نزاریان: تفاوت میان نسخه‌ها

نزاریان (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۰ اوت ۲۰۱۵، ساعت ۱۱:۳۶

۲٬۵۷۱ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۰ اوت ۲۰۱۵

بدون خلاصۀ ویرایش

دیداریویکی‌متن

کاربر ناشناس

imported>Kmhoseini

@@ خط ۳: / خط ۳: @@
 با اینکه طرفداران نزار در خود مصر نیز تا مدتی باقی مانند اما مرکز مذهب نزاری به ایران و قلعه [[الموت]] که محل زندگی حسن صباح و جانشینانش بود،انتقال یافت. بعد از مدتی نزاریان در [[شام]] نیز پایگاه‌هایی به دست آورده و به قدرت مهمی در این منطقه تبدیل شدند. عمده فعالیت نزاریان در دوران سلجوقیان بود و بین این حکومت با آنان که در مناطق مختلف ایران سر به شورش برداشته و قلعه‌های نظامی را به تصرف خود در می‌آوردند نزاع و جنگ دائم برقرار بود. با وجود مبارزه سرسختانه سلجوقیان با نزاریان، آنان قدرت پراکنده خود را حفظ کردند و تنها با یورش مغول به ایران و به دست هلاکوخان به طور کامل از میان رفتند.
 ==پیدایش==
@@ خط ۷۴: / خط ۷۳: @@
 ==نزاریان پس از فروپاشی الموت==
+{| class="infobox" align="left" width="25%" style="border:1px solid #ddd; margin:0 1em 1em 0; background:#FDF5E6; padding:0 1em 1em 0; vertical-align:left; font-size:85%;"
+!colspan="2" align="center"|<big>سلسله امامان نزاری قاسم‌شاهی و تاریخ امامت آنان<ref> برگرفته از:‌غالب، تاریخ الدعوه الاسماعیلیه، جدول شماره 4</ref></big>
+|-
+|colspan="2" align="center"|<small>
+|-
+|align="left">|487ق.
+|نزار بن المستنصر بالله
+|-
+|align="left">|490ق.
+|علی بن نزار بن المستنصر
+|-
+|align="left">|530ق.
+|محمد بن علی بن نزار
+|-
+|align="left">|552ق.
+|حسن بن محمد بن علی
+|-
+|align="left">|557ق.
+|حسن بن حسن بن محمد(معروف به حسن دوم؛ چهارمین رهبر الموت که ادعا شده از نسل نزار است)
+|-
+|align="left">|561ق.
+|محمد بن حسن
+|-
+|align="left">|607ق.
+|حسن بن محمد (جلال‌الدین حسن)
+|-
+|align="left">|618ق.
+|علاء الدین محمد
+|-
+|align="left">|653ق.
+|رکن الدین خورشاه
+|-
+|align="left">|654ق.
+|شمس‌الدین بن رکن‌الدین
+|-
+|align="left">|710ق.
+|قاسم شاه بن شمس‌الدین (برادر وی مومن شاه نیز ادعای امامت داشت و پیروانش مومن‌شاهی نام‌گرفتند)
+|-
+|align="left">|771ق.
+|اسلام شاه بن قاسم شاه
+|-
+|align="left">|827ق.
+|محمد بن اسلام شاه
+|-
+|align="left">|868ق.
+|المستنصر بالله الثانی
+|-
+|align="left">|880ق.
+|عبد السلام شاه
+|-
+|align="left">|899ق.
+|غریب میرزا
+|-
+|align="left">|902ق.
+|ابوذر علی
+|-
+|align="left">|915ق.
+|مراد میرزا
+|-
+|align="left">|920ق.
+|ذوالفقار علی
+|-
+|align="left">|922ق.
+|نورالدین علی
+|-
+|align="left">|957ق.
+|خلیل الله
+|-
+|align="left">|933ق.
+|نزار ثانی
+|-
+|align="left">|1038ق.
+|سید علی بن نزار
+|-
+|align="left">|1071ق.
+|حسن علی
+|-
+|align="left">|1106ق.
+|قاسم علی
+|-
+|align="left">|1143ق.
+|ابوالحسن علی
+|-
+|align="left"> | 1194ق.
+|خلیل الله علی
+|-
+|align="left">|1233ق.
+|حسن علی شاه (آقاخان اول)
+|-
+|align="left">|1298ق.
+|علی شاه (آقاخان دوم)
+|-
+|align="left">|1202ق.
+|سلطان محمد (آقاخان سوم)
+|-
+|align="left">|1374ق.
+|کریم شاه (آقاخان چهار)
+|
+|}
+<noinclude>
 بعد از تصرف الموت با اینکه بسیاری از اسماعیلیان کشته شدند، همچنان عده‌ای از آنان با رعایت تقیه به زندگی خود ادامه دادند. از این رو اخبار زیادی درباره جوامع نزاری در دو قرن بعد از حمله مغول در دست نیست. با این حال منابع متاخر سلسله امامان نزاری را ثبت کرده‌اند و نسب آنان را تا امروز رسانده‌اند. بعد از قتل خورشاه، امامت نزاریان به پسرش شمس الدین محمد رسید ‌و به تبریز رفت. یعد از او اختلافی بر سر جانشینی او روی داد. عده‌ای طرفدار امامت برادرش مومن شاه شدند و گروه بیشتری امامت فرزند محمد، قاسم شاه را پذیرفتند و به این ترتیب انشقاق مومن شاهی – قاسم شاهی بین اسماعیله ایجاد شد. طرفداران مومن شاه، تا سال 950 به حیات خود ادامه دادند و امام آخرشان، طاهر شاه بود که فرزندی نداشت و آنان بعد از وفات او یا به قاسم شاهیان پیوستند و بر اساس برخی روایات هنوز عده‌ای از آنان به حیات خود ادامه می‌دهند.<ref>فرقانی، اسماعیلیان قهستان، ص 409؛ غالب، تاریخ الدعوه الاسماعیلیه، ص 281</ref>