تأویل: تفاوت میان نسخه‌ها

{{جمع شدن}}

در این ۷ مورد، مراد از تأویلِ رؤیا، علم به حقایقی است که در ورای رؤیا وجود دارد و نقطه شروع در تأویل، صورت‌های نمادینی است که شخص خواب بیننده در رؤیای خود دیده است. تأویل کننده با اطلاعی که از حقایق ماورای نمادها دارد می‌تواند به آنچه در [[عالم غیب]] در آن باره مقدّر شده خبر دهد، بنابراین غایت علمی رؤیا که همان تأویل رؤیاست، تقدیری است که در عالم ماورای حس رقم خورده است، از همین روست که یوسف علیه‌السلام پس از بیان تأویل رؤیای دو رفیق زندانی خود گفت: {{متن قرآن|قُضِی الاَمرُ الَّذی فیهِ تَستَفتیان|ترجمه= امری که شما دو تن از من جویا شدید مقدّر شده است|سوره= یوسف|آیه= ۴۱}} گفتنی است که مطابق برخی آیات قرآن، حوادثی که در این عالم اتفاق می‌افتد قبلا در کتابی نوشته شده است.<ref>المیزان، ج۱۹، ص۱۶۷؛ مخزن العرفان، ج۱۳، ص۱۵۲؛ نک: حدید، ۲۲</ref>

پس تأویل رؤیا ارجاع آن به حقایقی است در عالم غیب که نمادهای دیده شده در رؤیا نشان آن حقایق است. البته خواب‌هایی هم هستند که صرفاً از حدیث نفس ناشی می‌شوند و هیچ واقعیتی در ورای آنها نیست.<ref>فتح القدیر، ج۳، ص۳۱</ref>

برخی مفسران نیز اظهار داشته‌اند که ممکن است کلمه «‌احادیث‌» در آیاتِ یاد شده بر هر سه مورد یعنی رؤیا، حوادث و سخن دلالت داشته باشد؛ به این معنا که یوسف تأویل هر سه را می‌دانسته است.<ref>فتح القدیر، ج۳، ص۱۴؛ الکاشف، ج۴، ص۲۸۷</ref> در مورد حرفِ «‌مِنْ‌» در عبارت «‌مِن تَأویلِ الاَحادیثِ‌» که در هر سه آیه آمده گفته شده است که براساس آن، حضرت یوسف علیه‌السلام تنها به برخی از سطوح تأویل آگاه بوده است.<ref>ر. ک:التفسیر الکبیر، ج۱۸، ص۲۱۷؛ بیان السعاده، ج۲، ص۳۴۷</ref>

{{پایان جمع شدن}}

= پانویس ==