افغانستان: تفاوت میان نسخه‌ها

[[هزارستان]] یا غورستان که مرکز تجمع اصلی شیعیان افغانستان است، پس از عصر صفویه تا آغاز حکومت عبدالرحمان خان، ناحیه خودمختار و نیمه مستقل بود؛<ref>ناصری، طریقه تشیع و قله‌های تعصب در افغانستان، ص ۷۲ و ۷۳.</ref>، اما در همین دوره، شیعیان در دیگر نقاط افغانستان شاهد موارد بسیاری از قتل عام‌ها، تصرف سرزمین‌های خود و حملات متعدد بودند. از جمله میرویس خان اولین پادشاه پس از صفویه، با فتوای تکفیر شیعیان، دست به کشتار هزاره‌های قندهار زد. احمدشاه دُرانی، سپاه عظیمی برای تصرف ارزگان و [[دایکندی]] به راه انداخت. شیعیان کابل هم در سال ۱۲۱۹ق شاهد اینگونه اقدامات بودند و عده فراوانی از قزلباشان، خانه و دارایی خود را از دست داده و به هزاره‌جات پناه بردند. <ref>ارزگانی، خشونت‌های مذهبی از طریق دولت‌ها.</ref>

عبدالرحمان، امیر [[کابل]] (حکومت:۱۲۶۰ ـ ۱۲۸۰ش) تلاش‌هایی را برای نابود کردن حکومت‌های محلی و تصرف سرزمین آنان در جهت گسترش قلمروی خود انجام داد. مردم [[هزارستان]] که به تدریج و بدون شورش و درگیری، حاضر به اطاعت از حکومت وی و پرداخت مالیات شدند، با رفتارهای ناپسند و ظالمانه ماموران کابل در ۱۲۷۰ش دست به قیام زدند که تا پاییز ۱۲۷۲ش ادامه داشت.<ref>گزارش تشیع در افغانستان، ص ۲۶۱.</ref> عبدالرحمان در مقابل این قیام که از اُرُزگان آغاز شد، ارتش تازه‌تاسیس خود را به جنگ [[هزاره‌جات]] فرستاد. او برای سرکوب بیشتر هزاره‌ها، فتوای [[تکفیر]] شیعیان را از برخی روحانیان [[اهل سنت و جماعت|سنی]] بدست آورد و توانست افراد بیشتری را به جنگ با [[هزاره‌ها]] بفرستد.<ref>سعیدی، شیعیان افغانستان، پیشینه و مناسبات.</ref><br>

بنابر آمارها، بیش از نیمی از مردم ساکنان هزارستان کشته، زخمی، اسیر یا آواره شدند که شامل ۲۱۰۰ قربانی از افراد بانفوذ و روحانیان شیعه می‌شد.<ref>سعیدی، شیعیان افغانستان، پیشینه و مناسبات.</ref> تعدادی از هزاره‌ها به بردگی گرفته شدند و اعدام‌های خودسرانه تا چند سال ادامه داشت.<ref>گزارش تشیع در افغانستان، ص ۲۶۲</ref> مصادره و غصب زمین‌های کشاورزی و چراگاه‌های [[هزاره‌ها]]، نابودی صنایع دستی و تولید اسلحه و منع نگهداری اسب و نیز مقرر شدن مالیات‌های جدید برای شیعیان [[هزاره‌جات]]، از پیامدهای این تهاجم ذکر شده است.<ref>سعیدی، شیعیان افغانستان، پیشینه و مناسبات.</ref> علاوه بر این، برپایی مراسم مذهبی از جمله سوگواری برای امام حسین (ع) و شهدای کربلا ممنوع شد و نمازهای جماعت و احکام شرعی در [[هزاره‌جات]] بر اساس مذهب حنفی به مردم آموزش داده می‌شد.<ref>سعیدی، شیعیان افغانستان، پیشینه و مناسبات.</ref>