عبدالله بن عمیر کلبی: تفاوت میان نسخه‌ها

عبدالله بن عمیر از قبیله بنی‌عُلَیم بود.<ref>طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۵، ص۴۲۹.</ref> برخی گزارش‌های تاریخی مربوط به [[وهب بن وهب|وَهْب بن وهب]] یا همان وهب بن عبدالله کلبی مشابهت‌ها و مشترکاتی با متون مربوط به عبد اللّه بن عُمَیر دارند و همین باعث شده تا برخی محقّقان، این دو را یکی نفر بدانند و اساسا وَهْب بن وَهْب را فاقد وجودِ خارجی تلقی کنند. لیکن علاوه بر مشابهت‌هایی که در روایات تاریخی درباره این دو فرد آمده، تفاوت‌های قابل توجهی نیز بینشان وجود دارد. بنا بر این دو نفر بودن آن‌ها بعید نیست، به ویژه [[مسیحی]] بودن وَهْب که در برخی منابع آمده، با عبد اللّه بن عُمَیر که از یاران نامی [[امام حسین(ع)]]بوده است، به هیچ وجه، قابل جمع نیست.<ref>ری‌شهری، دانشنامه امام حسین(ع)، ۱۳۸۸، ج۶، ص۳۸۲-۳۸۳.</ref>

وی نزد همسرش رفت و او را از قصد خویش آگاه کرد. ام وهب گفت: خداوند تو را به راهی نیکو هدایت کرده، چنین کن و مرا نیز با خود ببر. پس شبانه همراه همسرش بیرون رفت و به امام حسین(ع) پیوست.<ref>طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۵، ص۴۲۹.</ref>

در روز عاشورا که [[عمر سعد]] با پرتاب تیری به سوی اردوگاه امام حسین(ع) جنگ را آغاز کرد؛ «یسار» غلام آزاد شده زیاد بن ابی‌سفیان و «سالم» غلام آزاد شده [[عبیدالله بن زیاد]] به میدان آمدند و هماورد طلبیدند. [[حبیب بن مظاهر]] و [[بریر بن خضیر]] از جا برخاستند اما امام حسین(ع) به آن دو اجازه میدان نداد. عبدالله بن عمیر با اجازه امام به میدان رفت، از او پرسیدند: کیستی. او خود را معرفی کرد. گفتند: ما تو را نمی‌شناسیم. زهیر یا حبیب یا بریر به مبارزه ما بیایند. او به یسار که جلوتر ایستاده بود گفت: هیچ یک از اینان به جنگ تو نمی‌آید مگر اینکه از تو بهتر است. سپس به او حمله کرد و او را از پا درآورد. در همین حال، «سالم» به سوی او حمله کرد. یاران امام حسین(ع) فریاد زدند تا عبدالله از حمله او آگاه شود ولی عبدالله متوجه نشد، سالم به او ضربه‌ای زد. عبدالله با دست چپ جلو ضربه را گرفت و انگشتانش قطع شد. سپس عبدالله بر او حمله برد و با ضربه‌ای او را به قتل رساند.<ref>طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۵، ص۴۲۹-۴۳۰؛ قمی، نفس المهموم، ص۲۳۲-۲۳۳.</ref>

پس او نزد زنان بازگشت.<ref>طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۵، ص۴۲۹-۴۳۰؛ قمی، نفس المهموم، ص۲۳۲-۲۳۳.</ref>

پیش از ظهر عاشورا، [[شمر بن ذی‌الجوشن]] که فرمانده جناح چپ سپاه کوفه بود، با افراد تحت فرمان خود به سپاه امام هجوم بردند. در این حمله [[هانی بن ثبیت]] و [[بکیر بن حی تیمی]] عبدالله بن عمیر را به شهادت رساندند. بنا بر گفته طبری، او دومین شهید [[کربلا]] بود.<ref>طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۵، ص۴۳۶.</ref>

پس از شهادت عبدالله، همسرش ام وهب خود را به بالین او رساند و در حالی‌که سر و صورت عبدالله را پاک می‌کرد رستم غلام شمر بن ذی الجوشن به دستور شمر او را به شهادت رساند.<ref>طبری، تاریخ الأمم و الملوک، ج۵، ص۴۳۸.</ref> گفته‌اند او نخستین زن شهید در [[واقعه کربلا]] بود.

| ترجمه = اگر مرا نمی‌شناسید، من پسر کلب و از دودمان علیم هستم و این افتخار مرا بس است.{{سخ}}من دلیرمردی پرتوانم و هنگام مصیبت خوار و زبون نیستم.‌ای امّ‌وهب! من عهده‌دار می‌شوم که با نیزه و شمشیر با آنان بجنگم؛ ضربه زدن بنده‌ای که به پروردگار ایمان دارد.<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ج۳، ص۱۹۰؛ نویری، نهایة الارب، نویری، ج۲۰، ص۴۴۷.</ref>}}

* طبری، محمد بن جریر، تاریخ الأمم و الملوک، دار التراث، بیروت، دوم، ۱۳۸۷ ق.

* بلاذری، احمد بن یحیی، أنساب الأشراف، دار الفکر، اول، بیروت،۱۴۱۷ق.

* نویری، نهایة الأرب فی فنون الأدب، دار الکتب و الوثائق القومیة، قاهره،اول، ۱۴۲۳ ق.