فزت و رب الکعبه: تفاوت میان نسخه‌ها

''' فُزْتُ وَ رَبِّ الْكَعْبَة''' کلامی است از [[امام علی(ع)]] به معنای  «قسم به خداى كعبه، رستگار شدم‏» که پس از [[شب ضربت خوردن|ضربت خوردن]] بر زبان آورده است.

افراد مختلفی از شیعه مانند [[سید رضی]]،<ref>سید رضی،  خصائص الأئمة، ۱۴۰۶ق، ص۶۳.</ref> [[ابن شهر آشوب]]<ref>ابن شهر آشوب‏، مناقب آل أبي طالب‏، ۱۳۷۹ق، ج۲، ص۱۱۹.</ref> و از اهل سنت مانند [[ابن اثیر]]<ref>ابن اثير، اسد الغابه، ۱۴۰۹ق، ج۳،ص۶۱۸.</ref> و [[بلاذری]]<ref>بلاذری،  أنساب الأشراف‏، ۱۴۱۷ق، ج۲، ص۴۸۸.</ref> این کلام را نقل کرده‌اند. تعداد اندکی از منابع متأخر تعبیر «فزت برب الكعبة» را نقل کرده‌اند.<ref> مازندرانی، شرح الكافی، ۱۳۸۲ش، ج۱۱، ص۲۲۵.</ref>

{{گفتاورد|[[ابن ملجم]] به طرف على(ع) رفت و گفت: حُكم از آن خداست نه از آن تو، و با شمشير ضربه‏‌اى  بر پيشانى على(ع) زد. على(ع) گفت: «فُزْتُ وَ رَبِّ الْكَعْبَة؛ به خداى كعبه رستگار شدم». سپس فرمود: این مرد (ابن ملجم) از میان شما فرار نكند. مردم نيز ابن ملجم را دستگير كردند.<ref>ابن قتیبه، الإمامة و السياسة، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۱۸۰.</ref>}}

{{گفتاورد|در واقعه بئر معونه ضربه‌ای به سر حرام بن مِلحان برخورد کرد. او با دستش خون را گرفته، بر سر و صورتش مالید و گفت: فزت و ربّ الكعبة؛ قسم به خداى كعبه، رستگار شدم‏.<ref>ابن عبدالبر، الاستيعاب، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص۳۳۷.</ref>}}

* مازندرانی،  محمد صالح بن احمد، شرح الكافی، محقق،شعرانى، ابوالحسن‏، تهران، المكتبة الإسلامية، ۱۳۸۲ش.