ایالات متحده آمریکا: تفاوت میان نسخه‌ها

بر اساس آمار مجمع جهانی اهل‏بیت(ع) از شیعیان ایالات متحده آمریکا در سال 2008، جمعیت شیعیان این کشور 2.300.000 نفر یعنی در حدود 0.8 درصد از کل جمعیت آمریکاست. انجمن دين و زندگي اجتماعی « ‏PEW» جمعیت‏ شيعيان ایالات متحده آمریکا در سال 2009 را

368.000 - 245.000 نفذ تخمین زده است.<ref>[http://www.ahlulbaytportal.com/fa.php/page,3206A5141.html پورتال اهل‌بیت(ع) ـ وابسته به مجمع جهانی اهل‏بیت(ع)، آمار شیعیان ایالات متحده آمریکا]</ref>

جامعه [[شیعیان]] آمریکا را در وهله نخست می‏ توان به دو گروه بزرگ تقسیم کرد:

نخستین گروه شیعیان مهاجر، از حدود صد و هشتاد سال پیش، از [[لبنان]] و [[سوریه]] به آمریکا مهاجرت کردند و در شهرهای دیترویت میشیگان و راس و داکوتای شمالی ساکن شدند. این مهاجرت بین سال‏های 1824 تا 1878 صورت پذیرفته است. در سال 1924، دولت آمریکا قانونی را تحت عنوان «قانون منع ورود آسیایی ‏ها» (Asian Exelusion Act)، که به نوعی مفهوم نژادپرستی را نیز دربرداشت، وضع کرد و با تمسک به آن، از ورود آسیایی‏ هایی که از نظر آنان رنگین‏ پوست محسوب می ‏شدند و از نظر فرهنگ و رفتار، با سفیدپوستان اروپایی‏ تبار آمریکا متفاوت بودند، ممانعت کرد.

پس از جنگ جهانی دوم، این قانون تعدیل شد و آسیایی‌‏ها ـ از جمله [[مسلمانان]] و شیعیان ـ توانستند به آمریکا مهاجرت کنند. اینک بزرگ‏ترین جمعیت شیعی در آمریکا در شهر دیترویت میشیگان، با سیصد هزار آمریکایی عرب ‏تبار ساکن است. در جنوب شرقی این شهر، یکی از بزرگترین مساجد آمریکا، یعنی مرکز اسلامی آمریکا، در سال 1920 میلادی ساخته شد. این مرکز، نزدیک کارخانه ماشین ‏سازی فورد آمریکا ساخته شده است؛ زیرا بیشترین مهاجران عرب، در بدو ورود به آمریکا در آن کارخانه مشغول به کار شدند.

رهبر فعلی این گروه، شخصی به نام «حسن قزوینی» است که در [[کربلا]] متولد شده و تقریباً ده سال نیز در [[حوزه علمیه قم]] مشغول به تحصیل بوده و در سال 1992 به آمریکا مهاجرت کرده است. در بالای سر در ورودی این مسجد، عکس بزرگی از او در کنار عکس «جورج بوش» به چشم می‏ خورد.

گفتنی است که شیعیان مهاجر، تنها عرب‏ تبار نیستند، بلکه ایرانی ‏ها، پاکستانی‏ ها و دیگر ملیت‏ های غیر عرب نیز در میان آنان وجود دارند. به طور کلی، نکته مهم درباره شیعیان مهاجر، آن است که این گروه، غالباً فعالیت سیاسی ندارند و بیشتر مایل هستند خود را با فرهنگ و آداب آمریکا تطبیق دهند. آنان می ‏خواهند مانند آمریکایی ‏ها زندگی کنند و آمریکا را نه برای تبلیغات دینی، بلکه صرفاً برای کسب معاش و به عنوان محلی مناسب برای زندگی انتخاب کرده اند، هر چند نیازهای مربوط به دینشان، از جمله مراسم ازدواج، طلاق و تدفین مردگان، آنان را به سوی مراکز اسلامی می‏ کشاند. معمولاً این گونه مراکز اسلامی، محلی برای تجمع هم ‏ولایتی ‏ها، تدریس و یادگیری زبان مادری و... می‏ باشند.

اما گاه مراکزی به چشم می ‏خورند که محلی برای تجمع مسلمانان، بدون توجه به قومیت و ملیت، می‏ باشند؛ مانند مرکز اسلامی [[آیت‏ الله]] [[سید ابوالقاسم خوئی|خویی]] در نیویورک، که معمولاً ایرانی ‏ها، عراقی‏ ها، لبنانی‏ ها، خوجه ‏های پاکستانی و آمریکایی‏ ها در مراسم آن شرکت می‏ کنند و یا مرکز امام علی(ع) در نیویورک، که هرچند بیشتر فعالان آن ایرانی هستند، ملیت‏ های دیگر نیز به آنجا رفت ‏وآمد می‏ کنند.

درباره فعالیت سیاسی مهاجران شیعه، این نکته نیز اهمیت دارد که گروه‏ هایی مانند سلطنت ‏طلبان ایرانی، که با رضا پهلوی در کالیفرنیا همکاری می ‏کنند، برخی از پیروان نهضت آزادی، پیروان خط امام(ره) و حتی منافقان نیز اکنون از فعالان سیاسی در آمریکا هستند.

غیر از مراکزی که مدیریت آنها با اشخاص روحانی است، مراکزی نیز وجود دارند که اداره آنها با اشخاصی است که هیچ سنخیتی با اسلام و شیعه ندارند، بلکه ضد علمای اسلام و از لحاظ سیاسی، ضد دولت ایران هستند. معمولاً سرپرستی این گونه مراکز، با پزشک یا مهندس فعالی است که خود پیشنماز هم می ‏شود، بدون آنکه اطلاعی از اسلام و فقه داشته باشد.

این گونه مراکز، از نظر سیاسی، کاملاً لیبرال هستند. خانم ‏ها از نظر حجاب، در این مراکز (و فقط در محدوده این مراکز) به یک روسری اکتفا می‏ کنند و حتی در برخی موارد، پیشنمازی را هم بر عهده می ‏گیرند!

صدها گروه شیعی دیگر نیز در آمریکا وجود دارند؛ از جمله، گروه «انصار الله» که گروهی است با اعضای سیاه‏پوست از مهاجران سودانی و آمریکایی و دارای اعتقادات عجیب و غریب. رهبر این گروه، سودانی است و معتقد است پیامبر اسلام و همه ائمه علیهم‏السلام سیاه‏پوست بوده‏ اند و اعراب نژادپرست، ابوبکر را که سرخ‏پوست بود، به دلیل رنگ پوستش، بر [[حضرت علی (ع)]] ترجیح دادند.

*'''گروه دوم: آمریکایی ‏های شیعه:'''

گروه دوم، آمریکایی‏ های سیاه‏پوست و سفیدپوستی هستند که از راه‏ های گوناگون، از جمله با تبلیغات [[تصوف]]، شیعه شده‏ اند.

تصوف در آمریکا بیشتر از طریق فرقه نعمت‏ اللهی دکتر نوربخش و فرقه شیخ فضل‏ الله حائری عراقی تبلیغ می ‏شود. البته صوفی ‏ها در آمریکا فرقه ‏ها و شاخه ‏های متعددی دارند و معمولاً هم کمتر اهل فعالیت سیاسی هستند.

شیعیان سیاه‏پوست آمریکا بیش از هر گروه دیگری با سیاست آمریکا مخالفت می‏ کنند، سیاست و فرهنگ آمریکا را ظالمانه می‏ دانند و با هر وسیله‏ ای، حتی با پوششی غیر متعارف به مقابله با آن می‏ پردازند.

شیعیان آمریکایی آفریقایی‏ تبار، به ‏ویژه، به بعد عرفانی [[امام خمینی]] علاقه خاصی دارند. نکته درخور توجه درباره شیعیان آمریکا این است که گروه شیعیان مهاجر، بیشتر در جهت همگون شدن با فرهنگ آمریکا و آمریکایی حرکت می‏ کنند، در حالی که گروه دوم، یعنی آمریکایی های شیعه ‏شده همواره در مخالفت با آمریکا ـ در عرصه‏ های سیاست و فرهنگ ـ هستند. این دوگانگی، گاه این دو گروه را در برابر یکدیگر قرار می‏‌دهد.

گروه ‏های شیعی دیگری نیز در آمریکه فعال هستند؛ از جمله گروه [[خوجه‌های اثناعشری|خوجه ‏ها]] در کینز نیویورک که به علت فعالیت‏های انتشاراتی‏شان مشهور هستند. آنان کتاب Tahrike Tarsile Quran را چاپ کرده‌‏اند. عضو بسیار فعال این گروه، «عون علی خلفان» است که ترجمه انگلیسی [[قرآن]] را از شاکر و ترجمه میر احمد علی را برای اولین ‏بار در سال 1988 چاپ کرد.

سازمان دیگری به نام [[سازمان تشکلهای شیعیان اثنی عشری آمریکای شمالی]] در سال 1986 تأسیس شده است که برای ایجاد وحدت میان شیعیان آمریکایی شمالی تلاش می ‏کند و اعضای آن، سازمان‏ ها و مراکز شیعی هستند؛ نه افراد. این مرکز، زمینه همکاری سازمان ‏های تابعه در امور دینی، آموزشی، اجتماعی و اقتصادی را فراهم می‏ کند.

سازمان بسیار مهم و مشهور دیگری در آمریکا وجود دارد به نام فدراسیون جهانی جوامع مسلمان شیعه خوجه که مدیریت آن را حاج «حسین ولجی» عهده دار است.

البته سازمان‏ها و مراکز شیعی دیگری نیز وجود دارند که به فعالیت مشغولند؛ ولی آنچه باید بدان توجه کنیم، این است که، مسلمانان و به طور خاص، شیعیان در آمریکا سیری همچون سیر تاریخی یهودیان آمریکا دارند؛ بدین معنا که یهودیان در آمریکا به سه گروه مشخص ارتدوکس، اصلاح شده و بینابین، که آنان خود به آن محافظه ‏کار می‏ گویند، تقسیم شده‏ اند. مسلمانان نیز به همین گونه، به سه گروه تقسیم شده ‏اند:

#گروهی که بسیار مقید به آداب اسلامی هستند، می‏ خواهد مسلمانی خوب باقی بمانند و از فرهنگ غالب آمریکا رنج می‏ برند. این گروه، شامل مهاجران و نیز آمریکایی ‏های مسلمان شده می‏ باشند.

#گروه دیگر، می ‏خواهند همچون آمریکایی‏ ها زندگی کنند و می‏ کوشند خود را هر چه بیشتر با فرهنگ آنان سازگار کنند و ارزش‏ های غالب آمریکا را ارزش واقعی می‏ دانند. تنها برخی از مهاجران و نیز برخی از آمریکایی ‏های مسلمان شده، این طرز تلقی را دارند؛ زیرا اسلام، در عمل، راحت‏ تر از فرهنگ غرب است.

#گروه سوم، مسلمانانی هستند که نه به شدت گروه اول و نه به بی‏خیالی گروه دوم هستند. پس از یازدهم سپتامبر، گرایش‏ ها شدیدتر هم شد. گروهی از شیعیان، در اثر فشارهای دولت آمریکا، مأیوس شده و از سازگاری با فرهنگ و سیاست آمریکا دست برداشته و حتی برخی حاضر به بازگشت به کشورهای خود شده ‏اند. برخی دیگر نیز تلاش کرده‏ اند بیشتر دور هم جمع شوند. از نظر جامعه ‏شناسی معلوم نیست چه وضعیتی پیش خواهد آمد. برخی دیگر نیز با دولت آمریکا برای جنگ علیه تروریسم اعلام همکاری کرده ‏اند و به ویژه، برخی از گروه‏ های شیعه، این تروریسم را به سنّی ‏ها و بنیادگراها نسبت می‏ دهند و قائلند آنان که حاضر به سازش و مصالحه با آمریکا نیستند، همین بنیادگراهای تروریست هستند.

مردم آمریکا نمی‏ دانند تفاوت میان [[سنی]] و [[شیعه]] چیست. آنان حتی نمی ‏دانند که سیک‏ها مسلمان نیستند و به همین علت، بسیاری از آنان را به خاطر عمامه ‏شان مورد ضرب و شتم قرار داده‏ اند و کار به جایی رسید که سیک‏ها مجبور شدند روی لباسشان علامت مخصوصی بگذارند و بگویند ما مسلمان نیستیم.<ref>[http://www.ahlulbaytportal.com/fa.php/page,3209A8025.html پورتال اهل‌بیت(ع) ـ وابسته به مجمع جهانی اهل‏بیت(ع)، نگاهی گذرا به وضعيت تشيع در آمريكاى امروز]</ref>