مذهب جعفری: تفاوت میان نسخه‌ها

'''مذهب جعفری'''؛ عنوانی است برای مذهب  [[شیعه اثنی عشری]] (دوازده امامی) که بیشتر به فقه شیعه نظر دارد. با توجه به گستردگی روایات فقهی رسیده از [[امام جعفر صادق]] (ع) نسبت به سایر امامان، مذهب [[شیعه]] را به لحاظ فقهی، مذهب جعفری  گفته اند؛ همچنانکه [[فقه]] شیعه را فقه جعفری می نامند.

پس از رحلت [[محمد|پیامبر]] (ص) و دوران خلافت [[خلفا]] هرگاه در مسأله ای فقهی کار بر [[خلیفه]] یا [[صحابه]] رسول (ص) دشوار می شد، به [[علی]] (ع) رجوع می کردند و او مشکل آنان را می گشود. چون علی به [[شهادت]] رسید، دشمنان کار را بر فرزندان و [[شیعیان]] او تنگ کردند و میان مردم و آنان جدایی افکندند. از سوی دیگر، دین به دنیا فروختگان نیز برای خشنودی حاکمان وقت و یا سود خود، به ساختن روایتها پرداختند، تا آنجا که شناخت حدیث درست از نادرست بر [[فقیهان]] دشوار گردید. می توان گفت از سال چهلم هجری تا نزدیک به پایان سده نخستین [[هجرت]]، جز معدودی از صحابه و [[تابعان]] از فقه درست- فقه آل محمد(ص)- بی بهره بودند.

در روزگار [[امام باقر]](ع)اندکی گشایش پدید آمد و سالیان 148-114 ( دوران امامت امام صادق (ع)) عصر انتشار فقه آل محمد یا به تعبیر دیگر، روزگار تعلیم و تدریس [[فقه جعفری]] بود. در این سالها [[مدینه]] نیز چهره دیگری یافته بود.<ref>شهیدی، 1384، ص 60.</ref>

دوران امام صادق مصادف بود با ضعیف شدن و سپس درهم ریختن حکومت [[مروانیان]]،  و همچنانکه آزادیهای سیاسی را فراهم آورد و در گوشه و کنار مقدمات قیامهای دینی و دسته بندی علیه حاکمان آماده گردید، آزادی بحثهای علمی را در شاخه های گوناگون نیز موجب شد.<ref>شهیدی، 1384، ص 47.</ref>

روایتهای رسیده از امام صادق (ع) در مسائل مختلف فقهی و کلامی مجموعه ای گسترده و متنوع است و از این روست که مذهب [[شیعه]] را مذهب جعفری خوانده‌اند. گشایشی که در آغاز دهه سوم سده دوم هجری پدید آمد موجب شد مردم آزادانه تر به امام صادق (ع) روی آورند و گشودن مشکلات فقهی و غیر فقهی را از او بخواهند.<ref>شهیدی، 1384، ص 61.</ref>

[[ابن حجر]] در باره حضرتش نوشته است: مردم از علم او چندان نقل کردند که آوازه آن به همه شهرها رسید. امامان بزرگ چون [[یحیی بن سعید]]، [[ابن جریح]]، [[مالک]]، [[سفیان بن عیینه]]، [[سفیان ثوری]]، [[ابوحنیفه]]، [[شعبه]] و [[ایوب سختیانی]] از او روایت کرده اند.<ref>احمد بن حجر هیتمی، 1385، ص 201.</ref>

برپایه مسلمات مذهب [[امامیه]] در طول تاریخ، مذهب امام صادق(ع) نه مذهبی منتسب به شخص وی، بلکه همان مذهب امام علی(ع) است که توسط [[ائمه اثناعشر]] حفاظت شده، و بسط داده شده است. به نظر می رسد منتسب کردن این مذهب به شخص امام صادق(ع) و نامیدن آن به مذهب جعفری، برآمده از شرایطی باشد که در آن مذاهب یکی پس از دیگری پدیدار می شدند و برای تمییز آنها از یکدیگر، متداول ترین شیوه انتساب آنها به افرادی بود که به عنوان بنیانگذار یا حلقه‌ای مهم در تدوین شناخته می شدند. برخی از شواهد موجود نشان می دهد که منتسب شدن این مذهب به امام صادق(ع) از همان عصر حیات حضرت وجود داشته است.<ref>نک: ابن قتیبه، المعارف، ص215؛ حمیری، قرب الاسناد، ص357؛ به نقل پاکتچی، جعفر صادق(ع)، امام، ص211.</ref>

* شهیدی، سیدجعفر، زندگانی امام صادق جعفر بن محمد (ع)، تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی، 1384.

{{پانویس|2}}

* پاکتچی، احمد، جعفر صادق(ع)، امام، در دائرة المعارف بزرگ اسلامی، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، ج18، تهران: مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، 1389ش.

* شهیدی، سیدجعفر، زندگانی امام صادق جعفر بن محمد (ع)، تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی، 1384ش.