داغستان: تفاوت میان نسخه‌ها

'''جمهوری خودمختار داغِستان''' (Respublika Dagestan، به روسی: Респу́блика Дагеста́н)، از جمهوری‌های خودمختار فدراسیون [[روسیه]] در شرق قفقاز و ساحل غربی دریای خزر که حدود صدهزار نفر از جمعیت دو میلیون و دویست هزار نفری آن، [[شیعه]] هستند. پایتخت آن ماخاچکالا (مَخاچ‌قلعه) است. ورود تشیّع به داغستان را زمان انعقاد [[عهدنامه ترکمنچای]] دانسته‌اند که طی آن ۱۷ شهر [[ایران]] که بیشتر شیعه‌نشین بودند تحت تسلّط [[روسیه]] قرار گرفتند. بیشتر شیعیان داغستان در شهرهای [[دربند]] و [[ماخاچکالا]] سکونت داشته و مقلد [[محمد فاضل لنکرانی]] و [[سید علی حسینی خامنه‌ای|سید علی خامنه‌ای]]، از [[فهرست مراجع تقلید شیعه|مراجع تقلید ایران]] هستند. در کنار شیعه، فرقه‌های مذهبی صوفی‌گری ([[قادریه]] و [[نقش‌بندیه]]) و نیز مکتب‌های [[محمد بن ادریس شافعی|شافعی]] و [[سلفیه|سَلَفی]] نیز در این منطقه رواج دارد.

درسال ۱۳۸۶ش مرکز پژوهشی اهل‌بیت(ع) در داغستان تأسیس شد که به فعالیت‌هایی مانند برگزاری برنامه‌های فرهنگی - پژوهشی، ترجمه متون از زبان‌های عربی، فارسی، ترکی و انگلیسی به زبان روسی و راه‌اندازی کتابخانه می‌پردازد. همچنین مسجد جامع دربند، مسجد خامنه ماخاچکالا و مسجد ایرانی‌های دربند از مساجد فعال در داغستان است.

== اطلاعات عمومی==

داغستان به معنای سرزمین کوهستان‌هاست.<ref>اشراقی، [https://www.hawzahnews.com/news/417145/ «جایگاه شیعیان و مسلمانان در جمهوری داغستان»]، خبرگزاری حوزه.</ref> این کشور حدود دو میلیون و دویست هزار نفر جمعیت دارد<ref>پاتخو لایو، [http://mto.journals.miu.ac.ir/article_5153.html «اوضاع دینی- مذهبی داغستان با تاکید بر مذهب تشیع»]، مجله مطالعات تاریخی امت‌اسلامی.</ref> و از جمهوری‌های خودمختار فدراسیون [[روسیه]] است<ref>اشراقی، [https://www.hawzahnews.com/news/417145/ «جایگاه شیعیان و مسلمانان در جمهوری داغستان»]، خبرگزاری حوزه.</ref> که در ساحل غربی دریای خزر و منطقه شرقی قفقاز شمالی واقع شده‌است، از شمال با جمهوری خودمختار کلموک، از شرق با دریای خزر، از جنوب با [[آذربایجان (کشور)|آذربایجان]] و از جنوب غربی با [[گرجستان]] و جمهوری‌های خودمختار کارباردین-بالکار و اوستیای شمالی همسایه است. مساحت آن ۵۰۳۰۰ کیلومتر مربع و پایتخت آن ماخاچکالا (مخاچ‌قلعه) است.<ref> آکینر، اقوام مسلمان اتحاد شوروی، ۱۳۶۶ش، ص۱۵۴.</ref>