حیاء: تفاوت میان نسخه‌ها

حیاء در قرآن دقیقاً به همین شکل نیامده، اما مفهوم شرم داشتن، چهار مرتبه و با الفاظی از مصدر استحیاء، سه بار به کار رفته است: در آیه ۲۶ [[سوره بقره]] و آیه ۵۳ [[سوره احزاب]] به صورت فعلِ منفی «لایستَحیی» که در هر دو مورد به خدا نسبت داده شده است؛ و در آیه ۵۳ احزاب به‌صورت فعل مثبت «یستَحیی»، که فاعل آن [[رسول اکرم]] است. این مفهوم یک بار هم به‌صورت مصدر «استحیاء» در آیه ۲۵ قَصَص آمده و به دختر [[حضرت شعیب|حضرت شُعَیب]] نسبت داده شده است.<ref>انصاریان، عناصر شخصیت انسان، ص ۱۷۳</ref>

در آیه ۲۵ [[سوره قصص]] نیز استحیاء به صورت ظهور و بروز [[عفت]] و شدت حیاء در رفتار دختر شعیب معنا شده است.<ref>رجوع کنید به طباطبائی، ذیل آیه</ref> در صدر آیه ۵۳ [[سوره احزاب]] هم حیای پیامبر اکرم از اعتراض به کسانی که با رعایت نکردن ادب موجب آزار وی شده بودند، به سکوت حضرت در برابر بی‌ادبی آنان و برخاسته از حِلم پیامبر تفسیر شده است.<ref>رجوع کنید به طوسی، ذیل آیه</ref>