سید عبدالحسین شرف‌الدین: تفاوت میان نسخه‌ها

| عنوان =سید عبدالحسین شرف الدین عاملی

| تصویر =شرف الدین عاملی.jpg

| نام کامل =

| لقب =علامه شرف الدین

دو کتاب ''[[المراجعات (کتاب)|المراجعات]]'' و ''[[النص و الاجتهاد]]'' برای اثبات حقانیت شیعه با ادبیاتی علمی و به دور از توهین از برترین آثار او به شمار می‌رود. این دو کتاب به زبان‌های مختلف ترجمه شده و توجه بسیاری از [[مسلمانان]] شیعه و سنی را به خود جلب کرده است.

==زندگی‌نامه==

سید عبدالحسین شرف‌الدین سال ۱۲۹۰ق در [[کاظمین]] متولد شد.<ref> نقباءالبشر، آقا بزرگ تهرانی، ج ۳، ص۱۰۸۰</ref> او فرزند سید یوسف شرف الدین و زهرا صدر، دختر آیة الله سیدهادی صدر و خواهر [[سید حسن صدر]]، عالم دینی معروف و صاحب کتاب [[تأسیس الشیعة لعلوم الاسلام]] بود. نسب وی به ابراهیم المرتضی، فرزند [[امام کاظم(ع)]] می‌رسد.

===مهاجرت به نجف===

پدرش هنگامی که شرف الدین یک ساله بود برای تحصیل از [[کاظمین]] به [[نجف]] مهاجرت کرد، و در ۶ سالگی او را برای تعلیم به مکتب‌خانه فرستاد. سید عبدالحسین در ۸ سالگی به همراه خانواده به سرزمین پدران خود [[جبل عامل|جَبَل عامِل]] رفت. در ۱۷ سالگی با دختر عمویش ازدواج کرده و پس از فراگیری مقدمات علوم دینی نزد پدر، هنگامی که ۲۰ ساله بود برای ادامه تحصیل به نجف بازگشت. وی در ۳۲ سالگی [[اجازه اجتهاد]] گرفت.

از ورود شرف الدین به سامرا یک سال نگذشته بود که [[میرزای شیرازی]] -مرجع بزرگ شیعیان- سامرا را ترک و به نجف اشرف عزیمت کرد. خروج میرزا از سامرا باعث شد که [[حوزه علمیه سامرا]] به یک‌باره تعطیل و تمام معلمان و شاگردان، از جمله شرف الدین و دیگر عالمان و مدرسان راهی نجف شوند. او همزمان با تحصیلات [[فقه]] و [[اصول فقه|اصول]] به مطالعه جدی [[حدیث|احادیث]] از منابع معتبر [[شیعه]] و [[اهل سنت|سنی]]، مطالعه تاریخ اسلام و [[علم کلام|اعتقادات]] مشغول شد و ادبیات عرب و نویسندگی را نیز فراگرفت.

===بازگشت به لبنان===

وی پس از ۱۲سال تلاش در ۱۳۲۲ق به [[لبنان]] بازگشت. پس از ۳سال اقامت در شهر «شحور»، به دعوت مردم '''[[صور]]''' در جنوب لبنان راهی آنجا شد. وی با تأسیس [[حسینیه صور]]،<ref> حیاة الامام شرف الدین، ص۸۵.</ref> مرکزی برای برگزاری برنامه‎های گوناگون دینی و اجتماعی ایجاد کرد.

===مبارزات سیاسی===

در آن زمان مردم [[لبنان]] نیز بسان دیگر مردم سرزمین‌های اسلامی خواستار استقلال کشورشان و رهایی از زیر سلطه [[عثمانی]] بودند. شرف الدین در کنار مردم وارد میدان مبارزات سیاسی و درگیری‌های اجتماعی شد. پس از شکست عثمانی، لبنان تحت قیمومیت [[فرانسه]] قرار گرفت که واکنش علما را به دنبال داشت و شرف الدین نیز علیه فرانسویان [[فتوا]]ی [[جهاد]] داد.<ref> النص والاجتهاد، شرف الدین، مقدمه سید محمدصادق صدر، ص۱۴ و ۱۵.</ref>

در سال ۱۳۶۱ق مدرسه دخترانه «الزهرا» را تأسیس کرد که مخالفان با فشار دولت آن را بستند اما شرف الدین کلاس‌های آن سال را در خانه خود برپا کرد و سال بعد، مجدداً این مدرسه بازگشایی شد.<ref> شرف الدین، ص۲۲۵.</ref> بعدها دانشکده جعفریه را نیز تأسیس کرد.<ref> حیاه الامام شرف الدین، ص۹۱.</ref>

====سخنرانی‌های اثرگذار====

شرف الدین سخنوری توانا بود و در شهرها و کشورهای مختلف علاوه بر مواعظ معمول دینی، تلاش فراوانی در جهت اتحاد مسلمانان انجام داد که مورد توجه عالمان [[اهل سنت]] نیز قرار می‌گرفت. او از مسلمانان می‌خواست تعصبات مذهبی و گروهی رایج را کنار گذاشته و با حفظ احترام به ریشه‌های اختلافات بپردازند. برخی از این سخنان در ادبیات سیاسی به یادگار ماند، از آن جمله:

* «لاینْتَشِرُ الْهُدی الاَّ مِنْ حَیثُ اِنْتَشَرَ الضَّلال؛ یعنی از همانجا که گمراهی انتشار یافته است، باید هدایت انتشار یابد».

====مناظره با پادشاه وقت سعودی====

هنگامی که سید شرف الدین در ایام [[حج]] نزد عبدالعزیز حاکم وقت سعودی رفت یک [[قرآن]] که در جلدی پوستین قرار داده شده بود به او هدیه داد. «عبدالعزیز» هدیه را گرفت و بوسید. شرف الدین گفت چگونه این جلد را می‌بوسی و تعظیم می‌کنی در حالی که چیزی جز پوست یک بز نیست!

برخی از استادان برجسته او عبارت‌اند از:

{{ستون-شروع}}

* [[میرزا حسین نوری]] (متوفی ۱۳۲۰ ق)<ref>شرف الدین، محمدرضا حکیمی، ص۵۳.</ref>

{{پایان}}

==آثار==

{{اصلی|آثار سید عبدالحسین شرف‌الدین}}

[[ur:سید عبدالحسین شرف الدین عاملی]]

[[fr:Sayyid Abd al-Husayn Sharaf ad-Dîn]]

[[رده:فقیهان شیعه قرن ۱۴ (قمری)]]