پرش به محتوا

سید شهاب‌الدین مرعشی نجفی: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
←‏کودکی، تحصیلات: حذف جمله بی فایده
imported>Kheradmand
imported>Hasaninasab
جز (←‏کودکی، تحصیلات: حذف جمله بی فایده)
خط ۴۳: خط ۴۳:
==کودکی، تحصیلات==
==کودکی، تحصیلات==
[[پرونده:جوانی آیت الله مرعشی نجفی.jpg|200px|بندانگشتی|آیت الله مرعشی در جوانی]]
[[پرونده:جوانی آیت الله مرعشی نجفی.jpg|200px|بندانگشتی|آیت الله مرعشی در جوانی]]
وقتی سید شهاب‌الدین شیرخواره بود، مادرش در ایام عادت به او شیر نمی‌داد و علویه‌ای را برای این زمان اجیر کرده بودند. از نخستین جمله‌هایی که او آموخت جمله (هو الفتاح العلیم) به دست شیخ [[علی رفیش نجفی|علی رُفَیش نجفی]] بود. او به دست پدرش در [[حرم امام علی|حرم امیرالمومنین(ع)]] لباس روحانیت پوشید و پیش جده پدری‌اش شمس اشرف بیگم، [[قرآن مجید]] و ادبیات عرب را تا کتاب [[مغنی اللبیب|مغنی‌اللبیب]] آموخت.<ref>نک: گلی زواره، جامع فضل و فضیلت، ص۱۲۰</ref>
وقتی سید شهاب‌الدین شیرخواره بود، مادرش در ایام عادت به او شیر نمی‌داد و علویه‌ای را برای این زمان اجیر کرده بودند. او به دست پدرش در [[حرم امام علی|حرم امیرالمومنین(ع)]] لباس روحانیت پوشید و پیش جده پدری‌اش شمس اشرف بیگم، [[قرآن مجید]] و ادبیات عرب را تا کتاب [[مغنی اللبیب|مغنی‌اللبیب]] آموخت.<ref>نک: گلی زواره، جامع فضل و فضیلت، ص۱۲۰</ref>


او نزد پدرش مقدمات برخی علوم را آموخت. پس از آن، پدرش او را برای فراگیری علوم ریاضی، هندسه، جغرافیا و... به مدارس جدید فرستاد. شهاب‌الدین پس از ۵ سال با رتبه اول موفق به اخذ گواهی‌نامه عالی آن زمان شد. پس از اتمام دوره، برخی علوم جدید را پیش اساتید خصوصی یاد گرفت، به طب علاقمند شد و برخی کتاب‌های طبی را پیش پدرش و برخی را پیش میرزا محمد علی معروف به [[مؤید الاطبا]] فراگرفت. وی در شانزده سالگی به تفسیر علاقمند شد و همت‌اش را صرف یادگیری علوم دینی کرد.<ref>نک: گلی زواره، جامع فضل و فضیلت، ص۲۱-۲۲</ref> او پس از تحصیل علوم مختلف در نجف به ایران آمد و در [[ری]]، [[مشهد]]، [[اصفهان]] و [[قم]] هم از اساتید دیگری بهره گرفت و تلاش‌های علمی‌اش در ۲۷ سالگی به بار نشست. وی پس از رحلت [[آیت‌الله بروجردی]] جزء مراجع طراز اول تقلید و اولین [[رساله عملیه|رساله عملیه‌اش]] در سال ۱۳۶۶ ه‍.ق منتشر شد.<ref>نک: گلی زواره، جامع فضل و فضیلت، ص۵۸</ref>
او نزد پدرش مقدمات برخی علوم را آموخت. پس از آن، پدرش او را برای فراگیری علوم ریاضی، هندسه، جغرافیا و... به مدارس جدید فرستاد. شهاب‌الدین پس از ۵ سال با رتبه اول موفق به اخذ گواهی‌نامه عالی آن زمان شد. پس از اتمام دوره، برخی علوم جدید را پیش اساتید خصوصی یاد گرفت، به طب علاقمند شد و برخی کتاب‌های طبی را پیش پدرش و برخی را پیش میرزا محمد علی معروف به [[مؤید الاطبا]] فراگرفت. وی در شانزده سالگی به تفسیر علاقمند شد و همت‌اش را صرف یادگیری علوم دینی کرد.<ref>نک: گلی زواره، جامع فضل و فضیلت، ص۲۱-۲۲</ref> او پس از تحصیل علوم مختلف در نجف به ایران آمد و در [[ری]]، [[مشهد]]، [[اصفهان]] و [[قم]] هم از اساتید دیگری بهره گرفت و تلاش‌های علمی‌اش در ۲۷ سالگی به بار نشست. وی پس از رحلت [[آیت‌الله بروجردی]] جزء مراجع طراز اول تقلید و اولین [[رساله عملیه|رساله عملیه‌اش]] در سال ۱۳۶۶ ه‍.ق منتشر شد.<ref>نک: گلی زواره، جامع فضل و فضیلت، ص۵۸</ref>
کاربر ناشناس