چهار مرغ ابراهیم: تفاوت میان نسخه‌ها

{{در دست ویرایش ۲|ماه=[[اردیبهشت]]|روز=[[۲۷]]|سال=[[۱۳۹۶]]|کاربر=Foadian }}

'''چهار مرغ''' اشاره به یکی از حوادث خارق العاده در زندگی [[حضرت ابراهیم(ع)]] است. که در [[سوره بقره]]، آیه۲۶۰ بیان شده است. طبق دستور خداوند، در این ماجرا چهار پرنده طاووس، خروس، کبوتر و کلاغ توسط [[حضرت ابراهیم(ع)]] ذبح و آنها را کوبید وبا هم مخلوط و برفرازچند كوه قرارداد. سپس آنها را فرا خواند. آنها نیززنده شدند و شتابان به سوىش آمدند. برخی از طرفداران منکر [[معجزه]] این داستان را تمثیل دانسته‌اند که با حقیقت قرآن سازگاری ندارد.

روزى [[حضرت ابراهیم(ع)]] از کنار دریایى مى گذشت، مردارى را دید، که مقدارى از آن داخل آب و مقدارى در خشکى قرار داشت، و پرندگان و حیوانات دریا و خشکى از دو سو آن را طعمه خود قرار داده اند حتى گاهى بر سر آن با یکدیگر دعوا مى کردند، دیدن این منظره، حضرت ابراهیم(ع) را به فکر کیفیت زنده شدن مردگان پس از مرگ انداخت.

او فکر مى کرد: اگر نظیر این حادثه براى جسد انسانى رخ دهد، و بدن او جزء بدن جانداران دیگر شود، مساله [[معاد|رستاخیز]] که باید با همین بدن [[معاد جسمانی|جسمانى]] صورت گیرد، چگونه خواهد شد؟!

در ایه ۲۶۰ [[سوره بقره]] می خوانیم: (به خاطر بیاور! هنگامى را که [[ابراهیم(ع)]] گفت: خدایا به من نشان ده، چگونه مردگان را زنده مى کنى) خداوند (فرمود: آیا ایمان نیاورده اى) او در جواب عرض کرد: (آرى، ایمان آورده ام ولى مى خواهم قلبم آرامش یابد)

خداوند به حضرت ابراهیم(ع) فرمود: (حال که چنین است چهار نوع از مرغان را انتخاب کن! و آنها را ـ پس از ذبح کردن ـ قطعه قطعه کن! ـ و در هم بیامیز! ـ سپس بر هر کوهى قسمتى از آن را قرار بده! بعد آنها را بخوان! به سرعت به سوى تو مى آیند و بدان خداوند توانا و حکیم است)  

ابراهیم(ع)این کار را کرد، و آنها را صدا زد، در این هنگام اجزاى پراکنده هر یک از مرغان، جدا و جمع شده و به هم آمیختند و زندگى را از سر گرفتند<ref> کلینی، کافى،۱۴۰۷ج۸ ص۳۰۵، ح۴۷۲، مجلسی ،بحار الانوار، ۱۴۰۳ق،ج۷ص ۳۶، و ج۱۲، ص۶۱</ref>

این چهارمرغ از چهار نوع مختلف از پرندگان بوده اند. که از جهات گوناگون با هم اختلاف فراوان داشتند. مفسران درباره نوع آنان اختلاف نظر دارند. اما [[روایات|روایات ]] و اهل سنت درباره طاووس از چهار پرنده مذکور در آیه، متفق بوده و در تعیین سه پرنده دیگر از خروس، کبوتر و کلاغ، عقاب، مرغابی، هدهد، شترمرغ و...اختلافاتی دیده می شود. <ref>فخر رازی ، تفسیر کبیر، ۱۴۰۵ق، ج۷ ص۴۵</ref>

[[امام صادق(ع)]]فرمود:این چهار مرغ، طاووس، خروس، کبوتر و کلاغ بوده‌اند. <ref>عیاشی، تفسیر عیاشى،۱۳۸۰ج۱، ص۱۴۲</ref>

بعضى از دانشمندان آنها را مظهر روحیات و صفات مختلف انسان ها مى دانند. طاووس مظهر خودنمایى، زیبایى و تکبر، خروس مظهر تمایلات شدید جنسى، کبوتر مظهر لهو و لعب و بازیگرى، و کلاغ مظهر آرزوهاى دور و دراز! <ref>مکارم، تفسیر نمونه،۱۳۷۳ش، ج۲، ص۳۵۳</ref>

مولوی در مثنوی معنوی، دفتر پنجم، بخش دوم در تفسیر آیه« فَخُذْ أَرْبَعَهً مِنَ الطَّیْرِ فَصُرْهُنَّ إِلَیْکَ» می سراید:

سر ببر این چهار مرغ زنده را                     سرمدی کن خُلق ناپاینده را

بط و طاووس است و زاغ است و خروس                 این مثال چهار خُلق اندر نفوس

بط حرص است و خروس آن شهوت است                   جاه چون طاووس و زاغ اُمنیّت است

برخی که از تفکر وهابیت وانکار معجزه تاثیر گرفته‌اند، این موضوع را تمثیل دانسته ومعتقدند از رخداد بیرونی حکایت نمی کند.در مقابل [[مفسران|مفسرین]] این نظریه رانقد وبا دلیل های فراوان اتفاق افتادن این ماجرا را ثابت کردند. در میان تفاسیر شیعه ، تفسیر تسنیم از دیگران بیشتر به این حقیقت پرداخته است. <ref>جوادی آملی، تسنیم،۱۳۸۸ش، ج۱۲ ص۲۹۶</ref>

*رازی، فخر الدین، تفسیر الکبیر، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۵ق.

*عیاشی، محمد بن مسعود، تفسیر عیاشى، چاپخانه علمیه، تهران، ۱۳۸۰ش.

*مكارم شيرازى، ناصر، تفسير نمونه‌، تهران، دار الكتب الاسلامية، ۱۳۷۳ش.