نینوا: تفاوت میان نسخه‌ها

بنابر برخی گزارش‌ها، امام حسین(ع) زمین کربلا، را از اهالی نینوا و [[غاضریه]] خرید و به شرط آنکه آنان از [[زیارت|زائران]] مدفنش پذیرایی کنند این زمین را به خودشان بخشید.

==موقعیت==

نینوا از مناطق بابل قدیم (استان بابِل کنونی) در نواحی مرکزیِ [[عراق]]<ref>شیروانی، بستان السیاحة، انتشارات سنایی، ج۱، ص۵۹۶؛ خلیلی، موسوعة العتبات المقدسة، ۱۴۰۷ق، ج۱۲، ص۱۱۰.</ref> و در شرق [[فرات|رود فُرات]] قرار داشته است.<ref>قزوینی، مهدی، المزار، ۱۴۲۶ق، ج۱، ص۱۰۱.</ref> برخی نیز نینوا را ادامه زمین‌های حاصل‌خیز در [[کوفه]] معرفی کرده‌اند.<ref>یاقوت حموی، معجم البلدان،۱۹۹۵م، ج۵، ص۳۳۹؛ابن عبدالحق بغدادی، مراصد الإطلاع، ۱۴۱۲ق، ج۳، ص۱۴۱۴.</ref> عده‌ای از مورخان، [[کربلا]] را از توابع نینوا دانسته‌اند.{{مدرک}} نینوا در قسمت شرقی کربلا واقع شده است.<ref>قزوینی، مهدی، المزار، ۱۴۲۶ق، ج۱، ص۱۰۱.</ref>

همچنین [[نینوا (شمال عراق)|نینوا]] نام شهری در شمال عراق و نزدیک شهر تاریخی [[موصل]] بوده است. این منطقه از مراکز اصلی آشوریان بوده است.<ref>خلیلی، موسوعة العتبات المقدسة، ۱۴۰۷ق، ج۸، ص۱۵.</ref> نینوا نام استانی در شمال غربی کشور [[عراق]] به مرکزیت شهر موصل است.

{{مسیر حرکت امام حسین}}

===خرید زمین کربلا از اهالی نینوا===

بر اساس روایات تاریخی [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] پس از توقف در [[کربلا]] زمین‌هایی که بعدها مدفن امام شد و مناطق اطراف آن را از اهالی نینوا و [[غاضریه]] به مبلغ شصت هزار درهم خرید و به شرط پذیرایی اهالی این دو منطقه از [[زیارت|زائران]] کربلا، زمین خریداری‌ شده را به خودشان بخشید.<ref>کلیدار، تاریخ کربلا و حائر حسینی، ۱۳۸۹ش، ص۵۵ و ۵۶.</ref>

===سلب مالکیت زمین کربلا از اهالی نینوا===

===کاربرد نینوا در مقاتل===

واژه نینوا در موارد زیادی به جای [[کربلا]] استفاده شده است. بر همین اساس در برخی از گزارش‌های تاریخی و منابع [[مقتل|مقتل‌نگاری]] به جای کربلا از نینوا برای محل شهادت امام حسین و یارانش در [[واقعه کربلا]] یاد شده است.<ref>بروسوی، أوضح المسالک الی معرفة البلدان، ۱۴۲۷ق، ج۱، ص۶۳۴؛ شیروانی، بستان السیاحة، انتشارات سنایی، ج۱، ص۵۹۶؛ نمیری، تاریخ مدینه منوره، ۱۳۸۰ش، ج۱، ص۱۵۰.</ref> یکی از دلایل اینگونه کاربرد آن بوده که کربلا از توابع نینوا بوده است.<ref>خلیلی، موسوعة العتبات المقدسة، ۱۴۰۷ق، ج۸، ص۱۹۷.</ref>