سلام: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سلام''' به معنای تحیت و درود گفتن است. در [[قرآن]] و [[روایات]] بر سلام کردن تأکید گردیده و از [[مستحبات]] مؤکد شمرده شده است. پاسخ به سلام ـ حتی برای نمازگزار ـ [[واجب فوری]] است. جواب سلام [[واجب کفایی]] است و با پاسخ دادن یک نفر از میان جمع، دیگران واجب نیست پاسخ دهند.

[[قرآن کریم]] از سلام به عنوان تحیت [[بهشت|بهشتیان]] یاد<ref>یونس، آیه ۱۰</ref> و بدان امر کرده است.<ref>نور، آیه ۶۱</ref> در [[روایات]] اسلامی نیز سلام از سنت‌های [[رسول خدا(ص)]] و از [[مستحب مؤکد|مستحبات مؤکد]] شمرده شده است. اول سلام کردن و مقدم داشتن آن بر هر سخنی، سلام کردن به کودکان و افشای سلام؛ یعنی سلام کردن به هر کس که انسان با او برخورد می‌کند، تأکید و سفارش شده است.<ref>وسائل الشیعة ج ۱۲، ص ۵۵ـ۶۳</ref>

سلام کردن زن به مرد نامحرم و عکس آن، در صورتی که بیم فتنه و افتادن در [[گناه]] نباشد جایز است.<ref>الحدائق الناضرة، ج ۹، ص ۸۳ ؛ مستند الشیعة، ج ۷، ص ۷۳؛ العروة الوثقی، ج ۳، ص ۲۵</ref> قول به حرمت سلام کردن زن به مرد نامحرم به بسیاری از فقها نسبت داده شده است.<ref>مجمع الفائدة، ج ۳، ص۱۲۰ </ref>البته برخی به کراهت سلام کردن مرد بر زن جوان نامحرم تصریح کرده‌اند.<ref>غنائم الأیام، ج ۳، ص ۲۳۷</ref>

معروف میان فقها تحقق ابتدا به سلام با هر یک از چهار لفظ: {سلامٌ علیک، السّلامُ علیک، سلامٌ علیکم و السّلام علیکم} است؛<ref>جواهر الکلام، ج ۱۱، ص ۱۰۳</ref> لیکن در اینکه سلام تنها با چهار ترکیب یاد شده (با تقدم کلمه سلام) تحقق می‌یابد یا نه، اختلاف است. برخی، تنها چهار ترکیب بالا را تحقق بخش سلام دانسته و سلام کردن به دیگر ترکیب ها همچون{علیک و علیکم السلام}(با تقدم ظرف بر سلام) را صحیح ندانسته‌اند؛ در نتیجه جواب آن واجب نخواهد بود.<ref>الحدائق الناضرة، ج ۹، ص ۷۲</ref> برخی دیگر صیغه‌های سلام را {سلام علیک، سلام علیکم، السّلام علیکم و علیکم السّلام} دانسته‌اند.<ref>کتاب السرائر، ج ۱، ص ۲۳۶</ref>

پاسخ سلام [[واجب فوری]] است؛<ref>مفتاح الکرامة، ج ۴، ص ۹۶۹ ؛ جواهرالکلام، ج ۱۱، ص ۱۱۱</ref> بدین معنا که سلام شونده باید در پاسخ دادن شتاب کند؛ در حدّی که عرف او را تارک آن نداند. بنابر این، پاسخگویی پس از اتمام کلمه یا کلام در صورتی که سلام در اثنای آن صورت گرفته باشد، ضرری به فوری بودن نمی‌رساند.<ref>ذخیرة المعاد، ص ۳۶۷ ؛ الحدائق الناضرة، ج ۹، ص ۸۱</ref>