سیره علوی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سیره علوی''' به طریقه و سیره رفتاری [[امام علی (ع)]] در ارتباط وی با خداوند، و خانواده و بررسی رابطه وی با جامعه اسلامی و روابط سیاسی، اقتصادی، فضایی و نظامی او می‌پردازد.

در روایت معروفی [[پیامبر (ص)]] در مورد امام علی (ع) فرموده است که «علی (ع) با حق است و حق با او؛ حق با علی می‌گردد هر جا که باشد.»<ref>شیخ مفید، الفصول المختاره، ۱۴۱۳ق، ص۹۷.</ref> و از این رو امام علی (ع) یکی از معیارهای تشخیص حق از باطل بوده و سیره او به عنوان کامل‌ترین الگو مورد توجه قرار گرفته است.<ref>رک: ناظم‌زاده قمی، فضایل و مناقب امام علی (ع)، ص۱۷۱؛ رستمی زاده، حق و باطل از دیدگاه امام علی (ع).</ref>

امام علی (ع) خود عبادت مردم در برابر پروردگار را به عبادت بازرگانان (که به امید بخشش خدا را می‏‏‌پرستند)، عبادت بردگان (که از روی ترس عبادت می‌کنند) و عبادت آزادگان (که برای سپاس عبادت می‌کنند) تقسیم کرده است.<ref>نهج البلاغه، ترجمه شهیدی، کلمه ۲۳۷، ص۴۰۰.</ref> که طبعا عبادت آن امام، عبادت آزادگان بوده است.<ref>فیض کاشانی، الوافی، ۱۴۰۶ق، ج۴، ص۳۶۱</ref>  

روایات و توصیفات متعددی از عبادت امام علی (ع) در منابع نقل شده است.<ref>رک: ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ۱۴۰۴ق، ص۲۷، هاشمی خویی، منهاج البراعه، ۱۴۰۰ق، ص۴۰۹.</ref> او بیش از همه عبادت می‌کرد، روزها روزه دار بود و شب‌ها مشغول نماز. حتی موقع جنگ نیز نماز شبش ترک نمی‌شد.<ref>رک: ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ۱۴۰۴ق، ص۲۷.</ref> در روایات نقل شده وقتی به [[امام سجاد (ع)]] که به علت عبادت‌های بسیارش به [[زین العابدین]] معروف بود<ref>قرشی، حیاة الامام زین‌العابدین، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۱۴۵.</ref> گفتند چرا در عبادت خود را به رنج و مشقت می‌اندازد پاسخ داد کسی مانند جدش امام علی (ع) نمی‌تواند خدا را عبادت کند.<ref>هاشمی خویی، منهاج البراعه، ۱۴۰۰ق، ص۴۰۹.</ref>  

در سیره عبادی امیر المومنین(ع) نماز اهمیت ویژه‌ای دارد آنقدر که ایشان پیش تازی خود در اقامه نماز در کنار پیامبر خدا را از امتیازات خود می‌دانستند.<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ۱۴۰۴ق، ج۴، ص۱۱۸</ref> نمازهای حضرت علی بسیار طولانی بود.<ref>ابن طاووس، فلاح السائل،۱۴۰۶ق، ص۱۰۹</ref> وی به نماز شب اهتمام داشت. ابن کواء می‌گوید از وی شنیدم که گفت: از زمانی که سخن پیامبر را شنیدم که: «نماز شب، نور است» نماز شب را ترک نکرده‌ام.<ref>ابن شهر آشوب، المناقب، ۱۳۷۵ق، ج۲، ص۱۲۳</ref>

و از همکاران نزدیکت سخت مراقبت کن، و اگر یکی از آنان دست به خیانت زد، و گزارش جاسوسان تو هم آن خیانت را تأیید کرد، به همین مقدار گواهی قناعت کرده او را با تازیانه کیفر کن، و آنچه از اموال که در اختیار دارد از او باز پس گیر، سپس او را خوار دار، و خیانتکار بشمار، و طوق بد نامی به گردنش بیفکن.»<ref>نهج البلاغه، ترجمه شهیدی، نامه ۵۳، ص۵۷۹</ref>

حضرت علی به فرمانداران خود دستور می‌داد که نسبت به آبادانی شهرها توجه داشته باشند<ref> یعقوبی، تاریخ یعقوبی، بی‌تا، ج۲، ص۲۰۳</ref>. ایشان نسبت به توسعه کشاورزی<ref>مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۰، ص۴۷.</ref>، صنعتی<ref>کلینی، کافی،۱۴۰۷ق، ج۵، ص۱۱۳.</ref> و تجاری<ref>کلینی، کافی، ۱۴۰۷ق، ج۵، ص۳۱۹.</ref> توصیه می‌کردند.