هبوط: تفاوت میان نسخه‌ها

برخی نیز معتقدند هبوط به جهت [[عقاب|عقوبت]] حضرت آدم و حوا نبوده بلکه مصلحت بر این بوده که اینان هبوط به زمین داشته و به [[تکلیف]] و مشقت دچار گردند تا در نهایت به [[سعادت]] برسند.

هبوط در لغت به معنای «پایين قرار گرفتن به صورت اجبار» است.<ref>راغب اصفهانی، مفردات الفاظ قرآن، ۱۴۱۲ق، ص۸۳۲.</ref>

هبوط گاهی برای کوچک کردن مخاطب استفاده می‌شود همانند آنچه برای هبوط [[شیطان]] وجود دارد.<ref>سوره  اعراف، آیه ۱۳.</ref>

همچنین کلمه هبوط گاه در غیر معنای مذکور استفاده می‌شود.<ref>سوره بقره، آیه۶۱</ref>

پیرامون [[ابلیس]] یک دستور خروج وجود دارد که پس از سجده نکردن بر آدم، به او ابلاغ شده است.<ref>سوره حجر، آیه ۳۴.</ref> همچنین یک دستور به هبوط وجود دارد که پس از فریب آدم و حوا در خوردن میوه ممنوعه، گفته شد: «قال فَاهْبِطْ مِنْها؛ (خداوند) گفت: از آن (مقام و مرتبه‏‌ات) فرود آی».<ref>سوره اعراف، آیه ۱۳.</ref>  

مفسران برای جمع بین دو دستور به خروج و هبوط و چگونگی اجازه ورود به بهشت پس از دستور به خروج، توجیهاتی را ذکر کرده‌‌اند.<ref>فخر رازی، مفاتیح الغیب، ۱۴۲۰ق، ج ۳، ص ۴۶۳؛ قرطبی، الجامع لأحكام القرآن، ۱۳۶۴ش، ج۱۱، ص۲۵۸.</ref>

==هبوط، اقتضای حکمت الهی==