محقق حلی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ابوالقاسم جعفر بن حسن بن یحیی بن سعید حلی''' فقیه، اصولی و شاعر بزرگ [[شیعه]] در قرن هفتم و مشهور به محقق حلی و محقق اول است. وی از نامورترین فقیهان عصر خویش بوده است، به حدی که وقتی کلمه «محقق» را بدون قرینه و نشانه‌ای در میان فقها ذکر می‌کنند، شخصیت تحقیقی و علمی او مورد نظر است.

علمای بزرگی مانند [[علامه حلی]]، [[ابن داود حلی]]، [[سید عبدالکریم بن احمد حلی|سید عبدالکریم بن طاووس]] و [[ابن سعید حلی]] از جمله شاگردان اویند. وی مورد احترام خاص [[خواجه نصیرالدین طوسی]] بود.

 

[[شرایع الاسلام]] و [[المختصر النافع فی فقه الامامیة]] از آثار اوست.

محقق حلی در سال ۶۰۲ق در حله واقع در کشور [[عراق]] بدنیا آمد. وی از ابتدا دارای هوشی سرشار و استعدادی شگرف بود. ازهمان سنین کودکی به تحصیل مقدمات علوم متداول عصر خویش پرداخت. ادبیات عرب را که زبان مادریش بود به خوبی فرا گرفت، هیات و ریاضیات و منطق و کلام رابه مقدار لازم تحصیل نمود. آنگاه فقه و اصول را پیش پدر دانشمندش حسن بن یحیی و از محضر فقهای مشهور حله مانند [[ابن نما]] و [[سید فخار موسوی]]، شاگردان فقیه نامی [[ابن ادریس حلی]] تکمیل نمود.

# پدرش شمس الدین [[حسن بن یحیی حلی]].

# [[ابن زهره|ابوالمکارم ابن زهره]]. البته [[شهید مطهری]] می‌نویسد: محقق حلی با یک واسطه شاگرد ابن زهره و ابن ادریس حلی است. در [[الکنی و الالقاب]] ذیل احوال ابن نما می‌نویسد: «[[محقق کرکی]] در وصف حلی گفته است اعلم اساتید محقق در [[فقه]] [[اهل بیت(ع)]] محمد بن نمای حلی و اجل اساتید او ابن ادریس حلی است». ظاهرا مقصود کرکی این است که اجلِّ اساتیدِ ابن نما، ابن ادریس است، زیرا ابن ادریس در ۵۹۸ درگذشته است و محقق در ۶۷۶ درگذشته است و قطعا محقق حوزه درس ابن ادریس را درک نکرده است و در [[ریحانه الادب]] می‌نویسد: «محقق حلی، شاگرد جد و پدر خویش، و سید فخار بن معد موسوی و ابن زهره بوده است؛ این اشتباه است» زیرا محقق ابن زهره را که در ۵۸۵ درگذشته است درک نکرده است، بعید نیست که پدرِ محقق حلی، شاگرد ابن زهره بوده است.<ref> مطهری، مرتضی، آشنایی با علوم اسلامی، ج۳، ص۸۱-۸۲.</ref>

# ابوحامد [[نجم الاسلام محمد حلبی]].

# شمس الدین ابوعلی [[فخار بن معد موسوی]].

# سید مجد الدین [[علی بن حسن عریضی]].

# تاج الدین [[حسن بن علی بن دربی]].<ref> امین، سید محسن، اعیان الشیعة، ج۴، ص۹۱؛ خوانساری، محمدباقر، روضات الجنات، ج۲، ص۱۸۸.</ref>