مذهب جعفری: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از رحلت [[حضرت محمد(ص)|پیامبر(ص)]] و دوران خلافت [[خلفای ثلاثه]] هرگاه در مسأله‌ای فقهی کار بر [[خلیفه]] یا [[صحابه]] رسول(ص) دشوار می‌شد، به [[علی]](ع) رجوع می‌کردند و او مشکل آنان را می‌گشود. چون علی به [[شهادت]] رسید، دشمنان کار را بر فرزندان و [[شیعیان]] او تنگ کردند و میان مردم و آنان جدایی افکندند. از سوی دیگر، دین به دنیا فروختگان نیز برای خشنودی حاکمان وقت و یا سود خود، به ساختن روایتها پرداختند، تا آنجا که شناخت حدیث درست از نادرست بر [[فقیه|فقیهان]] دشوار گردید. می‌توان گفت از سال چهلم هجری تا نزدیک به پایان سده نخستین [[هجرت]]، جز معدودی از صحابه و [[تابعان]] از فقه درست- فقه آل محمد(ص)- بی‌بهره بودند.

دوران امام صادق مصادف بود با ضعیف شدن و سپس درهم ریختن حکومت [[مروانیان]] و همچنانکه آزادی‌های سیاسی را فراهم آورد و در گوشه و کنار مقدمات قیام‌های دینی و دسته‌بندی علیه حاکمان آماده گردید، آزادی بحث‌های علمی را در شاخه‌های گوناگون نیز موجب شد.<ref>شهیدی، ۱۳۸۴، ص۴۷.</ref>

روایت‌های رسیده از امام صادق(ع) در مسائل مختلف فقهی و کلامی مجموعه‌ای گسترده و متنوع است و از این روست که مذهب [[شیعه]] را مذهب جعفری خوانده‌اند. گشایشی که در آغاز دهه سوم سده دوم هجری پدید آمد موجب شد مردم آزادانه‌تر به امام صادق(ع) روی آورند و گشودن مشکلات فقهی و غیر فقهی را از او بخواهند.<ref>شهیدی، ۱۳۸۴، ص۶۱.</ref>

برپایه مسلمات مذهب [[امامیه]] در طول تاریخ، مذهب [[امام صادق(ع)]] نه مذهبی منتسب به شخص وی، بلکه همان مذهب [[امام علی(ع)]] است که توسط [[ائمه اثناعشر]] حفاظت شده، و بسط داده شده است. به نظر می‌رسد منتسب کردن این مذهب به شخص امام صادق(ع) و نامیدن آن به مذهب جعفری، برآمده از شرایطی باشد که در آن مذاهب یکی پس از دیگری پدیدار می‌شدند و برای تمییز آنها از یکدیگر، متداول‌ترین شیوه انتساب آنها به افرادی بود که به عنوان بنیانگذار یا حلقه‌ای مهم در تدوین شناخته می‌شدند. برخی از شواهد موجود نشان می‌دهد که منتسب شدن این مذهب به امام صادق(ع) از همان عصر حیات حضرت وجود داشته است.<ref>نک: ابن قتیبه، المعارف، ص۲۱۵؛ حمیری، قرب الاسناد، ص۳۵۷؛ به نقل پاکتچی، جعفر صادق(ع)، امام، ص۲۱۱.</ref>