پس از یک دوره رکود، ملا مهدی و ملا احمد نراقی با نثر فارسی و به فراخور فهم عامه مردم، به دور از زبان تخصصی و علمی، به احیاء [[فقه فتوایی]] با زبان فارسی روی آوردند و آثاری چون [[انیس التجار|أنیس التجّار]] و [[تحفه رضویه|تحفۀ رضویه]] توسط ملا مهدی نراقی و کتاب تذکرة الاحباب و چند کتاب دیگر توسط ملا احمد نگاشته شد. هر چند با توجه به فتوایی و غیر استدلالی بودن کتاب تذکره، مخاطب آن در وهلۀ نخست، عموم مردم و [[مقلد|مقلدان]] مؤلف هستند، اما تنوع فروعات و نوع بیان آن‌ها، این کتاب را بر هر پژوهشگر لازم می‌کند.<ref>نراقی، تذکرة الاحباب، ۱۳۸۳ش، ص۸و۹.</ref>

*'''جامعیت فروعات''': همگان از [[مستند الشیعه]] ملا احمد به‌عنوان کتابی نسبتاً جامع در طرح فروعات فقهی یاد می‌کنند، لکن در تذکره، بسیاری از فروعات و مسائل یافت می‌شود که در مستند نیامده است. همچنین خود وی در تذکره از فروعاتی یاد می‌کند و می‌گوید علما متعرّض آن نشده‌اند.

# نسخه دانشکده حقوق، تهران، مصطفی قلی کاشانی، رمضان ۱۲۳۶ق.<ref>نراقی، تذکرة الاحباب، ۱۳۸۳ش، ص۱۱.</ref>

==پانویس==

{{پانویس2}}