زکریا (پیامبر): تفاوت میان نسخه‌ها

با انگیزه هایی که برای حضرت زکریا در سن کهنسالی بوجود آمد، از خداوند درخواست فرزند می کند که خداوند [[یحیای نبی]] را به او عطا می‌کند. وی تا سن کهنسالی درخواستی برای داشتن فرزند از خداوند نداشت تا اینکه حنه مادر حضرت مریم (او هم مانند همسر زکریا نازا بود) نذر کرد اگر خداوند به او فرزندی عنایت کند او را خادم معبد قرار دهد.[[حضرت مریم(س)]] به دنیا آمد و کفالتش به عهده زکریا بود و از نزدیک عنایات خداوند به مریم(س) مانند نزول غذاهای بهشتی را می‌دید. در آن لحظات بود که زکریا دست به دعا بلند می‌کند و می‌گوید: خداوندا! از طرف خود،‌ فرزند پاکیزه ای به من عطا بفرما که تو دعا را می‌شنوی. <ref>آل عمران ۳۸  هنالک دعا زکریا ربه قال رب هب لی من لدنک ذریة طیبة</ref> انگیزه دیگر زکریا این بود که وارث امینی نداشت و از خداوند می خواهد فرزندی داشته باشد که از او ارث ببرد. موالی و اطرافیان زکریا که از او ارث می بردند مورد تایید وی نبودند. دعای وی که در آیات [[سوره مریم]] آمده است اینگونه است: من از بستگانم بعد از خودم بیمناکم و همسرم نازا است، تو از نزد خود جانشینی به من ببخش که وارث من و و دودمان [[یعقوب]] باشد و او را مورد رضایتت قرار بده. <ref>و انی خفت الموالی من ورائی و کانت امراتی عاقرا. فهب لی من لدنک ولیا یرثنی و یرث من آل یعقوب و اجعله رب رضیا. سوره مریم۵و۶</ref>

گفته می شود؛ دعای زکریا برای داشتن وارث به این معنا نبوده است که از خداوند فرزند صلبی درخواست داشته است. بلکه با توجه به عقیم بودن همسرش از خداوند می خواهد که از دختران همسر سابقش خداوند به او نوه ایی بدهد که از او ارث ببرد. <ref>بهبودی، بازنگرى تاريخ انبياء در قرآن،  در مجله فصلنامه پژوهشهای قرآنی</ref> نگرانی زکریا از وارثان مربوط به امور مالی بوده است. اموال او و همسرش که از نسل سلیمان بن داود بود که ثروت بزرگی محسوب می شد مورد نگرانی زکریا بود که به دست نااهلان از فامیل او برسد. به همین دلیل است که [[حضرت زهرا(س)]] هم برای گرفتن ارث مالی خود یعنی [[فدک]] به همین آیات استناد می کند. بعضی از مفسرین شیعه ارث را عام معنا کرده اند که ارث مالی و معنوی را شامل می شود. <ref>طبرسی، مجمع‌البيان، ج ۵-/ ۶،ص ۷۷۷ِ ؛ مکارم شیرازی،‌تفسیر نمونه، ۱۳۸۷ش،‌ج۱۳ ص ۱۰</ref>

===درخواست نشانه ازخداوند===

زکریا از خداوند در خواست نشانه و آیه می‌کند. نشانه این بود که با کسی صحبت نمی کند و فقط با خداوند در هنگام مناجات صحبت می‌کند.<ref> قَالَ رَ‌بِّ اجْعَل لِّي آيَةً ۖ قَالَ آيَتُكَ أَلَّا تُكَلِّمَ النَّاسَ ثَلَاثَةَ أَيَّامٍ إِلَّا رَ‌مْزًا وَاذْكُر‌ رَّ‌بَّكَ كَثِيرً‌ا وَسَبِّحْ بِالْعَشِيِّ وَالْإِبْكَارِ‌ آل عمران ۴۱</ref>مفسرین در معنا و دلیل این نشانه اختلاف نظر دارند. بعضی معتقدند که منظور از این صحبت نکردن با مردم همان روزه سکوت است که جهت شکرگزاری از خداوند بوده است و البته روزه سکوت در آن زمان مشروع بوده است. <ref>طیب،‌أطیب البیان فی تفسیر القرآن، ۱۳۷۸ش، ج۳،‌ص۱۹۳</ref> اما افرادی که یکی از سه نظر زیر را پذیرفته اند معتقدند که این صحبت نکردن غیر اختیاری بوده است و زکریا توان سخن گفتن با مردم را نداشته است و فقط در مناجات با خداوند زبانش باز بوده است.

*علامه طباطبایی معتقد است؛ زکریا برای تشخیص اینکه این نداء از ناحیه خداوند بوده یا القاء شیطان است، از خداوند طلب نشانه کرده‌است. <ref>علامه طباطبایی، المیزان، ج۳، ص۱۸۰.</ref>

*شیخ طبرسی معتقد است که این نشانه برای فهمیدن زمان بارداری همسرش بوده‌است. <ref>طبرسی،‌ مجمع‌البیان، ج۲، ص۷۴۵</ref>

*درخواست نشانه جهت ازدیاد یقین و [[ایمان]] بوده است. همانطور که [[ابراهیم|ابراهیم نبی]] برای ازدیاد یقین و ایمان از خداوند طلب نشانه می کند. <ref>درزی، حضرت زکریا (ع) و درخواست آیه با تأکید بر دیدگاه علامه طباطبایی، در مجله بینات،‌شماره ۸۵،‌ تابستان۹۵ش،‌ص۶۱</ref>