سید شهاب‌الدین مرعشی نجفی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سید شهاب‌الدین مرعشی نجفی''' ([[سال ۱۲۷۶ هجری شمسی|۱۲۷۶]]-[[سال ۱۳۶۹ هجری شمسی|۱۳۶۹ش]]/۱۳۱۵ - ۱۴۱۱ق) از [[مرجع تقلید|مراجع تقلید]] شیعه پس از [[آیت‌الله بروجردی]] است. مرعشی، از شاگردان [[شیخ عبدالکریم حائری]] و [[آقا ضیاء عراقی]] بود و نیز از درس [[سید علی قاضی طباطبایی|سیدعلی قاضی]]، [[سید احمد کربلایی]] و [[میرزا جواد ملکی تبریزی]] بهره برد. گرایش سیاسی او موافق با [[امام خمینی|آیت‌الله خمینی]] بود و این روحیه در بارزترین شاگردانش نیز دیده می‌شود.

مرعشی نجفی، [[کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی|کتابخانه‌ای]] را در [[قم]] تاسیس کرد که امروزه از لحاظ تعداد و کیفیت نسخه‌های خطی کهن اسلامی، نخستین کتابخانه [[ایران]] و سومین کتابخانه جهان اسلام به شمار می‌رود. او مدرسه‌های [[مدرسه مرعشیه|مرعشیه]]، [[مدرسه شهابیه|شهابیه]]، [[مدرسه مهدیه|مهدیه]] و [[مدرسه مؤمنیه|مؤمنیه]] را در قم تأسیس کرد.

موارد مشهور تألیفات مرعشی، تعلیقات احقاق الحق، مشجرات آل الرسول، طبقات النسابین و حاشیه بر [[عمدة الطالب]] است. او برای نوشتن برخی کتاب‌های خود به کشورهای مختلفی سفر کرد و با دانشمندان ادیان مختلف به گفتگو نشست. مرعشی بنا به [[وصیت|وصیتش]]، در کتابخانه‌اش [[دفن]] شد. [[عمید زنجانی]] داماد آیت الله مرعشی نجفی بود.

مرعشی از [[سادات مرعشی]] است که پس از سی و سه واسطه به [[امام سجاد(ع)]] می‌رسد. پدر وی، [[سید محمود مرعشی]] (<small>متولد [[سال ۱۲۷۰ هجری قمری|۱۲۷۰ق]].</small>)، و مادرش، نوه سید مهدی حسینی بود. آن دو چهار فرزند به نام‌های شهاب‌الدین، ضیاء‌الدین، فاطمه و مرضیه داشتند.<ref>نک: گلی زواره، جامع فضل و فضیلت، ص۱۸</ref>

وی پیش جده پدری‌اش شمس اشرف بیگم، [[قرآن مجید]] و ادبیات عرب را تا کتاب [[مغنی اللبیب|مغنی‌اللبیب]] آموخت.<ref>نک: گلی زواره، جامع فضل و فضیلت، ص۱۲۰</ref> همچنین نزد پدرش مقدمات برخی علوم را آموخت. پس از آن، پدرش او را برای فراگیری علوم ریاضی، هندسه، جغرافیا و... به مدارس جدید فرستاد. شهاب‌الدین پس از ۵ سال با رتبه اول موفق به اخذ گواهی‌نامه عالی آن زمان شد. او پس از اتمام دوره، برخی علوم جدید را پیش اساتید خصوصی یاد گرفت، به طب علاقمند شد و برخی کتاب‌های طبی را پیش پدرش و برخی را پیش میرزا محمد علی معروف به [[مؤید الاطبا]] فراگرفت. وی در شانزده سالگی به تفسیر علاقمند شد و همت‌اش را صرف یادگیری علوم دینی کرد.<ref>نک: گلی زواره، جامع فضل و فضیلت، ص۲۱-۲۲</ref> او پس از تحصیل علوم مختلف در نجف به ایران آمد و در [[ری]]، [[مشهد]]، [[اصفهان]] و [[قم]] هم از اساتید دیگری بهره گرفت. وی پس از رحلت [[آیت‌الله بروجردی]] جزء مراجع تقلید و اولین [[رساله عملیه|رساله عملیه‌اش]] در سال ۱۳۶۶ق منتشر شد.<ref>نک: گلی زواره، جامع فضل و فضیلت، ص۵۸</ref>

شهاب الدین در سال ۱۳۳۶ق در ۲۱ سالگی به [[سامرا]] سفر کرد و حدود سه سال آنجا بود و با شیخ [[عبدالسلام کردستانی]] و شیخ [[نورالدین شافعی]] ملاقات و بحث داشت. در ۱۳۴۰ق به [[کاظمین]] و [[بغداد]] رفت و با [[سیدابراهیم رفاعی بغدادی]] ملاقات داشت و همچنین به [[کربلا]] رفت و از [[عبدالهادی مازندرانی]] اجازه شفاهی گرفت و با موسی اسکویی، محمد ثقة‌الاسلام تبریزی و برادرش، [[علی ثقة‌الاسلام تبریزی|علی]] که از رؤسای [[شیخیه]] بودند ملاقات و مناظره کرد.<ref>گلی زواره، جامع فضل و فضیلت، ص۸۶-۸۸</ref>

مرعشی در [[۲۱ محرم]] سال ۱۳۴۲ق از نجف به ایران مهاجرت کرد و در ۶ صفر همین سال وارد [[کرمانشاه]] شد از آنجا به [[همدان]]، [[زنجان]] و [[تبریز]] رفت و با فامیلش دیدار کرد. او در کرمانشاه از شیخ هادی فرزند [[عبدالکریم کرمانشاهی]] اجازه شفاهی روایت گرفت. در همدان با سید عبدالحسین فرزند [[سید فاضل لاری]] دیدار کرد و از او [[اجازه روایت]] گرفت و نسخه خطی نادری را از وی خریداری کرد. سپس به قصد [[زیارت]] [[امام رضا(ع)]] راهی [[مشهد]] شد. او در [[۲۱ جمادی‌الثانی]] [[سال ۱۳۴۳ هجری قمری|۱۳۴۳ق]]. به [[تهران]] رفت و چند ماهی از اساتید [[ری]] بهره برد. وی در [[۷ شعبان]] ۱۳۴۳ق. وارد قم شد و به درخواست [[شیخ عبدالکریم حائری]] در این شهر ساکن و مشغول به تدریس شد. او در [[سال ۱۳۴۵ هجری قمری|۱۳۴۵ق]]. در قم با دستور عبدالکریم حائری به استقبال شاعر و فیلسوف هندی، رابیندارات تاگور رفت و مباحثاتی با او انجام داد. مرعشی با رحلت آیات سه‌گانه، [[سید صدرالدین صدر|صدر]]، [[سید محمد حجت کوه کمره ای|حجت]] و [[سید محمد تقی خوانساری|خوانساری]] به عنوان یکی از [[مراجع تقلید]] شناخته شد و نخستین رساله‌های عملیه‌اش در سال‌های ۱۳۶۶ تا ۱۳۷۳ ه‍.ق انتشار یافتند. پس از رحلت سید حسین بروجردی، سید شهاب‌الدین مرعشی نجفی به عنوان یکی از مراجع مطرح شد.<ref>نک: گلی زواره، جامع فضل و فضیلت، ص۲۳-۲۴ و ۸۸</ref>

مرعشی، برای انجام سفر [[حج]]، [[مستطیع]] نشد و به درخواست گروهی از تاجران مبنی بر تأمین هزینه حج‌اش پاسخ منفی داد. مرعشی در پاسخ به شخصی که از او پرسید: با وجود این که [[وجوهات]]ی در اختیارتان می‌باشد و مبالغی از آن را به طلاب و فقرا و دیگران می‌دهید، چطور برای حج واجب مستطیع نمی‌باشید؟ گفت: ''این پول‌ها مال من نیست؛ [[سهم امام]] و [[سهم سادات|سادات]] است، کفاره روزه و مانند آن است و هرکدام باید جای خودش مصرف شود. زمانی به حج می‌روم که از دسترنج خودم پولی به دست آورده باشم''. بعد از وفات‌اش بیش از صد حج به نیابت‌اش انجام گرفت.<ref>گلی زواره، جامع فضل و فضیلت، ص۱۱۰-۱۱۱</ref>