آیه شفاء: تفاوت میان نسخه‌ها

# عده‌ای از مفسران آیات قرآن را برای درمان بیماری‌های جسمی نیز مفید دانسته‌اند.<ref>ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۱۲، ص۲۷۷؛  فخررازی، التفسیرالکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۲۱، ص۳۸۹؛ خواجه عبدالله انصاری،  کشف الأسرار، ۱۳۷۱ش، ج۵، ص۶۱۲؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۶، ص۶۷۳؛ حسینی شاه عبدالعظیمی، تفسیر اثنی عشری، ج۷، ص۴۳۱.</ref> هچنین به گزارش نظامی برخی از پزشکان در زمان قدیم هنگامی که از درمان بیماری ناامید می‌شدند بعد از خواندن دو رکعت [[نماز]] و [[سوره فاتحه]]، «آیه شفاء» را برای بهبودی مریض می‌خواندند و مریض شفا می‌گرفت.<ref>نظامی، مجمع النوادر، ۱۳۶۴ش، ص۷۰.</ref>

# بنا بر نظر [[فیض کاشانی]]، معانی آیات قرآن برای شفای بیماری‌های روحی و الفاظ قرآن برای درمان بیماری‌های جسمی است.<ref>فیض کاشانی، تفسیر الصافی، ۱۴۱۵ق، ج۳، ص۲۱۳.</ref>

=== رحمت ===

علامه طباطبایی معتقد است واژه «رحمت» در آیه به معنای نورانی شدن قلب انسان با علم و [[یقین]] بوده و انسان بدین واسطه پس از برطرف شدن شبهه، شک و بیماری‌های اخلاقی اعتقادی به [[فطرت|فطرت اصلی]] خود بازمی‌گردد.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۳، ص۱۸۴.</ref> به همین سبب است که  قرآن چون شفاست؛ نخست دل‌ها را از بیماری‌ها شفا می‌دهد و در مرتبه بعد با رحمتش فطرت از دست رفته دل ها را به آنها باز می‌گرداند.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۳، ص۱۸۴.</ref>  طبرسی نیز در کتاب [[مجمع البیان]] منظور از رحمت را نعمت دانسته‌ است.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۶، ص۶۷۳.</ref> همچنین در [[تفسیر نمونه]]، شفاء به پاکسازی دل انسان و رحمت  به نوسازی تعبیر شده است.<ref>مکارم شیرازی، نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱۲، ص۲۳۷.</ref>