حدیث ولایت: تفاوت میان نسخهها
←بررسیهای سندی
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۴۵: | خط ۴۵: | ||
== بررسیهای سندی== | == بررسیهای سندی== | ||
مبارکفوری مدعی است کلمه «بعدی» که در برخی از نسخههای حدیث ولایت نیست، از سوی راویان [[شیعی]] به آن اضافه شده است. او برای اثبات ادعای خود به [[مسند ابن حنبل]] استناد میکند که در آن، این حدیث با سندهای متعددی آمده اما مدعی است در هیچ یک از آنها این اضافه وجود ندارد.<ref>مبارکفوری، تحفة الاحوذی، ۱۴۱۰ق، ج۱۰، ص۱۴۶-۱۴۷.</ref> البته [[احمد حنبل]] این حدیث را در مسند<ref>ابن حنبل، مسند، مؤسسة قرطبه، ج۱، ص۳۳۰، ج۴، ص۴۳۷.</ref> و [[فضائل الصحابه]] با همین اضافه آورده است.<ref>ابن حنبل، فضائل الصحابه، ۱۴۰۳ق، ج۲، ص۶۸۴، ح۱۱۶۸.</ref> | |||
همچنین مبارکفوری مدعی است این حدیث را فقط [[جعفر بن سلیمان]] و [[ابن اجلح کندی]] روایت کردهاند. که به دلیل شیعه بودن، روایات آنها پذیرفته نیست او شیعیان را اهل [[بدعت]] میداند و میگوید اگر بدعتگزار روایتی نقل کند که باعث تقویت مذهبش شود روایت او پذیرفته نمیشود.<ref>مبارکفوری، تحفة الاحوذی، ۱۴۱۰ق، ج۱۰، ص۱۴۶-۱۴۷.</ref> در حالیکه به گفته البانی، تنها معیار پذیرش حدیث نزد [[اهلسنت]]، راستگویی و دقت راوی در نقل حدیث است و مذهب راوی تأثیری در پذیرش یا عدم پذیرش حدیثش ندارد از همین رو است که [[محمد بن اسماعیل بخاری|بخاری]] و [[مسلم بن حجاج نیشابوری|مسلم]] در [[صحیحین]] احادیثی را از راویانی که مذهبشان مخالفِ مذهب اهلسنت بوده مثل [[خوارج]] و شیعه روایت کردهاند.<ref>البانی، السلسلة الصحیحة، ج۵، ص۲۶۲.</ref> | همچنین مبارکفوری مدعی است این حدیث را فقط [[جعفر بن سلیمان]] و [[ابن اجلح کندی]] روایت کردهاند. که به دلیل شیعه بودن، روایات آنها پذیرفته نیست او شیعیان را اهل [[بدعت]] میداند و میگوید اگر بدعتگزار روایتی نقل کند که باعث تقویت مذهبش شود روایت او پذیرفته نمیشود.<ref>مبارکفوری، تحفة الاحوذی، ۱۴۱۰ق، ج۱۰، ص۱۴۶-۱۴۷.</ref> در حالیکه به گفته البانی، تنها معیار پذیرش حدیث نزد [[اهلسنت]]، راستگویی و دقت راوی در نقل حدیث است و مذهب راوی تأثیری در پذیرش یا عدم پذیرش حدیثش ندارد از همین رو است که [[محمد بن اسماعیل بخاری|بخاری]] و [[مسلم بن حجاج نیشابوری|مسلم]] در [[صحیحین]] احادیثی را از راویانی که مذهبشان مخالفِ مذهب اهلسنت بوده مثل [[خوارج]] و شیعه روایت کردهاند.<ref>البانی، السلسلة الصحیحة، ج۵، ص۲۶۲.</ref> |