اصحاب سبت: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
اصلاح لینک
Hasanejraei (بحث | مشارکتها) (اصلاح لینک و ویکی‌سازی) |
Hasanejraei (بحث | مشارکتها) جز (اصلاح لینک) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''اصحاب سَبْت'''، گروهی از [[بنی‌اسرائیل]] که بنابر آیات [[قرآن]]، به خاطر نافرمانی خدا و صید ماهی در [[شنبه|روز شنبه]]، به [[عذاب الهی]] گرفتار شدند. بیشتر [[ | '''اصحاب سَبْت'''، گروهی از [[بنی‌اسرائیل]] که بنابر آیات [[قرآن]]، به خاطر نافرمانی خدا و صید ماهی در [[شنبه|روز شنبه]]، به [[عذاب الهی]] گرفتار شدند. بیشتر [[حدیث|روایات]]، وقوع ماجرای اصحاب سبت را همزمان با [[حضرت داوود]] و در شهر ایله دانسته‌اند که امروزه در فلسطین اشغالی است و ایلات خوانده می‌شود. | ||
چنانکه [[علامه طباطبایی]] در [[تفسیر المیزان]] گفته، تنها کسانی از اصحاب سبت نجات یافتند که [[نهی از منکر]] کرده بودند و بر این اساس، خطاکاران و همچنین کسانی که در برابر آنان ساکت بودند، گرفتار عذاب الهی شدند. | چنانکه [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]] در [[المیزان فی تفسیر القرآن (کتاب)|تفسیر المیزان]] گفته، تنها کسانی از اصحاب سبت نجات یافتند که [[نهی از منکر]] کرده بودند و بر این اساس، خطاکاران و همچنین کسانی که در برابر آنان ساکت بودند، گرفتار عذاب الهی شدند. | ||
== مفهوم‌شناسی== | == مفهوم‌شناسی== | ||
اصحاب سبت، گروهی از [[قوم بنی‌اسرائیل]] بودند که بر اثر سرپیچی از فرمان خداوند درباره حرمت کار در روز شنبه، مورد عذاب قرار گرفتند.<ref>روحی، «اصحاب سبت»، ص۲۳۲.</ref> آنان در عصر پیامبری [[حضرت داوود]] زندگی می‌کرده و جمعیتی حدود ۷۰ هزار یا ۱۲ هزار نفر داشته‌اند.<ref>روحی، «اصحاب سبت»، ص۲۳۲.</ref> عبارت «اصحاب سبت» تنها یک بار به طور صریح در آیه ۴۷ سوره نساء به کار رفته، اما در آیات دیگری از [[قرآن کریم]] نیز داستان قوم مذکور و سرانجام آن بیان شده است.<ref>روحی، «اصحاب سبت»، ص۲۳۲.</ref> | اصحاب سبت، گروهی از [[بنی‌اسرائیل|قوم بنی‌اسرائیل]] بودند که بر اثر سرپیچی از فرمان خداوند درباره حرمت کار در روز شنبه، مورد عذاب قرار گرفتند.<ref>روحی، «اصحاب سبت»، ص۲۳۲.</ref> آنان در عصر پیامبری [[حضرت داوود]] زندگی می‌کرده و جمعیتی حدود ۷۰ هزار یا ۱۲ هزار نفر داشته‌اند.<ref>روحی، «اصحاب سبت»، ص۲۳۲.</ref> عبارت «اصحاب سبت» تنها یک بار به طور صریح در آیه ۴۷ سوره نساء به کار رفته، اما در آیات دیگری از [[قرآن کریم]] نیز داستان قوم مذکور و سرانجام آن بیان شده است.<ref>روحی، «اصحاب سبت»، ص۲۳۲.</ref> | ||
سَبت به معنای قطع یا قطع عمل،<ref>قرشی بنابی، قاموس قرآن، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۰۷.</ref> که در زبان عبری، شبات خوانده می‌شود،<ref>روحی، «اصحاب سبت»، ص۲۳۲.</ref> عنوان روز شنبه در میان یهودیان بوده<ref>قرشی بنابی، قاموس قرآن، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۰۷.</ref> و در لغت عبرانی، به معنای استراحت است.<ref>قرشی بنابی، قاموس قرآن، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۰۷.</ref> بنابر فرهنگ یهودی، قوم یهود باید در روز شنبه یا سبت، از همه کارهای خود دست بکشند و استراحت کنند.<ref>قرشی بنابی، قاموس قرآن، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۰۷.</ref> حفظ حرمت روز سبت و کار نکردن در آن، یکی از ده فرمان [[حضرت موسی]] بوده است.<ref>قرشی بنابی، قاموس قرآن، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۰۷.</ref> | سَبت به معنای قطع یا قطع عمل،<ref>قرشی بنابی، قاموس قرآن، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۰۷.</ref> که در زبان عبری، شبات خوانده می‌شود،<ref>روحی، «اصحاب سبت»، ص۲۳۲.</ref> عنوان روز شنبه در میان یهودیان بوده<ref>قرشی بنابی، قاموس قرآن، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۰۷.</ref> و در لغت عبرانی، به معنای استراحت است.<ref>قرشی بنابی، قاموس قرآن، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۰۷.</ref> بنابر فرهنگ یهودی، قوم یهود باید در روز شنبه یا سبت، از همه کارهای خود دست بکشند و استراحت کنند.<ref>قرشی بنابی، قاموس قرآن، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۰۷.</ref> حفظ حرمت روز سبت و کار نکردن در آن، یکی از ده فرمان [[حضرت موسی]] بوده است.<ref>قرشی بنابی، قاموس قرآن، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۰۷.</ref> | ||
| خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
اصحاب سبت در نهایت به عذاب الهی دچار شده و مسخ شدند؛ چنانکه در [[قرآن کریم]] آمده است که به امر خدا به صورت بوزینه درآمدند.<ref>سوره بقره، آیه ۶۵.</ref> بنا بر برخی روایات، این گروه مسخ شده پس از ۳ روز هلاک شدند.<ref>تفسیر منسوب به امام حسن عسکری، ۱۴۰۹ق، ص۲۷۹.</ref> | اصحاب سبت در نهایت به عذاب الهی دچار شده و مسخ شدند؛ چنانکه در [[قرآن کریم]] آمده است که به امر خدا به صورت بوزینه درآمدند.<ref>سوره بقره، آیه ۶۵.</ref> بنا بر برخی روایات، این گروه مسخ شده پس از ۳ روز هلاک شدند.<ref>تفسیر منسوب به امام حسن عسکری، ۱۴۰۹ق، ص۲۷۹.</ref> | ||
بنابر آنچه [[سید محمدحسین طباطبایی]] در [[تفسیر المیزان]] آورده، بر اساس آیه ۱۶۵ سوره اعراف، کسانی از آنان که [[نهی از منکر]] می‌کردند، نجات یافتند، اما دو گروه دیگر، یعنی خطاکاران و کسانی که در برابر آنان ساکت بودند، گرفتار عذاب الهی شدند.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۸، ص۲۶۸-۲۶۹.</ref> | بنابر آنچه [[سید محمدحسین طباطبائی|سید محمدحسین طباطبایی]] در [[تفسیر المیزان]] آورده، بر اساس آیه ۱۶۵ سوره اعراف، کسانی از آنان که [[نهی از منکر]] می‌کردند، نجات یافتند، اما دو گروه دیگر، یعنی خطاکاران و کسانی که در برابر آنان ساکت بودند، گرفتار عذاب الهی شدند.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۸، ص۲۶۸-۲۶۹.</ref> | ||
;مسخِ تمثیلی یا واقعی؟ | ;مسخِ تمثیلی یا واقعی؟ | ||
| خط ۲۳: | خط ۲۳: | ||
== مکان و زمان== | == مکان و زمان== | ||
بنابر آیات قرآن، اصحاب سبت در کنار دریا زندگی می‌کرده‌اند.<ref>سوره اعراف، آیه ۱۶۳.</ref> در روایتی از [[امام باقر(ع)]]، شهر اصحاب سبت، «ایله» معرفی شده است.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۱، ص۲۶۶.</ref> فخر رازی هم محل زندگی آنها را شهر ایله دانسته است.<ref>فخر رازی، مفاتیح الغیب، ج۱۲، ص۴۱۲.</ref> شهر ایله احتمالا به شهر ایلات فعلی اشاره دارد که در کنار دریای سرخ و در فلسطین اشغالی قرار دارد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۸۰ش، ج۶، ص۴۱۸.</ref> به گفته [[علامه طباطبایی]]، شهرهای [[مدین (شهر)|مدین]] و طبریه نیز به عنوان مکان زندگی اصحاب سبت یاد شده است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۸، ص۳۰۳.</ref> | بنابر آیات قرآن، اصحاب سبت در کنار دریا زندگی می‌کرده‌اند.<ref>سوره اعراف، آیه ۱۶۳.</ref> در روایتی از [[امام محمد باقر علیه‌السلام|امام باقر(ع)]]، شهر اصحاب سبت، «ایله» معرفی شده است.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۱، ص۲۶۶.</ref> فخر رازی هم محل زندگی آنها را شهر ایله دانسته است.<ref>فخر رازی، مفاتیح الغیب، ج۱۲، ص۴۱۲.</ref> شهر ایله احتمالا به شهر ایلات فعلی اشاره دارد که در کنار دریای سرخ و در فلسطین اشغالی قرار دارد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۸۰ش، ج۶، ص۴۱۸.</ref> به گفته [[علامه طباطبایی]]، شهرهای [[مدین (شهر)|مدین]] و طبریه نیز به عنوان مکان زندگی اصحاب سبت یاد شده است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۸، ص۳۰۳.</ref> | ||
بیشتر روایات، داستان اصحاب سبت را در زمان [[حضرت داوود]] دانسته‌اند.<ref>فخر رازی، مفاتیح الغیب، ۱۴۲۰ق، ج۱۲، ص۴۱۲.</ref> | بیشتر روایات، داستان اصحاب سبت را در زمان [[حضرت داوود]] دانسته‌اند.<ref>فخر رازی، مفاتیح الغیب، ۱۴۲۰ق، ج۱۲، ص۴۱۲.</ref> | ||