پرش به محتوا

شیخ طوسی: تفاوت میان نسخه‌ها

۲۱ بایت حذف‌شده ،  ‏۷ ژانویهٔ ۲۰۱۹
جز
imported>Aliabadi
خط ۳۶: خط ۳۶:
شیخ طوسی در [[رمضان]] ۳۸۵ هجری قمری، ۴ سال پس از وفات [[شیخ صدوق]] در [[طوس]] یکی از شهرهای مهم [[خراسان بزرگ|خراسان]] متولد شد.<ref>آقابزرگ، طبقات اعلام الشیعة، اسماعیلیان، ص۱۶۱.</ref> [[کنیه]] او ابوجعفر است که گاهی در برابر [[شیخ کلینی]] و [[شیخ صدوق]] که کنیه هر دوی آنها ابوجعفر بود به او ابوجعفر ثالث می‌گویند.
شیخ طوسی در [[رمضان]] ۳۸۵ هجری قمری، ۴ سال پس از وفات [[شیخ صدوق]] در [[طوس]] یکی از شهرهای مهم [[خراسان بزرگ|خراسان]] متولد شد.<ref>آقابزرگ، طبقات اعلام الشیعة، اسماعیلیان، ص۱۶۱.</ref> [[کنیه]] او ابوجعفر است که گاهی در برابر [[شیخ کلینی]] و [[شیخ صدوق]] که کنیه هر دوی آنها ابوجعفر بود به او ابوجعفر ثالث می‌گویند.


وی در ۴۰۸ق. در ۲۳ سالگی به [[عراق]] رفت و ۵ سال شاگرد [[شیخ مفید]] (متوفای [[سال ۴۱۳ هجری قمری|۴۱۳ق]])، ۳ سال شاگرد [[حسین بن عبیدالله غضائری| ابن غضائری]] (متوفای [[سال ۴۱۱ هجری قمری|۴۱۱ق]]) و نیز شاگرد [[ابن حاشر|ابن حاشر بزاز]]، [[ابن ابی جید]]، و [[ابن الصلت]] بود. بعضی از مشایخ وی و [[احمد بن علی نجاشی|نجاشی]] ([[سال ۳۷۲ هجری قمری|۳۷۲]]-[[سال ۴۵۰ هجری قمری|۴۵۰]]ق) مشترکند. او [[سید مرتضی]] (م [[سال ۴۳۶ هجری قمری|۴۳۶]]) را درک کرد.<ref>آقابزرگ، طبقات اعلام الشیعة، اسماعیلیان، ص۱۶۱.</ref>
وی در ۴۰۸ق. در ۲۳ سالگی به [[عراق]] رفت و ۵ سال شاگرد [[شیخ مفید]] (متوفای [[سال ۴۱۳ هجری قمری|۴۱۳ق]])، ۳ سال شاگرد [[حسین بن عبیدالله غضائری]] (متوفای [[سال ۴۱۱ هجری قمری|۴۱۱ق]]) و نیز شاگرد [[ابن حاشر|ابن حاشر بزاز]]، [[ابن ابی جید]]، و [[ابن الصلت]] بود. بعضی از مشایخ وی و [[احمد بن علی نجاشی|نجاشی]] ([[سال ۳۷۲ هجری قمری|۳۷۲]]-[[سال ۴۵۰ هجری قمری|۴۵۰]]ق) مشترکند. او [[سید مرتضی]] (م [[سال ۴۳۶ هجری قمری|۴۳۶]]) را درک کرد.<ref>آقابزرگ، طبقات اعلام الشیعة، اسماعیلیان، ص۱۶۱.</ref>


[[خلیفه]] [[عباسیان|عباسی]]، [[القائم بامر الله]]، کرسی [[علم کلام]] [[بغداد]] را بدو سپرد. در میان شاگردانش ۳۰۰ تن از علما بودند. وی در این جایگاه بود تا اینکه بغداد به دست ترکان [[سلجوقی]] سقوط کرد و در سال ۴۴۷ [[طغرل]] وارد بغداد شد و [[کتابخانه شاپور]] را سوزاند.{{مدرک}}
[[خلیفه]] [[عباسیان|عباسی]]، [[القائم بامر الله]]، کرسی [[علم کلام]] [[بغداد]] را بدو سپرد. در میان شاگردانش ۳۰۰ تن از علما بودند. وی در این جایگاه بود تا اینکه بغداد به دست ترکان [[سلجوقی]] سقوط کرد و در سال ۴۴۷ [[طغرل]] وارد بغداد شد و [[کتابخانه شاپور]] را سوزاند.{{مدرک}}
Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۵٬۹۸۰

ویرایش