احمد الحسن: تفاوت میان نسخه‌ها

به‌گفته علی محمدی هوشیار، جریان احمد الحسن مسائل ضروری و مسلم در مذهب تشیع را هدف قرار داده است؛ از جمله تغییر در تعداد ائمه معصوم، تغییر مفهوم و محدوده عصمت، و نیز مصادره مفهوم مهدویت و قائمیت.<ref>محمدی هوشیار، درسنامه نقد و بررسی جریان احمد الحسن البصری، ۱۳۹۹ش، ص۳۹.</ref> وی همچنین گفته است که پیروان احمد الحسن معتقدند وی قائم است و با شمشیر قیام خواهد کرد و به‌مدت هشت ماه مردم را قتل‌عام خواهد کرد و بر این اساس اگر آنان در زمین قدرت پیدا کنند، به‌مدت هشت ماه متوالی دست به کشتار می‌زنند.<ref>محمدی هوشیار، درسنامه نقد و بررسی جریان احمد الحسن البصری، ۱۳۹۹ش، ص۴۰.</ref> بنابر آنچه محمدی هوشیار در کتاب خود و به‌نقل از استفتائات احمد الحسن آورده، وی ضمن محترم نشمردن اموال مخالفان، تصاحب مال آنان را جایز خوانده است.<ref>محمدی هوشیار، درسنامه نقد و بررسی جریان احمد الحسن البصری، ۱۳۹۹ش، ص۴۰-۴۱.</ref>

به‌گفته نصرت‌الله آیتی در کتاب ناقوس گمراهی، بیشتر روایات مورد استناد احمد الحسن در راستای اثبات ادعاهایش، از نظر سندی ضعیف و غیرقابل اعتمادند، و آنها برای آنکه خود را از نقد سندی در امان نگه دارند، علم رجال را بدعت می‌شمرند. وی ادعاهایی از جمله برخوردار بودن امام دوازدهم از همسر و فرزند، تحقق بیشتر نشانه‌های ظهور، و نیز ورود انسان‌ها به آستانه ظهور را از اینگونه مدعاها برمی‌شمرد.<ref>آیتی، ناقوس گمراهی...، ۱۳۹۶ش، ص۱۶.</ref> آیتی همچنین با اتکا به آخرین توقیع امام مهدی خطاب به نائب چهارم خود که در آن مدعیان مشاهده پیش از خروج سفیانی و صیحه آسمانی را دروغ‌پرداز و افترازننده خوانده، بر آن است که این توقیع نفی‌کننده ادعای احمد الحسن مبنی بر دیدار او با امام زمان است و از همین رو احمد الحسن مضمون توقیع را نفی می‌کند و معتقد است که این توقیع بدین معناست که «برخی» از کسانی که پیش از خروج سفیانی و صیحه آسمانی ادعای مشاهده می‌کنند دروغ‌پرداز و افترازننده هستند.<ref>آیتی، ناقوس گمراهی، ۱۳۹۶ش، ص۴۵-۴۶.</ref> احمد الحسن با اتکا به قاعده‌ای در منطق (قضیه مهمله در حکم قضیه جزئیه است) چنین ادعایی کرده، و آیتی برای نفی مدعای احمد الحسن به آیاتی از قرآن اشاره کرده که ترکیبی مشابه ترکیب توقیع مذکور دارد، اما معنای عام از آن برداشت شده است.<ref>آیتی، ناقوس گمراهی، ۱۳۹۶ش، ص۴۵-۴۷.</ref> برای نمونه، آیتی تصریح کرده که در آیه ۱۰۸ سوره بقره (وَمَن یَتَبَدَّلِ الْکُفْرَ بِالْإِیمَانِ فَقَدْ ضَلَّ سَوَاءَ السَّبِیلِ) منظور این نیست که «برخی» از تبدیل‌کنندگان ایمان به کفر از راه راست منحرف شده‌اند، بلکه وصف «انحراف از راه راست» برای «همه» کسانی است که از ایمان برگشته‌اند.<ref>آیتی، ناقوس گمراهی...، ۱۳۹۶ش، ص۴۸.</ref>

به‌گفته نصرت‌الله آیتی، احمد الحسن در سخنرانی‌های خود ناتوان از قرائت درست قرآن بوده و غلط‌های ادبی داشته و بدین ترتیب ادعای او مبنی بر برخورداری از «علم لدنی» نادرست بوده و از حداقل سواد ادبی و قرآنی نیز بی‌بهره است. با این حال آیتی در پاسخ به طرفداران احمد الحسن که با اتکا به دو روایت از معصومان، برآنند که خطاهای ادبی در کلام معصومان نیز وجود داشته، تصریح کرده است که علاوه بر ضعف سند دو روایت مذکور، اشتباه ادبی‌ای نیز در این دو روایت دیده نمی‌شود و نمی‌توان با اتکا به آن دو، مدعی وجود اشتباه ادبی در کلام معصومان شد.<ref>آیتی، ناقوس گمراهی، ۱۳۹۶ش، ص۱۶۸-۱۶۹.</ref>

احمد الحسن علم رجال را ساخته و پرداخته علمای معاصر، و همچنین یکی از بدعت‌های دینی خوانده،<ref>محمدی هوشیار، درسنامه نقد و بررسی جریان احمد الحسن البصری، ۱۳۹۹ش، ص۳۹۱.</ref> و محمدی هوشیار، در پاسخ به وی گفته است که با توجه به وجود دروغگویان و دشمنان اهل‌بیت در میان راویان احادیث، هیچ سندی برای مصون ماندن روایات معصومان از تحریف، دستبرد و فراموشی‌ها وجود ندارد و بنابراین اعتماد مطلق به تمامی روایات، موردقبول نیست.<ref>محمدی هوشیار، درسنامه نقد و بررسی جریان احمد الحسن البصری، ۱۳۹۹ش، ص۳۹۲-۳۹۳.</ref> محمدی هوشیار همچنین در پاسخ به اینکه عالمان رجال، دسته‌ای راویان را تفسیق یا تکفیر کرده و این عمل مصداق ریختن آبروی مردم و حرام است، گفته که اولاً تکفیر و تفسیق بر اساس حدس و گمان نبوده و برآمده از یافته‌های روایی یا اخبار متواتر بوده، و اگر چنین کاری مصداق غیبت باشد، از مواردی است که از حرمت غیبت استثنا شده است؛ از جمله به‌دلیل فسق علنی برخی از راویان.<ref>محمدی هوشیار، درسنامه نقد و بررسی جریان احمد الحسن البصری، ۱۳۹۹ش، ص۳۹۶.</ref>

محمدی هوشیار، علی، درسنامه نقد و بررسی جریان احمد الحسن البصری: مدعی دروغین وصایت و سفارت امام دوازدهم، قم، تولی، ۱۳۹۹ش.

آیتی، نصرت‌الله، ناقوس گمراهی: نقد مدعی یمانی، قم، بنیاد فرهنگی حضرت مهدی موعود(عج)، ۱۳۹۶ش.