عبیدالله بن عباس بن عبدالمطلب: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←دوره امام علی(ع)
imported>S.j.mousavi جز (درج لینک زبان‌ها) |
جز (←دوره امام علی(ع)) |
||
| خط ۳۱: | خط ۳۱: | ||
==مقام‌های سیاسی و نظامی عبیدالله== | ==مقام‌های سیاسی و نظامی عبیدالله== | ||
===دوره امام علی(ع)=== | ===دوره امام علی(ع)=== | ||
عبیدالله در روزگار پیامبر(ص) در سنی نبود که مقام یا وظیفه‌ای سیاسی و نظامی به او سپرده شود. گفته‌اند که او از هواخواهان [[امام علی(ع)]]بوده است. علی(ع) او را در موسم [[حج]]، سه بار از سال ۳۶ تا ۳۸ق. امیرالحاج کرد. در مرتبه سوم، میان او و یزید بن شجرة رهاوی که از سوی [[معاویه]] به این سمت منصوب شده بود، نزدیک بود که درگیری نظامی پیش بیاید. سرانجام با یکدیگر مصالحه کردند تا شیبة بن عثمان امارت را بر عهده گیرد.<ref>طبری، تاریخ الامم و المولک، ۵، ۱۳۶؛ بلاذری، أنساب الأشراف،۴، ۵۹؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۳، ص۱۰۰۹؛ ابن کثیر، البدایة و النهایة، ج۸، ص۹۰ و ج۷، ص۳۰۹.</ref> | عبیدالله در روزگار پیامبر(ص) در سنی نبود که مقام یا وظیفه‌ای سیاسی و نظامی به او سپرده شود. گفته‌اند که او از هواخواهان [[امام علی(ع)]] بوده است. علی(ع) او را در موسم [[حج]]، سه بار از سال ۳۶ تا ۳۸ق. امیرالحاج کرد. در مرتبه سوم، میان او و یزید بن شجرة رهاوی که از سوی [[معاویه]] به این سمت منصوب شده بود، نزدیک بود که درگیری نظامی پیش بیاید. سرانجام با یکدیگر مصالحه کردند تا شیبة بن عثمان امارت را بر عهده گیرد.<ref>طبری، تاریخ الامم و المولک، ۵، ۱۳۶؛ بلاذری، أنساب الأشراف،۴، ۵۹؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۳، ص۱۰۰۹؛ ابن کثیر، البدایة و النهایة، ج۸، ص۹۰ و ج۷، ص۳۰۹.</ref> | ||
از این که عبیدالله در دوره خلفای پیش از امام علی(ع) مسئولیتی سیاسی یا نظامی در خلافت بر عهده داشته، مطلبی در منابع دیده نمی‌شود. بنابر منابع تاریخی، امام علی(ع) او را والی [[یمن]] کرد و او تا [[شهادت]] علی(ع) بر این منصب ماند. منابع برخی حوادث را از این دوره نقل کرده‌اند که با او مرتبط است از جمله: معاویه در سال چهلم قمری [[بسر بن ابی ارطاة|بسر بن ارطاة عامری]] را با سی هزار سپاهی برای تاخت و تاز در قلمرو خلافت امام علی(ع) به [[حجاز]] و یمن گسیل کرد. بسر ابتدا به [[مدینه]] و سپس به [[مکه]] رفت و آن گاه راه یمن را در پیش گرفت. قبل از رسیدن بسر به یمن، عبیدالله به سمت [[کوفه]] گریخت و فرزندانش را جا گذاشت و از علی(ع) درخواست کمک کرد. بسر به یمن رسید و دارالحکومه را گرفت و سپس دو کودک عبیدالله را که در یمن مانده بودند، سر برید. علی(ع) سپاهی را به فرماندهی [[جاریة بن قدامه سعدی]] به یمن فرستاد و پس از فرار بسر یمن بار دیگر به دست سپاهیان علی(ع) افتاد و عبیدالله به آنجا بازگشت.<ref>طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۵، ص۱۴۰؛ ابن خیاط، تاریخ خلیفه، ص۱۲۰؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۳، ص۱۰۰۹. همچنین نگاه کنید: ذهبی، تاریخ الاسلام، ج۳، ص۶۰۷.</ref>گفته‌اند که بسر در حمله به یمن، بسیاری از [[شیعیان]] علی(ع) را در میان راه کشت.<ref>طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۵، ص۱۴۰؛ ابن کثیر، البدایة و النهایه، ج۷، ص۳۲۲.</ref> یکی از خطبه‌های [[نهج البلاغه]] که امام علی(ع)در آن خطاب به کوفیان گفته است: «اهل [[شام]] بر حمایت از باطل با یکدیگر متحدند و شما در حمایت از حق، پراکنده‌اید» به مناسبت همین حمله ایراد شده است.<ref>نک: ثقفی، الغارات، ج۲، ص۴۳۷؛ سید رضی، نهج البلاغه، ص۶۶؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱، ص۳۳۲.</ref> | از این که عبیدالله در دوره خلفای پیش از امام علی(ع) مسئولیتی سیاسی یا نظامی در خلافت بر عهده داشته، مطلبی در منابع دیده نمی‌شود. بنابر منابع تاریخی، امام علی(ع) او را والی [[یمن]] کرد و او تا [[شهادت]] علی(ع) بر این منصب ماند. منابع برخی حوادث را از این دوره نقل کرده‌اند که با او مرتبط است از جمله: معاویه در سال چهلم قمری [[بسر بن ابی ارطاة|بسر بن ارطاة عامری]] را با سی هزار سپاهی برای تاخت و تاز در قلمرو خلافت امام علی(ع) به [[حجاز]] و یمن گسیل کرد. بسر ابتدا به [[مدینه]] و سپس به [[مکه]] رفت و آن گاه راه یمن را در پیش گرفت. قبل از رسیدن بسر به یمن، عبیدالله به سمت [[کوفه]] گریخت و فرزندانش را جا گذاشت و از علی(ع) درخواست کمک کرد. بسر به یمن رسید و دارالحکومه را گرفت و سپس دو کودک عبیدالله را که در یمن مانده بودند، سر برید. علی(ع) سپاهی را به فرماندهی [[جاریة بن قدامه سعدی]] به یمن فرستاد و پس از فرار بسر یمن بار دیگر به دست سپاهیان علی(ع) افتاد و عبیدالله به آنجا بازگشت.<ref>طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۵، ص۱۴۰؛ ابن خیاط، تاریخ خلیفه، ص۱۲۰؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۳، ص۱۰۰۹. همچنین نگاه کنید: ذهبی، تاریخ الاسلام، ج۳، ص۶۰۷.</ref>گفته‌اند که بسر در حمله به یمن، بسیاری از [[شیعیان]] علی(ع) را در میان راه کشت.<ref>طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۵، ص۱۴۰؛ ابن کثیر، البدایة و النهایه، ج۷، ص۳۲۲.</ref> یکی از خطبه‌های [[نهج البلاغه]] که امام علی(ع)در آن خطاب به کوفیان گفته است: «اهل [[شام]] بر حمایت از باطل با یکدیگر متحدند و شما در حمایت از حق، پراکنده‌اید» به مناسبت همین حمله ایراد شده است.<ref>نک: ثقفی، الغارات، ج۲، ص۴۳۷؛ سید رضی، نهج البلاغه، ص۶۶؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۱، ص۳۳۲.</ref> | ||