شیخ طوسی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[خلیفه]] [[عباسیان|عباسی]]، [[القائم بامر الله]]، کرسی [[علم کلام]] [[بغداد]] را بدو سپرد. در میان شاگردانش ۳۰۰ تن از علما بودند. وی در این جایگاه بود تا اینکه بغداد به دست ترکان [[سلجوقی]] سقوط کرد و در سال ۴۴۷ [[طغرل]] وارد بغداد شد و [[کتابخانه شاپور]] را سوزاند.

شیخ طوسی از سرآمدان مکتب عقلگرای بغداد بود و روش استادان خود [[سید مرتضی]] و [[شیخ مفید]] را ادامه داد و به کمال رساند. شیخ طوسی در زمینه‌های مختلف علوم دینی به تالیف کتاب پرداخت و از رهگذر نفوذی که در جامعه علمی شیعه یافت و شاگردان بسیاری که تربیت کرد تاثیری دیرپای بر تفکر علمای شیعه گذارد. [[اجتهاد]] و عقلگرایی در [[فقه]] و عقاید شیعه با کوشش‌های شیخ طوسی بین شیعیان شیوه غالب شد و به سیطره روش اخبارگرایی برای چند سده پایان داد.

پس از حمله ترکان [[سلجوقی]] به [[بغداد]] و حوادث پس از آن مانند آتش‌سوزی در [[کتابخانه شاپور]] و نزاع شیعه و سنی در بغداد، شیخ به [[نجف]] مهاجرت کرد و فعالیت علمی خود را در این شهر آغاز کرد و [[حوزه علمیه نجف]] با تلاش‌های او پاگرفت. شیخ توانست اوضاع تحصیلی آشفته و نابسامان نجف را تحت نظم درآورد و حلقه‌های درسی را تشکل بخشد. عده‌ای اندک، از کسانی که همراه شیخ از بغداد به نجف رفته یا شهرتش را شنیده بودند، به او پیوستند و دیری نپایید که شهر نجف مرکزیت علمی و فکری تشیع را از آن خود کرد. البته عده‌ای معتقدند پیش از ورود شیخ نیز در نجف حلقه‌های علمی و درسی شکل گرفته بوده است و نقش شیخ تثیبت و نظم‌بخشی به حوزه نجف بوده است.

توجه به فقه تطبیقی یا [[فقه مقارن]] از ویژگی‌های اندیشه فقهی شیخ طوسی است. اثر مهم او در این زمینه کتاب [[الخلاف فی الاحکام]] است.